Policë, gazetarë dhe agjentë qeveritarë

Alfred Lela

Përfshirja e një gazetari dhe disa punonjësve të Agjencisë së Mbikëqyrjes Policore-AMP në një skemë te dyshuar shantazhi nuk duhet trajtuar, siç ka përpjekje, si një problem i gazetarëve dhe medias.

Një lexim i tillë dhe mbështetja aty e debatit do të ishte një shmangie e qëllimtë e asaj që është thelbi i problemit. Këtë gjë duket se e ka kapur Shoqata e Gazetarëve Profesionistë (APJ) që në një deklaratë kërkonte hetimin e ngjarjes dhe kujdes me përqendrimin e shigjetave të sulmit kundër gazetarit.

Për ata që nuk janë familjarë me lajmin mund të klikojnë këtu.

Për të mbështetur këtë linjë të qëndrimit duhet pak kontekst i cili lidhet me zbardhjen e bisedave të krerëve dhe ushtarëve të krimit të organizuar në vend, mundësuar nga autoritet franceze dhe paketuar më pas në një dosje të SPAK.

Gjurma e ‘këpucës’ së Policisë dhe gjithë reparteve të saj në marrëdhëniet ‘intime’ me krimin e organizuar është kaq flagrante sa, e përsëris, kriminelët duken simpatikë.

Pjesë e kësaj babëzie, këtij përdorimi, shitjeje të uniformës dhe imazhit të policisë shqiptare, është edhe episodi i fundit i punonjësve të AMP. Në thelb është një sipërmarrje ilegale që rrjedh nga konteksti i përgjithshëm që siguron superstruktura e shtetit që vjen nga pushteti.

E cila në thelb përqendrohet te një kulturë abuzimi që zbret nga lart poshtë. Kështu punonjësit e AMP, në këtë rast agjentët sekretë të shtetit që hetojnë policinë duke parë batërdinë e eprorëve të tyre në Polici dhe licencën politike për veprimet e tyre, zgjedhin një qasje sa origjinale aq edhe ilegale. Pak a shumë, nëse këta shkërdhata (eprorët tanë) korruptohen, vjedhin dhe pasurohen po ne pse duhet të ruajmë kodin etik dhe ligjor?

Është njëfarë robinhudizmi i kthyer mbrapsht. Pra, unë jam marr keqbërësit edhe pse kjo më bën keqbërës.

Në një rrafsh sociologjik agjentët e AMP po fusin lugën në detin e bërë kos të kaosit amoral. E përkthyer në një devizë të parapëlqyer liberale ‘everything goes’.

Por duhet mbajtur mend ajo që është kryesore: këto janë simptoma që vijnë nga trupi i sëmurë i trupit politik lejuar me licencë dhe botëkuptim të qeverisë Rama.

Në këtë kuptim të shënjestruarit e gazetarit të përfshirë në episodin e AMP është me gjithë mend heqje e thelbit. Më shumë se kaq të debatuarit për sëmundjen e gazetarisë kur media është vetëm simptoma e jashtme e gjithë batërdisë që ka përfshirë shtetin, është dashakeqësi apo ndihmë në ruajtjen e kësaj status quo-je.

Kjo do t’i shërbente pushtetit për të licencuar një gjueti të radhës shtrigash me justifikimin e purifikimit të arealit mediatik. Gjë që do të mbulonte problemin dhe sëmundjen e sistemit, por më keq se kaq do të anashkalonte edhe simptomën më të rëndë të murtajës qeveritare: kapjen dhe instrumentalizimin e asaj që quhet media ‘mainstream’.

Pra, zëvendësimin e debatit me pseudo-debat.

Një qeveri që ka mbyllur me favore apo forcë gojën e çdo Televizioni kryesor apo dytësor nuk ka gojë të flasë për mediat e reja, të vogla, qofshin portale, blogje apo faqe ne rrjete sociale.

Kjo do përbënte edhe një përpjekje të radhës për të sunduar mbi bedenat e fundit të komunikimit të lirë publik.

Ata që mbështesin këtë qasje nuk janë gjë tjetër veçse ‘mainstream agents’ të qeverisë.

Nuk u intereson liria, ngase robëria paguan më mirë.