Bernard-Henry Levy
PARIS – Që nga momenti që Qeveria franceze anuloi rritjen e taksave të planifikuara të karburantit përballë protestave masive, ishte e qartë se masa do të perceptohej si e papërshtatshme, e parëndësishme dhe, mbi të gjitha, e paaftë për të pasur ndonjë efekt qetësues. Nderi atij të cilit i takon nderi: xhaketëverdhët pretendojnë të jenë shprehje e popullit sovran. Por tani ata mbajnë një përgjegjësi të madhe.
Sa për fillim, ata duhet të shpallin një moratorium mbi demonstrimet dhe bllokadat për një periudhë mjaftueshëm të gjatë sa për të akomoduar dialogun e propozuar nga Kryeministri Édouard Philippe, nëse jo më gjatë. Në veçanti, ata duhet të heqin dorë nga shumë i trumbetuari “Akti IV” i 8 dhjetorit, që po zien në Facebook që të shtunën mbrëma, të cilin të gjithë e presin të jetë më i dhunshëm, destruktiv dhe tragjike sesa ‘aktet’ e mësipërme. Ka pasur mjaft vdekje, lëndime dhe dëmtime (duke përfshirë disa prej monumenteve më të famshme në Paris).
Nëse xhaketëVerdhët vendosin se makina që kanë ndezur ua ka kaluar, dhe nuk mund ta ndalojnë më Akti IV, ata duhet të përgatiten gjatë protestave për të ndihmuar policinë të nxjerrë jashtë “xhaketet e murrme” të dhunshme, të cilët do të qarkullojnë mes tyre. Sepse vandalët e së djathtës ekstreme apo të së majtës ekstreme do të rishfaqen për të shkatërruar, për të terrorizuar dhe për të përdhosur; është radha e Xhaketave të Verdha për të thënë edhe një herë, këtë herë sikur e kanë megjithë mend: Jo në emrin tonë! Nëse të Verdhët deklarojnë një moratorium, ose vazhdojnë të protestojnë, asgjë nuk do t’i shërbejë më mirë kauzës së tyrese sa sa shkëputja – vendosmërisht dhe pa përfundimisht – nga të gjithë profiterët politikë që do të përfitojnë nga mjerimi i tyre.
Pozita e oportunistëve është e njohur. Këtu është Jean-Luc Mélenchon , i cili, pasi ka përfunduar në vendin e katërt në zgjedhjet presidenciale të 2017, të fituara nga Emmanuel Macron, kërkon dëshpërimisht ndjekës të rinj. Ja ku është François Ruffin, kreu i lëvizjes anti-kursim Nuit debout me thirrjet e tij të papërgjegjshme anti-republikane të “Dorëhiqu, Macron!”. Dhe më tej ke Marine Le Pen, duke u lëkundur në mënyrë komike mes krenarisë dhe pendimit për thirrjen e saj për të pushtuar Champs Elysées të shtunën e kaluar, duke u bërë kështu përgjegjëse për më të keqen e asaj që u bë dhe u tha atje.
Dhe aty janë edhe intelektualët të cilët, në mënyrën e Luc Ferry dhe Emmanuel Todd, sugjerojnë se ndoshta nuk ishte “rastësisht” që vandalët e kishin kaq të lehtë të afroheshin, të sulmonin dhe të dhunonin Arc de Triomphe . Një retorikë e tillë përbën më të keqin e të gjitha kurtheve për një lëvizje popullore: kurthin e mendimit konspirativ.
Me fjalë të tjera, të Verdhët janë në udhëkryq. Ata ose do të jenë të guximshëm sa të ndalojnë dhe të marrin kohën që duhet dhe të organizohen, duke ndjekur një rrugë jo të ndryshme nga ajo e vetë Macron-it La République en Marche !, e cila, në pamje të parë, mund të duket të jetë binjaku i parë i ‘të Verdhëve’. Lëvizja e Macron gjithashtu kishte krah të djathtë dhe të majtë. Dhe e dinte se ishte një organ i ri politik, duke u angazhuar në një dialog apo edhe një përballje që do të çonte në një ballafaqim të ndershëm me varfërinë dhe me koston e lartë të jetesës. Nëse të Verdhë ndërtojnë një lëvizje që rritet në lartësinë e asaj të Macronit, ajo mund të shkruajë një faqe në historinë e Francës.
Ose, të Verdhët mund të qëllojë të pa guxim dhe t’i nënshtrohen kënaqësisë së të dalit në TV. Ata do të lejojnë veten të dehen nga takimi me dinjitarët e lartë dhe ekspertët e la France d’en haut (elita e Francës) që duket sikur duan të hanë nga duart e tyre dhe të thithin çdo fjalë që u del nga goja.
Por nëse të Verdhët lejojnë që urrejtja e pasionuar të fitojë mbi vëllazërimin e vërtetë dhe të zgjedhin shkatërrim mbi reformimin, ata do të sjellin vetëm kaos, jo përmirësim, në jetën e njerëzve të përulur dhe të pambrojtur. Ata do të spanohen në anën më të errët të natës politike, dhe të përfundojnë në koshin e plehrave të historisë, krah më krah me të tjerë ‘të verdhemtë’, Socialistët e Verdhë të fillimit të shekullit 20 dhe proto-fashistin sindikalist Pierre Biétry.
Të Verdhët duhet të zgjedhin: ri-shpikje demokratike, ose një version të përditësuar të lidhjeve kombëtare socialiste; një vullnet për të riparuar, ose yshtjen për të shkatërruar. Vendimi do të varet nga thelbi historik i lëvizjes – nëse reflekset e saj janë të mira apo të këqija dhe nëse, në analizën përfundimtare, ajo zotëron guxim politik dhe moral.
Pra, topi është në fushën e xhaketëverdhëve. Ata e kanë iniciativën po aq sa Macron. A do të thonë, “Po, ne besojmë në demokracinë republikane”? dhe do ta thonë atë me zë të lartë dhe të qartë, pa ekuivok? Apo do ta vendosin veten në traditën e nihilizmit paranojak dhe ndotin radhët e tyre me vandalët politikë që Franca ende prodhon me shumicë?
*Bernard-Henri Lévy është një nga themeluesit e lëvizjes ” Filozofët e rinj” (Neë Philosophers). Librat e tij përfshijnë Left in Dark Times: Një qëndrim kundër barbarizmit të ri, American Vertigo: Udhëtimi Amerika në Gjurmët e Tocqueville dhe së fundi Gjeniu i judaizmit.
**Marrë nga Project Syndicate. Përkthyer nga anglishtja për Politiko.al
Discussion about this post