Former US negotiator: Attacks have damaged Iran's nuclear program, but hidden uranium remains an urgent risk

Robert Einhorn, former special adviser to the US State Department during the administration of US President Barack Obama and former member of the US-Iran negotiating team, has considered the ceasefire between Israel and Iran, mediated by US President Donald Trump, a positive step, hoping that the ceasefire will increase the possibility of restoring diplomacy.

In an interview with Radio Free Europe, Einhorn, now an expert at the Brookings Institution, warned that while Israeli and American attacks may have damaged Iran's nuclear targets, about 400 kilograms of highly enriched uranium remain unidentified — a risk that, he said, can only be managed through diplomatic dialogue.

Iran's regional position has weakened and its deterrent power has waned, he said, which could push hardliners toward building a nuclear weapon — or, conversely, encourage a more restrained approach. However, Einhorn warned that deep mistrust and rigid positions, particularly on the issue of uranium enrichment, make a new deal unlikely in the short term.

He suggested that future negotiations should include more creative solutions — such as uranium enrichment through a third party, or economic incentives that would give the United States a real interest in preserving any agreement that might be reached.

Radio Free Europe/Radio Liberty: Many developments have happened in a matter of hours — from the US attacks on Iran's nuclear facilities, to Iran's response with an attack on a US base in Qatar, to the declaration of a ceasefire, its violation, and then, according to President [US President Donald] Trump, its restoration. From your perspective, is this a sustainable de-escalation of the conflict?

Robert Einhorn: It will take a little more time to assess this properly. I think it was very positive that a ceasefire was reached. But, as you said, there have already been some ceasefire violations. I hope that the situation has now stabilized, and if it remains that way for a long period of time, that will increase the chances of a return to diplomacy. I think the chances of diplomacy are small, but diplomacy and negotiations are the only way to resolve the nuclear issue.

Radio Free Europe: Mr. Einhorn, did Israel achieve its objectives in this short conflict?

Robert Einhorn: It depends on what you consider Israel's objectives...

Radio Free Europe: …preventing Iran from developing nuclear weapons?

Robert Einhorn: Nëse ky ishte qëllimi, atëherë mendoj se Izraeli ka arritur shumë nga objektivat e tij. Ka të ngjarë që i ka dëmtuar rëndë dy objektet kryesore të pasurimit të uraniumit në Natanz dhe Fordo, edhe pse ende duhen bërë vlerësime pas sulmeve.

Por, ekziston një mangësi serioze në atë që është arritur: Agjencia Ndërkombëtare për Energjinë Atomike (IAEA) ka deklaruar se rreth 400 kilogramë uranium i pasuruar në nivel të lartë - afër shkallës për armë - rezulton i zhdukur. IAEA duhet të ketë mbikëqyrje mbi gjithë uraniumin e pasuruar në Iran, gjë që është një detyrim për Iranin. Por, një sasi e konsiderueshme tani mungon dhe mund të jetë fshehur diku për përdorim në një program të fshehtë armësh bërthamore. Ky është një lëshim serioz dhe mendoj se vetëm diplomacia mund të sigurojë që ajo sasi e uraniumit të pasuruar të vihet sërish nën mbikëqyrjen e IAEA-s.

Radio Evropa e Lirë: Do të kthehemi te diplomacia më vonë, por në një pamje më të gjerë, sipas jush, kush janë fituesit dhe humbësit e këtij konflikti?

Robert Einhorn: Ndoshta është herët për të shpallur fitues e humbës. Por, është e qartë që pozita e Iranit në Lindjen e Mesme është dobësuar ndjeshëm. Cenueshmëria e tij është ekspozuar nga sulmet ushtarake të suksesshme, fillimisht izraelite dhe më pas amerikane.

Është interesante që ministri i Jashtëm iranian ishte dje [të hënën] në Moskë. Rusia është një nga aleatet kryesore të Iranit, por ministri i Jashtëm [iranian, Abbas] Araghchi u kthye në Teheran pa ndonjë rezultat konkret nga vizita. Është interesante se, ndonëse presidenti [rus, Vladimir] Putin i dha mbështetje retorike Iranit, ai nuk duket se ofroi ndonjë ndihmë materiale në këtë fazë. Prandaj, mendoj se Irani është më i dobët dhe më i izoluar ndërkombëtarisht sesa ishte dy javë më parë.

Radio Evropa e Lirë: Megjithatë, çfarë mesazhi i dërgon ky konflikt vetë Iranit në lidhje me ndërtimin e një force parandaluese bërthamore?

