Ross Douthat/ The New York Times
Të paktën një herë, gjithçka ndodhi pak a shumë siç e parashikuam – dhe me “ne” dua të them, komentatorët politikë të ndjeshëm ndaj rrezikut, që përqafuan mesataret e sondazheve dhe projeksionet e ngushta, duke i rezistuar si Betomanisë* ashtu edhe kujtimeve të vitit 2016. Një natë e mirë për Republikanët në Senat. Një natë e shkëlqyeshme për Demokratët në Dhomën e Përfaqësuesve. Midwesti i Epërm Trumpist u kthye te Demokratët. Votuesit e Senatit në ‘shtetet e kuqe’ (që votojnë djathtas) mbetën me Republikanët. Strategjia mobilizoje-bazën nuk ia arriti të triumfonte, për pak, për Demokratët në Florida dhe Georgia. Iu dha një shenjë Trumpit në klasifikimet e përgjithshme , por jo një refuzim i Presidencës. Dy vjet kaosi dhe histerie që përfundojnë me një kthim te pati.
Midis avancimeve në Senat dhe disa fitoreve të habitshme në garat guvernatoriale, Republikanët ndoshta kanë mjaftueshëm ngushëllim për t’u ndjerë mirë në lidhje me rezultatin. Kritikët e Trump në të djathtë do të ndihen pak më mirë se OK pasi tani Kongresi mund të kontrollojë dhe hetojë Presidentin tonë moralisht të metë, ndërsa Senati vazhdon me konfirmimin e gjykatësve konservatorë.
Por këto zgjedhje konfirmojnë, në kundërshtim me disa entuziastë të Trumpit, se epoka #MAGA në politikën e krahut të djathtë është në thelb një epokë difensive, në të cilën GOP (Good Old Party-Partia Republikane) merr një fitore me fat në Kolegjin Zgjedhor dhe një avantazh në Senat për të mbushur gjykatat dhe për të vonuar ambicjet liberale për njëfarë kohe – por dështon, në mënyrë të dukshme, për të fituar shpërblime politike nga rritja aktuale ekonomike dhe për të ndërtuar një shumicë faktike popullore.
Në vend të kësaj, pasi kandidati i saj tregtoi shumë votues suburbanë (periferikë; rreth qyteteve) në këmbim të një mbështetje më të fortë të klasës punëtore në vitin 2016, Partia Republikane e epokës së Trump ka vazhduar të humbasë suburbanët, por gjithashtu duke lëshuar edhe disa prej votuesve Midëestern, të klasës punëtore. Strategjia politike për Republikanët pas fitores së Trump duhej të kishte qenë e dukshme: kyçje e aleancës me klasën punëtore me një dozë populizmi ekonomik, dhe mbaji periferitë duke e ulur pak tonin e transgresionit trumpist. Në vend të kësaj, Presidenti u la Republikanëve në Kongres të bënin politikën e tyre dhe ata e lanë që ai të jetë vetvetja në mënyra të tjera – gjë që e bën marshin Demokrat në Kongres pikërisht rezultatin që të dyja palët, Paul Ryan, që ikën së shpejti, dhe Presidenti, meritojnë.
Dhe, në atë masë që konservatorët – normalë dhe ata të llojit NeverTrump – janë të gatshëm të jetojnë me atë rezultat për sa kohë që mbajnë Senatin, kjo është ajo që meritojmë po ashtu. Në këtë moment nuk ka agjendë konservatore qeverisëse; ekziston vetëm një dëshirë për të mos u qeverisur nga liberalizmi. Kështuqë dëshira do të përmbushet edhe për dy vite të tjera, dhe ndoshta për më shumë – por ndërkohë mundësia për të lëvizur legjislacionin në të vërtetë do të merret me të drejtë nga një lëvizje dhe një parti që nuk kishte ndonjë agjendë domethënëse për të shtyrë përpara.
Po në lidhje me Demokratët? Nëse Republikanët sapo kaluan dy vjet duke humbur një shans, në përpjekje për të rivendosur një aleancë populiste, rivalët e tyre kaluan Ditën e Zgjedhjeve duke dëshmuar se ata i kanë zgjidhur disa nga problemet e tyre të epokës Obama – pjesëmarrja në votimet midterm mbi të gjitha – pa gjetur mënyra për të kthyer një avantazh të votës popullore në shumicë në Senat, të cilin, pavarësisht sa të padrejtë ia shohin ekzistencën, ende kanë nevojë ta fitojnë.
Kërkesa e madhe dhe e guximshme nga krahët progresivë të partisë, se mobilizimi dhe ndryshimi demografik mund të bëjnë strategjinë e emërimit-të-një të moderuari të panevojshme, nuk ia arriti në krye në disa gara. Ndërkohë Joe Manchin tregoi se modeli i vjetër i emërimit të një populisti që i përshtatet votuesve të shteteve të lëkundura (swing states) ende ka jetë. Por jo një jetë e mjaftueshme për të shpëtuar Joe Donnelly ose për të zgjedhur Phil Bredesen, ose për të bindur bazën Demokrate që të zbulojë papritur një entuziazëm për kandidatët e Senatit që janë pro-jetë ose kufizues të emigracionit ose gati, si Manchin me Brett Kavanaugh, për të konfirmuar Amy Coney Barrett në Gjykatën Supreme.
Jo: Demokratët padyshim duan të fitojnë vendet të purpurta dhe të kuqe në Senat, por ata duan t’i fitojnë ato ashtu siç humbën në Teksas, me karizëm dhe mobilizim dhe jo me kompromis ideologjik. Kështu, ata janë lënë në pritje, si dhe më parë, për ndryshime demografike ose një recesion për t’ua dhënë këtë mundësi.
Derisa kjo të vijë, ne kemi dy parti që në mënyra të ndryshme duket se janë të kënaqura me koalicionet e tyre të pamjaftueshme, dhe një vend që ka nevojë për një shumicë qeverisëse, por do të bëjë si do bëjë, edhe njëherë tjetër, me një pat.
*Betomania- Besimi se kandidati për Senat i shtetit të Texasit, Beto O’Rourke, ishte ‘Kennedy i ri’ i Demokratëve
*Ross Douthat është kolumnist i The New York Times prej vitit 2009. Ai është autor i disa librave, më i fundit “To Change the Church: Pope Francis and the Future of Catholicism.” Njihet për pikëpamjet e tij konservatore.
Discussion about this post