Gerti, The Normal One

Alfred Lela

Gert Bogdani iku para kohe. Aq para kohe sa, mund të thuhet se, iku para kohës së tij dhe të të tjerëve. 44-vjeçar, ai ishte mu në zenit të mundësive që një burrë ka në jetë. Gerti kishte bërë aq shumë, dhe në të njëjtën kohë sapo kishte filluar, dhe kjo, dashur padashur, merr formën e një pengu dhe kobi.

Për të mund të thuhet plot, por sa më pak të thuhet aq më i saktë do të jesh.

Mund të thuhet, për shembull, dhe ndoshta mbi të gjitha se ai ishte normal. Në kohën kur botën e rrëqethin vetëm cilësime të llojit The Special One, The Great One, etj., ky cilësim duket si dimunitiv (pakësues).

Nuk është aspak ashtu.

Në kohët kur jetojmë të gjitha përpjekjet bëhen për të mos qenë normalë. Shihni anash: njerëzit, ndërtesat, emisionet televizivë, personanzhet publikë, fytyrat, projektet e së ardhmes, janë të gjitha një përpjekje drej anormalitetit. Një shtërzim shtazarak për të kapur diçka përtej pozicionit të njeriut dhe përtej projeksionit të Zotit.

Në këtë kuptim Gerti ishte normal.

Në këtë kuptim, është e padrejtë që ai pati një vdekje anormale, të para kohe, të palajmëruar, të nisur nga diku si një rrufe për të kapur pothuajse 2 metrat e shtatit dhe qeshjes së tij, për t’ia rrëzuar rininë me një shkundullimë që lëshojnë lisat kur bien në pyjet e thella të Veriut.

Gert Bogdani ishte, mbi të gjitha, normal në një sport kaq anormal sa politika në Shqipëri. Ai ishte thuajse një përjashtim, një deputet që u bë ‘ish’ në kohën kur deputetët si ai po rralloheshin nën goditjen e përqendruar të një lloji të ri ‘njeriu politik’, i cili mund të përmblidhet në: pak shkollë, asnjë libër të lexuar që nga shkolla, fisnor i errët, pisqollë e ngarkuar me pavetëdije e nënvetëdije.

Kur e shihje sot këtë soj, deputetë që nderonin ish-deputetin, nuk mundeshe që cinizmi të të mos vrujonte si gjak përgjatë një puthjeje.

A thua se Gerti iku ndër të tjera për të na dhënë edhe këtë skenë. Për të na thënë se, as vdekja nuk i mbyll dot pabarazitë, të cilat disa në jetë kujtojnë se ia dalin ta bëjnë.

Gert Bogdani e mbylli kështu. Si përfaqësues i një populli që nuk ekziston më.

Është e rëndë të përcjellësh dy të vdekur në të njëjtën ditë.