Robert Einhorn: Mendoj se kjo situatë mund të dërgojë mesazhe të ndryshme, në varësi të audiencës. Për Iranin, ajo sinjalizon se ndjekja e synimit për armë bërthamore mund të jetë jashtëzakonisht e rrezikshme për vetë vendin. Deri para disa javësh, duke gjykuar nga informacionet e disponueshme, Irani nuk kishte marrë një vendim për të ndërtuar armë bërthamore, por është e qartë se të gjithë hapat që ka ndërmarrë gjatë dy dekadave të fundit kanë pasur për qëllim, ta vendosin atë në një pozitë ku mund të pajiset me armë bërthamore, nëse vendos ta bëjë një gjë të tillë.

Sulmet e fundit tregojnë se është shumë e rrezikshme të ndjekësh një program armësh bërthamore dhe të mos e përmbyllësh me sukses — kjo është një gjë jashtëzakonisht e rrezikshme.

Për disa iranianë, kjo mund të jetë arsye për të mos e kaluar pragun bërthamor dhe për të mos prodhuar armë të tilla. Por, njëkohësisht, aftësia e Iranit për t’i trembur kundërshtarët — pra, efekti i tij ndalues — është dobësuar ndjeshëm, jo vetëm për shkak të sulmeve izraelite dhe amerikane, por edhe për shkak të shkatërrimit të aleatëve të tij rajonalë, që vepronin si përfaqësues të interesave iraniane

Këta përfaqësues ishin projektuar si linja e parë e mbrojtjes së Iranit për t’i kërcënuar interesat e SHBA-së apo të Izraelit, në rast të ndonjë sulmi ndaj vetë Iranit. Por, tani ata nuk ofrojnë më asnjë kapacitet real ndalues. Dhe vetë Irani është dëshmuar si i cenueshëm ndaj një sulmi ushtarak.

Pa dyshim, do të ketë forca të ashpra në Iran që do të argumentojnë se mënyra e vetme për t’i parandaluar sulmet e jashtme dhe për të siguruar mbijetesën afatgjatë të vendit është përmes armatimit bërthamor. Por, në këtë fazë, nuk është ende e qartë se cila nga këto qasje do të mbizotërojë.

Radio Evropa e Lirë: Sulmet në Fordo, si ato të kryera nga SHBA-ja, në çfarë mase e vonojnë realisht përparimin bërthamor të Iranit?

Robert Einhorn: Mendoj se sulmet ndaj objekteve në Natanz, Fordo dhe impiantit të konvertimit në Isfahan përbëjnë një goditje të rëndë. Iranit do t’i duhen vite për t’i rindërtuar këto kapacitete.

Pra, programi i tyre është dëmtuar seriozisht.

Por, siç e përmenda më herët, shqetësimi më i menjëhershëm është fakti se rreth 400 kilogramë e uraniumit të pasuruar në shkallë të lartë janë zhdukur — sasi kjo që mund të shërbejë si bazë për një program sekret të armëve bërthamore. Ky aspekt nuk mund të zgjidhet përmes sulmeve ushtarake. Mund të zgjidhet vetëm përmes diplomacisë.

Radio Evropa e Lirë: Supozojmë se armëpushimi do të respektohet. Si e parashikoni se do të zhvillohet më tej armiqësia mes Izraelit dhe Iranit?

Robert Einhorn: Këta dy rivalë rajonalë kanë mungesë të thellë besimi ndaj njëri-tjetrit — dhe kjo vetëm është përkeqësuar këto javët e fundit. Rindërtimi i çdo lloj besimi do të jetë shumë i vështirë. Iranianët besojnë se janë mashtruar nga Izraeli dhe se presidenti Trump ka bashkëpunuar me Izraelin për t’i dhënë Iranit një ndjenjë të rreme sigurie.

Pra, ka shumë mosbesim në rajon, dhe ai mund të kapërcehet vetëm hap pas hapi, me kalimin e kohës. Fillimi i një dialogu do të ishte hapi i parë.

Radio Evropa e Lirë: Në gjithë këtë klimë mosbesimi, a ka ende hapësirë për diplomaci?

Robert Einhorn: Unë mendoj se diplomacia është e vetmja mënyrë për të arritur një zgjidhje të qëndrueshme për situatën aktuale.

Radio Evropa e Lirë: Çfarë prisni për sa i përket diplomacisë? A mendoni se do të vazhdojnë negociatat? A prisni që të arrijnë marrëveshje të re, si mund të duket ajo? A prisni që Irani të heqë dorë nga pasurimi i uraniumit?

Robert Einhorn: Rinisja e dialogut mund të jetë e vështirë. Mendoj se do të ketë një sërë aktorësh, si nga rajoni ashtu edhe jashtë tij, që do të bëjnë çmos për të rikthyer procesin diplomatik — për shembull Katari dhe Omani.

