Në një lidhje të drejtpërdrejtë përmes Skype, dje pasdite në “Ftesë në 5” me Bieta Sulon, Olta Gixhari ka rrëfyer natën e kur ra tërmeti i madh që mori 51 jetë njerëzish.
“Atë natë të tmerrshme të 26 nëntorit isha në Durrës me familjen time. Natë e zezë dhe fatmirësisht ndonjëherë them që qëllova aty pasi isha një krah shumë i fortë për prindërit e mi, përndryshe do të ishin vetëm. Të gjithë e dimë që ka qenë një situatë shumë e vështirë, një tragjedi shumë e madhe dhe që pati shumë viktima dhe kjo është gjëja më e tmerrshme që ndodhi në këtë lëkundje kaq të fortë. Fatmirësisht unë dhe familja ime gëzojmë shëndet të mirë dhe jemi shumë mirë. Shtëpinë, padiskutim e kemi braktisur. Ne kemi ikur prej frikës dhe nuk do të shkelim në atë banesë derisa ekspertët e ndërtimit të na thonë që është apo jo e banueshme. Pallati im nuk është nga ato që kemi parë nëpër lajme, fatmirësisht. Mbase ka pësuar ndonjë dëmtim në strukturë por nuk di ta them. Ka vetëm dëmtime në pjesën e pasme. Dhe lëkundjet janë ndjerë shumë fort, shumë fort. Më e tmerrshme është së gjatë lëkundjes së atyre sekondave, dritat u prenë dhe na binin gjëra mbi trup, mbi kokë. Gjëra shumë të mëdha që shkuleshin nga muret edhe më bllokuan derën e jashtme,” – tregon Gixhari.
Ajo nis rrëfimin duke thënë që përveç lëndimeve fizike, më të dëmtuar kanë shpirtin:
“Mua më ra gjithë dollapi i këpucëve që është sa faqja e murit në korridor, bllokoi derën dhe ishte shumë e vështirë që të hapnim derën, ndërkohë nuk kishim as drita. Gjunjët i kemi të nxirë, nejse këto janë dëmtimet më të vogla që kemi pësuar. Dëmtimi më i madh është ai psikologjik padiskutim. Kemi pësuar një shok dhe një tronditje shumë të madhe që uroj që të na kalojë shpejt. Kam dëgjuar psikologë, kam lexuar këtë periudhë edhe jam konsultuar dhe më kanë thënë që është normale kjo ndjesia sikur toka dridhet çdo sekondë, por çdo dridhje toke që unë ndjej, edhe tani që jam shumë shumë kilometra larg Shqipërisë, më kthen edhe njëherë në memorien time ulërimat, lemerinë dhe pamundësinë dhe momenti më i tmerrshëm ishte kur të tre bashkë, me prindërit e mi, u mblodhëm, u përqafuam dhe filluam të luteshim. Ishte si dorëzim.
U dorëzuam!
Dera nu na hapej, tërmeti nuk kishte fund, nuk po mbaronte. Dhe realisht aty menduam se mori fund çdo gjë. D.m.th kaq e kishim, nuk do ja dilnim dot.”
Olta tregon se mes errësirës e kanë patur shumë të vështirë të kuptonin çfarë po ndodhte. Në psikologjinë e saj dhe të prindërve, shtëpinë e kishte marrë errësira dhe muret kishin rënë. Pas një sfide të vështirë është nisur në dhomë për të gjetur telefonin e për të bërë dritë, që të ndihmojë dhe prindërit e saj. Olta rrëfen se në këtë kohë është dëmtuar dhe ka çarë këmbët. Olta tregon gjithashtu do i duhet shumë kohë që të rikthehet në shtëpi.
Kur Bieta e pyet se pse i duhet kaq shumë kohë të kthehet, Olta nuk duron dot më dhe shpërthen në lot:
“Më besoni, për fatin tuaj , të mirë, padiskutim që ju në Tiranë e keni ndjerë shumë. Por ju nuk e keni idenë se çfarë ka ndodhur atje. Të gjithë durrsakët janë në një fazë, kam takuar shumë, nuk është se unë udhëtova menjëherë jashtë shtetit. Unë dje kam ardhur. Dhe këto ditë kam kaluar shumë në Shqipëri por edhe në Durrës. Jam shumë e tronditur nga tërmeti, jam shumë e tronditur nga ditët në vijim, nga viktimat, që atë qytet ku unë jam lindur, jam rritur, kam gjithë kujtimet e mia, kam pjesën më të rëndësishme të jetës time. Në ato ditë e kam parë të zezë, një qytet të zi, të braktisur totalisht. Atë ditë qyteti ishte kthyer në fantazmë, unë kisha frikë të kthehesha në qytet.”
View this post on Instagram
Olta nuk harron të përmend edhe popullin shqiptar, për të cilin thotë se është prekur shumë nga solidariteti që kanë treguar të gjithë dhe për gjithë ndihmën që i është dhënë njëri-tjetrit. Ajo ka treguar që do marrë pushim të gjatë që të marrë veten por ka premtuar që do rikthehet në qytetin e saj dhe do i rikthehet jetës në qytetin e saj.
Video e plotë:
Discussion about this post