Flash News
Shoferja humb kontrollin në aksin Devoll-Miras, dy të plagosur
SPAK sekuestron pasuritë e dy ortakëve të Evis Berberit
Goro në burg, Blerina Balaj komandohet kryetare e Bashkisë Himarë
Video/ Tensione në mbledhjen e Këshillit Bashkiak të Himarës, qytetari pështyn në fytyrë Vangjel Tavon
Olsi, ashtu si Edi, qenka burrë p….
nga Vincent W.J. Gerven Oei/ Exit.al
Arian Uçi ka vdekur. Ai vdiq nga virusi Covid-19. Ariani ishte pronari i "Bar Iliria", një kafene modeste në një qoshe në Bllok, me një kopsht të madh përpara të hijezuar nga një pemë e madhe arre dhe një lokal i vogël me disa tavolina dhe karrige brenda. Para lokalit ishte një divan që zakonisht ishte i zënë, një piano në të cilën ai luante ndonjëherë, dhe disa llamba të varura të zbukuruara me kravata shumëngjyrëshe. Pas barit prej druri dhe makinës së ekspresit kishte një derë druri që të çonte në qoshet private të Arianit. Në katin e poshtëm në bodrum ishte një hapësirë që lehtë mund të kishte qenë një klub nate, por nuk u përdor kurrë. Ariani gjithmonë punonte në turnet e mbrëmjes dhe të natës i vetëm. Gjatë ditës, ishte Shpresa që shërbente makiato të mrekullueshme. Makina e ekspresit ishte e fikur pas darkës.
Bar Iliria ishte një institucion. Ishte e kundërta e shumë bareve dhe klubeve ekstravagante që e rrethonin, të cilat krijohen aq shpejt sa edhe vdesin. Një oaz paqeje ku Ariani, babai i të cilit kishte qenë një muzikant i shquar i xhazit, luante muzikë jazz ose klasike, ose ndonjëherë asgjë fare. Bar Iliria ishte një nga të parët në të cilin më çuan kur u transferova në Tiranë në vitin 2010. Ishte e qartë që duhej të filloja nga fundi i listës. Në mbrëmje, Ariani u shërbente klientëve me ritmin e tij. Ai ishte shumë familjar me ata që klientë që vinin shpesh, dhe i sjellshëm me ata që kalonin vetëm një herë. Nuk kishte menu, as kokteje të zbukuruar, por nganjëherë ai shërbente patate të shijshme të bëra në shtëpi të shoqëruara me një copë djathi të bardhë.
Në fillim e pranoi me vështirësi praninë time; unë, një i huaj që mund të flisja vetëm disa fjalë shqip. Por, ndërsa vazhdoja ta vizitoja bëhej më i afrueshëm. Në një moment, filloi të më përshëndeste me "mirëmbrëma". Pastaj pak më vonë, mund ta thërrisja në emër. Herën e parë që ai më buzëqeshi - mbase mund të kisha thënë diçka qesharake - u duk si një fitore e arritur me vështirësi, sikur më në fund të kisha hyrë në familjen e Ilirisë. Një familje artistësh, shkrimtarësh, kinematografësh, të cilëve u pëlqente të rrinin në kopshtin e harlisur, duke biseduar me njëri-tjetrin dhe kalimtarët, duke shijuar një raki të këndshme në flladin e mbrëmjes. U betova se do të sillja disa miq të huaj për ta vizituar kafenenë. Iliria ishte një nga qendrat e jetës sime në Tiranë.
Një herë, solla një grup studentësh që po u jepja mësim në një universitet privat për të festuar fundin e semestrit. Ariani qeshi kur i solla, duke e ditur që përndryshe nuk do të kishin shkelur kurrë në një lokal kaq të thjeshtë. Të parehatshëm në karriget e thjeshta plastike portokalli, disa u përpoqën të porosisnin margarita. Ai thjesht tha se nuk kishte. Në fund të gjithë porositëm birra dhe raki dhe kaluan shumë mirë. Kur porositje një xhin tonik, Ariani do të të sillte një gotë xhin dhe dhe një shishe uji tonik, të ndara në gota të veçanta. Kërkohej një përzierje. Arianit i pëlqente lokali i tij siç ishte, i papërshkueshëm nga ndryshimet masive që gëlltitën lagjen.
Ariani kishte jetuar në të njëjtin vend për një kohë të gjatë, në hyrje të Bllokut. Ai i kishte njohur fëmijët e nomenklaturës komuniste dhe kishin kaluar kohë bashkë. Pas shumë vitesh, kur një dimër më lejoi të punoja në kanapenë e lokalit gjatë ditës, më tregoi se si dikur një nga shokët e tij kishte mundur të kontrabandonte "The Ëhite Album” të The Beatles; meqenëse nuk kishte asnjë shkrim në anë dhe as në mbulesë, dogana ia kishte lejuar. Më duhej të imagjinoja për këtë ulje UFO-sh të bardha në Tiranë, duke sjellë tinguj nga një planet muzikor krejt i huaj. Si tingëllon "Ëhite Album" kur nuk keni dëgjuar kurrë pop? Ashtu si çdo pronar tjetër në Bllok, Arianit i ishin premtuar miliona që të shiste lokalin e tij të vogël për t'i hapur rrugën një tjetër "ndërtesë shumëfunksionale" të dizajnuar nga arkitektët. Ai fliste për të ndonjëherë, dhe çdo vit kishte zëra se ky ishte viti kur Iliria do të mbyllej. Por ai gjithmonë refuzonte ta shiste. Ai siguroi një strehë të sigurt stabiliteti në një peizazh të qytetit të pushtuar nga pasuri të paluajtshme të financuara nga mafia, një "Album të Bardhë" mes basit të pafund të muzikës së keqe. Tani që ai iku, sigurisht që nuk do të vonojë shumë derisa mafia e ndërtimit ta shkatërrojë "Bar Iliria" dhe të ndërtojë një tjetër përbindësh betoni të tmerrshëm, pa emocione në vend të saj.
Arianin e kujtoj si një njeri krenar, të kënaqur dhe të mirë. Një njeri me fjalë të vogla, me një zemër prej ari. Ariani ishte një njeri që e ka formësuar aq shumë përvojën time në Tiranë. Dhe ai njeri i bukur tani është zhdukur, duke marrë me vete një pjesë të vlefshme të Tiranës. Lamtumirë, Arian.
*Përkthimi: Politiko.al