Yuri Kim si njëra prej nesh

Alfred Lela

Andi Bushati te Lapsi.al dhe Kostana Morava te Politiko.al kanë ofruar deri më tash këndet më të përafërta në prizmin shumëspektërsh të pikëpamjeve mbi revoltën pas vrasjes së Klodian Rashës. Bushati thekson se ‘protestuesit e kanë me të gjithë ne’, duke futur këtu si ata që janë në pushtet, ata që i shërbejnë pushtetit, apo të tjerët që janë në opozitë dhe, sapo të jenë në pushtet, do të marrin shpejt e pa naze, shërbimin e atyre që tash i servilosen pushtetit.

Morava ishte e para që piketonte revoltën si të ‘djemve të lagjeve’; të përbuzurve të mëdhenj, duke e pëcjellë ‘kortezhin’ e të revoltuarve përtej përplasjeve të zakonshme qeveri-opozitë.

Mendoj se këto dy kënde kanë qenë më të drejtat, apo më të ndershmet, në shtypin shqiptar, tradicional dhe elektronik.

Projeksonit se çka ndodhte bulevardit, rrugëve dhe rrugicave të Tiranës, nuk ishte gjë më shumë se skërmitja e vjetër për pushtet e tre blloqeve politike, një agjendë e shtyrë me forcë përpara në media nga qeveria, nuk i shpëtoi as zonja e parë e Ambasadës amerikane, Yuri Kim.

Dashur pa dashur, ajo i shërbeu narrativës kryesore që pompohet nga media proqeveritare e Tiranës. Nuk është animi, shpresoj dhe besoj i paqëllimtë i zonjës Kim, që e bën të pavend reagimin e saj, se sa ideja, poshtëruese për të gjithë ata që marrin frymë jashtë mushkërive të politikës, se oksigjeni i Shqipërisë gjendet vetëm në bombolën PS-PD-LSI.

Kjo e trysnon atë pakicë të tkurrur që mundohet të dalë jashtë repertorit të ligjërimit të grupeve të mëdha politike dhe ekonomike në vend.

Ambasadorja amerikane bën pikërisht të kundërtën e premtimit me të cilin, si ajo ashtu edhe paraardhësit e saj vijnë në Tiranë: zgjerimi i hapësirës demokratike, pavarësimi prej oborreve politike, zëvendësimi i oborrtarisë me mendimin kritik.

Ajo që duhet theksuar, dhe çka i bën njerëzit ‘të vihen në rresht’ pas qasjes amerikane, ka të bëjë me perceptimin se ‘Rruga e Elbasanit e di’, ‘ata kanë info të sakta kush i organizon protestat etj’. Kjo lloj garancie që sjellin amerikanët e bën ndërhyrjen e tyre më ligështuese dhe më të ‘anshme’. Vlen gjithashtu theksimi i faktit se, në komunikatat për shtetasit amerikanë që të kenë kujdes, nuk nënkuptohet se demonstratat janë politike, por vetëm si kërcënime potenciale. Ky ‘politizim’, i munguar këto ditë, ka qenë i qartë në rastet e mëparshme, kur protestat i ka thirrur opozita.

Një spikamë tjetër, që duhet kujtuar, ka të bëjë me angazhimin civik të Ambasadës amerikane. Kujtoni, për shembull, Act Now të ish-ambasadorit Arvizu i cili ftonte të rinjtë të angazhoheshin dhe të merrnin në dorë fatet e veta. Një kujtesë që vlen për zonjën Kim, është se partitë politike këtu te ne janë ‘punëdhënësit’ më të mëdhenj në vend. Falangat e tyre protestuese, që derdhen shesheve sa për njërën ashtu dhe tjetrën pale, nuk janë më shumë se reparte të gatshme për të zënë një vend pune kur e kuqja apo bluja të vijnë në pushtet. Disa mjaftohen me një vend përtacie, ku marrin një rrogë pa bërë asgjë- vetëm duke dhunuar të drejtat e hallexhinjve, ndërsa më të ‘sofistikuarit’ luftojnë për vende drejtorësh në dogana, tatime etj., ku bëhen paratë me thasë.

Sa herë që në Shqipëri ka kryengritje jashtë radhëve partiake, siç duket se është rasti i revoltës për vrasjen e Klodianit, ato duhen inkurajuar. Futja e tyre në ‘thesin e partive’ e dekurajon pavarësinë e grupeve jopartiake dhe ndërpret fijet e demokracisë pjesëmarrëse.

Siç thuhet në Amerikë: ‘put your money where your mouth is’. Këtë herë në të kundërt për zonjën Kim: “put your words where your money is’.

Kontakto me Politiko në rast se: Mendoni se nuk shkruajmë Shqip Mendoni se kemi bërë shkelje etike Mendoni se kemi bërë CopyPaste Mendoni se kemi bërë FakeNews Doni të postoni nje Lajm