Mbi dekoratat dhe të dekoruemit...

Në klimën e diskutimeve që ka zaptuar rrjetet sociale, në lidhje me dekoratat e shpërndara në mënyrë sistematike nga presidentët e këtij vendi, si dhe për të ulur paksa gjakrat e njerëzve të pakënaqur, po shkruaj këtu, për gjithë ata që nuk e dinë dhe kanë durimin t’i lexojnë këto shënime deri në fund, historinë e Mbretit Zog me At Gjergj Fishtën, fill mbas kremitimit të festës jubilare të 25 vjetorit të Pavarësisë, më 1937, në të cilën Mbreti nuk kish lënë kënd pa dekoruar, përveç Pater Gjergjit.

E siç merret me mend, nëse ishte kush i gjallë aso kohe që mund të meritonte medaljen më të lartë, qe vetë Patër Gjergji. Kësisoj një ditë prej ditësh Mbreti e thërret Fishtën në një audiencë private në pallatin e vet. Patria gjithsesi shkon, edhe pse jo me ndonjëfarë lezeti e entuziazmi. Aty në pallat mbasi gjenden ballë për ballë shoqi shojt, Mbreti flet:

-Mos kujto se të kam harrue…

-Hëm…

-Unë e di mirë se Ju duhej të ishit i pari ndër njerëzit që meritojshin të dekorohen.

-Naltmadhni… puna asht se…

-Të lutem. Më ndigjo! Kam dashtë thjesht me të ruejtë. E si mund të të rreshtoja unë ty, Poetin Kombtar, në një listë me të tjerët?! Më thuej! Si mundesha?!

-Naltmadhi! Nëse më keni thirrë për këtë…

Atëherë Mbreti futë dorën në xhepin e jelekut të tij dhe nxjerr prej andej një orë me qëstek, e gjitha florini, në kapakun e së cilës ishin gdhendë këto fjalë: “25 vjetori i Pavarsisë së Shqipnisë”.

-Pater! Nga kjo orë janë prodhue vetëm dy ekzempalrë. Kësisoj askush tjetër nuk mund të ketë një të tretë, veç meje e teje.

Pater Gjergji atëhere e merr e duke e kundrue në duert e veta i kthehet.

- Siç e dini Naltmadhi unë jam françeskan, rregulltar, e ne nuk na lejohen as pronat e tundshme. Do më duhet me ia dorëzue këtë orë provincialit tonë. E di ai mandej se kujt ia jep.

(Shkrue lirisht prej Stefan Çapalikut)