Ata kanë qenë efikas në të kaluarën si ofrues të forumeve dhe si ndërmjetësues dhe mendoj se do të jenë sërish aktivë në përpjekjet për të rifilluar dialogun, ndoshta midis ministrit të jashtëm iranian Araghchi dhe të dërguarit presidencial amerikan [Steve] Witkoff. Do të ishte e dobishme nëse ky kanal do të mund të rihapej, por mendoj se kjo do të varet shumë nga stabilizimi i armëpushimit.

Radio Evropa e Lirë: Nëse armëpushimi zbatohet dhe fillojnë negociatat, çfarë lloj marrëveshjeje mendoni se do të ishte e pranueshme për të dyja palët?

Robert Einhorn: Është e vështirë të thuhet, dhe mendoj se gjasat për një marrëveshje nuk janë të mëdha. U mbajtën gjashtë runde bisedimesh para përshkallëzimit të fundit ushtarak, dhe në të gjitha ato, një çështje u shfaq si pengesa kryesore dhe ajo është mosmarrëveshja mbi pasurimin e uraniumit.

Shtetet e Bashkuara do të donin që Irani të pranonte heqjen dorë nga programi i tij i pasurimit të uraniumit — opsioni i ashtuquajtur “zero pasurim”. Por, iranianët kanë qenë po aq këmbëngulës se ky program është jetik për ta. Ata thonë se është tërësisht paqësor dhe se kanë të drejtë për të sipas Traktatit për Mospërhapjen e Armëve Bërthamore (NPT).

Ky program është burim krenarie të madhe kombëtare për Iranin dhe, përveç përdorimit civil, ai ofron edhe një mundësi për të rifilluar një program armësh bërthamore në të ardhmen. Prandaj, iranianët janë shumë hezitues për të hequr dorë prej tij — dhe kjo do të mbetet një çështje shumë e vështirë për t’u zgjidhur.

Radio Evropa e Lirë: Kush mendoni se mund të ofrojë një kompromis?

Robert Einhorn: Është e vështirë në këtë fazë të imagjinohet një kompromis. Janë propozuar disa zgjidhje të ndryshme. Njëra prej tyre do të ishte krijimi i një konsorciumi rajonal për pasurimin e uraniumit, i cili do të siguronte uranium të pasuruar për programin civil bërthamor të Iranit, me kusht që Irani të hiqte dorë nga pasurimi i brendshëm.

Janë propozuar edhe variante të tjera, por deri tani asnjëra prej tyre nuk ka pasur sukses. Do të shohim se si do të zhvillohet situata. Do të nevojitet shumë kreativitet dhe fleksibilitet nga të dyja palët për të arritur deri te një marrëveshje.

Radio Evropa e Lirë: Pra, si e parashikoni zhvillimin e dialogut dhe negociatat, nëse kemi dy palë që nisen nga skaje krejtësisht të kundërta — për çështjen e pasurimit?

Robert Einhorn: Është e vështirë të parashikohet. Mendoj se do të ketë një ose më shumë runde bisedimesh që do t’i kushtohen pothuajse ekskluzivisht kësaj çështjeje, për të parë nëse është i mundur një përparim. Dhe, nëse duket se negociatat po shkojnë drejt një ngërçi të ri, atëherë do të rifillojnë diskutimet për përdorimin e forcës ushtarake — gjë që do të ishte fatkeqësi e madhe.

Radio Free Europe/Radio Liberty: Do you think other countries should be included in those negotiations?

Robert Einhorn: I think eventually yes — if the negotiations show signs of moving forward and there is significant progress. Ultimately, a number of other countries will need to be involved, if for no other reason, to help secure any agreement that can be reached.

But, at first, it is almost inevitable that contacts will begin between the United States and Iran, with the help of one or more third countries, which will act as mediators, organizers, or facilitators of the dialogue.

Radio Free Europe/Radio Liberty: Even if some kind of agreement is eventually reached, how can there be a guarantee that the United States will not withdraw from it again?

Robert Einhorn: This is very difficult. Under the American legal system, it is almost impossible for one administration to force its successors to honor an agreement. However, there are ways to make an agreement somewhat more durable. The 2015 Iran nuclear deal was not legally binding — it was a political commitment. One way to make it stronger would be to ratify it as a treaty by the US Senate, which would require the approval of two-thirds of senators. Such a treaty would carry more weight than a political agreement.

But even in the past, the US and other countries have withdrawn from treaties, so this is no guarantee either.

Another idea, perhaps more practical, is for the agreement to give the US a greater interest in preserving it — for example, by allowing American businesses to invest and trade with Iran.

This is currently prohibited due to primary US sanctions, which prohibit US citizens from doing any business with Iran. If this were allowed and a mutually beneficial trade relationship were established, then perhaps this would give the US more reason to stay in the deal in the future. I think this could be the most promising way to avoid a future withdrawal by another US president./ VOA