Alfred Lela
Presidenti Meta është i pafuqishëm për të ndaluar mazhorancën e fortë të Partisë Socialiste, që ta kalojë ligjin për shembjen e Teatrit Kombëtar. Kjo sepse, në të gjitha rastet, dyshja Rama –Veliaj nuk mund të pengohen në realizimin e operacionit ‘marrëzia e fundit’. Paradoksalisht, Ra,a e pat nisur me ministrin e Brendshëm të Qeverisë I, Sajmir Tahirin, një operacion me të njëjtin emër, medemek drejtuar kundër industrisë së lojrave të fatit.
Tani, në koncert me armikun kryesor të Tahirit, Veliajn, Rama ka në duar një operacion tjetër spastrimi. Ajo që i lidh të dy rastet dhe të dy përpjekjet është forcimi i pushtetit ekonomik. Sa i takon reformizmit të shpallur në fillim, të gjithë e dimë se si shkoi fundi i asaj ‘marrëzie’. Të gjithë po ashtu e dimë edhe qëllimin e vërtetë pas betejës kundër Teatrit të shpallur ‘të vjetër’, ‘karakatinë’, e me radhë.
Ilir Meta, bashkëkryetar i koalicionit qeveritar kur ministër i Brendshëm ishte Tahiri, është President dhe jashtë qeverisjes II. Madje, ish-partia e tij LSI, dhe ende bashkëshortja, Monika Kryemadhi, që e drejton këtë forcë, janë shpallur kundërshtarë të rreptë të Ramës, por edhe të planit për shembjen e Teatrit.
Meta nuk ka gjë në dorë përveç pafuqisë, por te vonesa mund ta gjejë ai fuqinë. E mjaftueshme për ta sfilitur Ramën deri në shtator, dhe për t’i dhënë oksigjen protestës civile që zhvillohet prej më shumë se një muaji, përnatë, te Teatri Kombëtar. Presidenti është instanca e fundit ‘ankimtare’ dhe shpresëmirë e protestës, duke ditur se Gjykata Kushtetuese, ku mund të dërgohej ligji për Teatrin, është inekzistente pas shpatës së madhe të vetingut mbi anëtarët e saj.
Presidenti, me këtë rast, jo vetëm ruan një balancë të zhbërë nga ekzekutivi duke funksionuar si gardian i demokracisë, por edhe shmang dyshimin se është i shantazhueshëm. Në rastin më të butë, i miklueshëm nga pushteti financiar dhe banka e favoreve që drejton kryetari i Bashkisë, i cili gjatë gjithë kohës mundohet të përcjellë mesazhin dhe idenë se ‘me Metën e ka grurë’.
Këtë dredhi ka përdorur edhe sot kryebashkiaka kur foli për ‘paqe sociale’, si dhe për ‘qetësi dhe dashuri’. Vetëm Veliaj mund ta përmbledhë kuptimin e togfjalëshit, në këtë rast parazit, ‘paqe sociale’ bash kur ai dora vetë është prishësi i kësaj paqeje. Paqja që po shkatërron kryebashkiaku është ajo e kohezionit mes brezave që e kanë jetuar, populluar dhe trashëguar Tiranën. Është paqja e traditës që shkallmohet nga mentaliteti jakobin i vitit zero.
Presidenti duhet të kujdest pikërisht për këtë paqe, në mënyrë që Tirana të mos duket si Almatija e Sulltan Nazarbayevit. Çdo gjë e re dhe shtinjake, një qytet pa asnjë rrudhë, pa të shkuar, hip dhe hop, me silikonin e rilindjes në vend të shtresave të fëmijërisë dhe rinisë së vet. Të cilat, edhe ashtu të pakta, e bëjnë një qytet qytet.
A e ka Ilir Meta këtë vetëdije, apo ai do të na dëshmojë se është ende në bashkëqeverisje me Rilindjen e Ramës dhe Veliajt?
Financuar Nga Bashkimi Europian
