Flash News
Under investigation for drug trafficking, SPAK seizes the assets of Princ Dobroshi and Olsi Syzi
Attacks in Memaliaj, the lawyer is shot with gunfire
Morning mail/ With 2 lines: What was important yesterday in Albania
How Ceno Klosi tolerated the incinerator company, the dubious negotiations for millions of euros
Abazovic speaks: Why did Montenegro vote against Kosovo in the Council of Europe
Why Armenia and Azerbaijan are fighting in Nagorni-Karabak / EXPLANATED
COVID-19, the plague, and now the war. As if 2020 were not cruel enough, fighting erupted on September 27 between Armenia and Azerbaijan along the contact line of the Nagorno-Karabakh region, leading Armenian Prime Minister Nikol Pashinyan to declare martial law and total mobilization. President Ilham G. Aliyev of Azerbaijan addressed his nation and partial martial law was declared in a number of regions of Azerbaijan, including the capital Baku. Karabakh has been at the heart of the Armenian-Azerbaijani conflict since 1988, which resulted in the 1994 ceasefire and the occasional spark.
The current escalation is the worst since 1994. The escalation comes two months after a three-day explosion in the Tovuz / Tavush region of Azerbaijan / Armenia, respectively, hundreds of kilometers from Karabakh.
Nagorni-Karabaku, which translates to "black mountain garden", is a combination of Russian and Turkish words. It is a landlocked region within the borders of Azerbaijan, occupied by Armenia and surrounded by a militarized protected area. The geography of the region is further complicated by the exclusion of the Nakhichevan Autonomous Republic of Azerbaijan within Armenia, located southwest of Nagorno-Karabakh near the Iranian border. Any massive Azerbaijani action against Karabakh could result in an Armenian offensive against Nakhichevan.
After the dissolution of the Soviet Union, long-running tensions over conflicting claims began to boil. In 1988, the Nagorno-Karabakh National Assembly voted to become part of Armenia, sparking violence between Azeri and Armenian forces and ethnic cleansing on both sides. The international community did not recognize the vote, as it acknowledged the territorial integrity of the states that emerged from the Soviet Union.
A referendum held in 1991 - boycotted by Azeris in the region - declared independence from Azerbaijan. By 1992, the conflict had escalated into a full-scale war, resulting in between 20,000 and 30,000 military deaths and over a million displaced people.
The Armenian and Azerbaijani presidents signed a Russian-brokered ceasefire in 1994, leaving Nagorno-Karabakh under nominal control of Armenia. That same year, the Organization for Security and Co-operation in Europe (OSCE) formed the Minsk Group, tasked with facilitating a lasting peace between the two nations. The organisation's co-chairs - France, Russia and the United States - do not recognize Nagorno-Karabakh's self-proclaimed independence and still oppose handing over the entire territory to Azerbaijan before a negotiated solution.
Despite the efforts of Minsk Group diplomats, both sides refuse to resolve the conflict peacefully. The location of Nagorni-Karabakh on the eastern edge of Europe, the preoccupation of the United States and Europe with the Middle East and North Africa, and the challenges of diplomatic engagement of authoritarian regimes have made limited progress. Divergent interests among the leaders of the Minsk Group have turned the peace platform into a forum of statements instead of peace building.
