Flash News

Ndërron jetë në moshën 98-vjeçare, ish-presidenti i Italisë, Giorgio Napolitano

Presidenti i Zululandit vizition New York-un me gruan dhe parukieren

Shoferja me ‘Benz" përplas biçikletën, plagoset një person në Korçë

Përfshihet nga zjarri ish-fabrika e qelqit në Kavajë, rrezikohen edhe disa banesa

E zuri korenti, humb jetën i riu në Tiranë

OP-ED

Një veçantësi e protestave të Berishës (së tretë) për të cilën nuk flitet

Politiko 22 Shkurt 2023, 14:43

Një veçantësi e protestave të Berishës (së

Marsel Lela

Duket se Sali Berishës i duhet të kënaqë më shumë se veten me serinë e protestave, me gjuhën e komunikimit për të shtuar numrat e pjesëmarrësve në to, por edhe për të 'kontrolluar' ata që në protesta nuk marrin, pjesë, nuk i mbështesin, nuk i honepsin madje, por kjo nuk i pengon që të kërkojnë shumë prej tyre dhe organizatorëve.

Duhet thënë që në krye se, ndër të gjitha organizimet protestuese, që më duket se bëhen gjashtë, 7 korriku ka qenë më i madhi dhe më efektivi. Protesta e rikonfirmoi Sali Berishën si rivalin e Edi Ramës në garën për kryeministër, duke shfronësuar përfundimisht L. Bashën dhe duke kthyer rivalitetin e vjetër Berisha-Rama.

Konfirmimi i Berishës si lider i opozitës, bëhej jo vetëm për t’u treguar diçka demokratëve, kundërshtarëve socialistë, apo qoftë ndërkombëtarëve, por për të lajmëruar një stinë të re të opozitarizmit. E cila, me gjasë do të ishte, ose një rikthim i verbit dhe taktikave të vjetra të Doktorit, ose një rishpikje e tij. Kjo e fundit nuk duket të jetë një gjë e lehtë. Mes besnikëve, të cilët janë kryesisht të prerjes radikale, dhe të një publiku që mes limontisë dhe pezullisë së Big Brother dhe revoltës, do të zgjidhte gjithmonë të parin, Berisha është kapur diku mes gjendjes “Malcolm X” dhe “Martin Luter King”. Edhe gjuha e tij, me revolucion, është e kapur nganjëherë në kundrathënie. Herë ai përsëdyt paqen dhe demokracinë, herë apelin se Rama nuk rrëzohet me votë.

Por, poshtë kësaj sëkëlldie fle një fakt i cili duhet të gëzojë Berishën dhe të kënaqë radikalët në parti. Fakti nuk lidhet me numrat vetë, sa me cilësinë e tyre. Si asnjëherë më parë në historinë e tranzicionit shqiptar, Sali Berisha arrin të nxjerrë shesheve njerëz që nuk kanë asgjë për të humbur, sepse nuk kanë asgjë për të fituar. Ata/ato dalin për padurimin e tyre, revoltën individuale apo të grupit, për një besnikëri apo idhujtari për Sali Berishën, dhe në fund sepse çizmja e pushtetit njëmend u ka zënë qafën.

Ndërsa i kanë të gjitha këto, një gjë ata nuk e kanë: nuk janë rrogtarë të asnjë pushteti. Përveç Shkodrës, ku Bardh Spahia fimros disa qindra rroga, Sali Berisha udhëheq një popull që del në ‘revolucion’ me shpenzimet e veta. Si ai, si Fatos Nano, ashtu dhe Rama e Basha kanë patur në turmat e tyre rrogëtarë të pushtetit qendror ose lokal, bashkë apo veç e veç, kur kanë qenë në qeveri apo në opozitë. Në rastin më të keq, Partia Demokratike udhëhiqte disa brigada me të punësuar, në të paktën 20 bashki të Republikës, pa përmendur institucione të tjera lokale e qendore, që i takonin opozitës. Kësisoj, në sasinë e protestës duhet përllogaritur edhe kjo cilësi. Është e herës së parë dhe e mosvërejtur, por ekziston megjithatë. Thënë këtë, nënkuptohet se, Berisha me të tijtë, nuk duhet të kënaqen më ‘arritjen’, por analiza politike duhet ta pikasë dhe ta thotë këtë risi

Të fundit