“Lufta ka filluar midis Armenisë dhe Azerbajxhanit. Ishte sa e parashikueshme, aq edhe e panevojshme”, na tha Richard Kauzlarich, ish Ambasadori i SHBA në Azerbajxhan. “Njerëzit e varfër të Armenisë dhe Azerbajxhanit po paguajnë çmimin për udhëheqje të pafrymëzuar në Baku dhe Jerevan që nuk pranuan të shfrytëzonin rast pas rasti për t’u ballafaquar në mënyrë paqësore me konfliktin në lidhje me Karabakun. Tani lufta nuk ka të bëjë më me Karabakun. Se si do të përfundojë kjo është e pasigurt, por një gjë është e sigurt - Azerbajxhanasit dhe Armenët do të vdesin për shkak të kësaj tragjedie të panevojshme. [Ky është një shembull se si] angazhimi i fuqive të jashtme për një zgjidhje paqësore nuk do të funksionojë nëse është më i madh se angazhimi i të dy palëve në konflikt - Armenia dhe Azerbajxhani. "
Tensionet përsëri janë shndërruar në dhunë të një niveli të paparë dhe fuqitë rajonale kanë marrë anë, me Turqinë që i vjen në ndihmë Azerbajxhanit ndërsa Rusia e lidhur tradicionalisht me Armeninë ka bërë thirrje për një armëpushim të rinovuar dhe bisedime të mëtejshme paqësore. "Duke nisur një sulm të ri kundër Azerbajxhanit, Armenia ka treguar edhe një herë se përbën kërcënimin më të madh kundër paqes në rajon," tha Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan në 27 shtator. Presidenti rus Vladimir Putin bëri thirrje për një fund të menjëhershëm të armiqësive pas bisedës me Kryeministrin Armen Nikoll Pashinyan. Rusia është një aleate historike e Armenisë dhe shpërthimi i Karabakut mund të jetë një tjetër test stresi për marrëdhëniet komplekse Moskë-Ankara.
Nafta është e rëndësishme edhe në këtë konflikt. Dy tubacione transportojnë naftë dhe gaz nga Azerbajxhani përmes Kaukazit, që të dy kalojnë vetëm 60 km nga Nagorni-Karabaku. Rajoni i Kaspikut i pasur me naftë dhe gaz ka vetëm dy rrugë eksporti në Perëndim: një përmes Rusisë dhe një përmes Kaukazit. Konflikti në Nagorni-Karabak mund të rrezikojë dy tubacionet: tubacionin kryesor të naftës Baku-Tbilisi-Ceyhan dhe tubacionin e gazit Trans-Anatolian. Shpresat e Europës për të kapur burimet e Kaspikut për të zvogëluar varësinë e saj nga burimet ruse të naftës së papërpunuar mund të jenë në rrezik. Sipas strategjisë së saj të Korridorit të Gazit Jugor, BE shpreson të shohë një shtesë prej 16 miliardë metra kub gazi Kaspik të vijnë përmes tubacionit të Kaukazit Jugor.
Burime që anojnë nga azerët po raportojnë vendosjen nga Armenia të luftëtarëve të Partisë së Punëtorëve të Kurdistanit (PKK) pranë tubacionit të naftës Baku-Tbilisi-Ceyhan dhe Korridorit Jugor të Gazit në këtë shpërthim të dhunës së fundit, ndërsa burimet pro-kurde dhe ruse raportojnë vendosjen e milicëve myslimanë të mbështetur nga Turqia nga Siria në Azerbajxhan - për të luftuar armenët.
Irani tani po ndërhyn, duke kërkuar paqe dhe deklaruar synimet "për të përdorur të gjitha aftësitë për të ndihmuar që bisedimet të fillojnë". Kjo mund të nxisë Shtetet e Bashkuara të marrin një rol proaktiv në negociatat e një armëpushimi.
Rusia i ka duart plot. Ka marrëdhënie të komplikuara me Pashinyan, i cili erdhi në pushtet në një "revolucion kadife" pa bekimin e Moskës. Gëzon lidhje të forta me Bakunë, përfshirë shitjet e armëve. Ajo është e preokupuar me helmimin e liderit të opozitës Alexei Navalny, mbështetjen e diktatorit Bjellorus Alyaksandr Lukashenka dhe zgjedhjet e ardhshme në SHBA. Kremlini do të duhet të balancojë dëshirën e tij për të mbrojtur ndikimin e tij politiko-ushtarak në rajon me sigurimin e interesave strategjikë dhe ekonomikë përballë Turqisë.
Passions are high in both Baku and Yerevan. The risk of further escalation is great and the conflict could drag on in Moscow and Ankara as well. This is not in anyone's interest. The United States must immediately activate the Minsk Group to establish a lasting ceasefire. Inaction is very dangerous.
* Ariel Cohen is a senior non-resident contributor to the Atlantic Council and director of the Energy, Growth and Security Program at the International Tax and Investment Center (ITICnet.org). He is the Founding Director of International Analysis Ltd.
* Hayley Arlin is an intern at the International Tax and Investment Center.