We shouldn't wait until we go crazy to start educating ourselves about digital communication that is destroying us!

By Artan Fuga

In the conditions of social anomie of transition and digital technology!

Social networks have greatly changed the language and expression in Albanian, as used in everyday life. It is not just about people and their communications on social networks, but also on professional portals.

Above all, there is an increased use of words that denote unexpected, unusual, scandalous things.

These are of the type "the asteroid that will destroy the world is approaching", "Volcano will plunge humanity into catastrophe", "Mbape falls from the throne", and so on.

Likewise, ordinary, almost banal events or ordinary people are presented as deities. “Football legend”, “The art world mourns the passing of the prominent painter”, “The icon of this or that field”, etc. “Where are you, legend!”

There is a frightening separation between the meaning of a word and the object it denotes. Thus, one speaks of a private university like Harvard, while knowing its level, one speaks of the environment in the city as green when one knows that it is living concrete, one speaks of parking lots when one knows that most of them are muddy grounds, one speaks of this and that, and the word is taken as reality.

There has been an increase in swearing without any argument, where public figures of course throw mud at each other. Terms like "thief", "criminal", "bandit", etc., have become a form of endearment.

The semantic gap between words in relation to the same object has increased. Some call the same thing by several words, others by their opposite.

Some call it the best tunnel in the world, others call it a hole in the mountain, some the most beautiful beaches in the world, some call it an area with scandalous urbanism.

Events are not described in ordinary and adequate Albanian words, but in grandiose foreign words: "Journalist so-and-so throws a bomb", "analyst so-and-so ignites the debate in the studio", "an extraordinary event occurred today in Rroskovec", come and find out what unusual thing could happen there, "the block is being armored", two police cars pass by, etc., etc.

Exclamatory, imperative sentences, self-aggrandizing judgments, self-confirming, predictive expressions, are circulating in abundance.

“You'll see how you end up!” “I saved Albania.” “Me like this and me like that!” “My beer,” “my career,” “the bridge I built,” “I brought you here,” “I rebuilt my city,” etc.

Our most beautiful beaches in the world.

Our city is the center of European culture.

We develop nanotechnology!

Linguistic monuments of oneself! Man has lost his mind!

Predictive judgments expressed in almost imperative sentences, as if a person knows his fate, are everywhere. "I will win the election," "you will go to prison," "he will put us in Europe in the year 2430," and so on.

Gjuha e kafshëve po quan njerëzit, sikur jemi në kopësht zoologjik. “Ti je derr”, “ne jemi dele”, “ai është tigër”, “çfarë gjarpri paske qenë”, “ik or bajgë”, “or mut”, etj. Fekale gjithandej. “Cfarë i ke gjithë këto pordhë?”

Gjuha ka humbur fjalitë në kushtore, gjithçka është gjykim prediktiv pohues i shkallës së parë. “Java tjetër do të jetë me shi!” “Ndeshjen me Islandën e fitojmë!” “Do të shkojmë në botëror!”

Kjo shfaqet edhe në gjuhën e komunikimit të përditshëm, ku përemri vetor njëjës ose shumës në vetë të parë pra, është gati hyjnor, kurse i vetës së dytë njejës ose shumës është vetë djalli.

“Se unë kështu”, “se unë ashtu”, “se ne kështu”, “se ti je kështu”, “ju jeni ashtu”. “Se ne se ju!”

Momentet e heshtjes në komunikim po zvoglohen, fol sa më shumë, superpozim fjalish, ndërprit fjalinë e njerit tjetrit: “Unë vajta të blej domate, pusho, se ti je hajdut domatesh, ik more komunist, spiun je ti, sa lekë ishte kilja e domates.”

Një absurd komunikimi që ka përçudnuar fjalitë duke i bërë logjikisht absurde.

Gjuha e trupit merr zotërim mbi gjuhën e folur, “ta vesha”, “ta ngjesha”, “të bëfsha këtë, ta bëfsha atë”, “mos më shih ashtu”, “më vjen anash”.

Fol dhe mos dëgjo, dil nga tema, hidhu sa andej këndej, coje bisedën atje ku je superior ndaj tjetrit, flit për gjëra që nuk i di, “kush do ta fitojë luftën në Ukrainë, po në Ramallah”, “po ç’do bëhet me presidentin korean”, gjithçka gjithçka futet në gojën e gjithkujt.

Dalje nga konteksti i marrëdhënies mes të folurit dhe shqisave. Në vend të flitet për kontekste konkrete, zgjerohet e folura metafizike deliruese. “Zoti e tha”, “Ka Zot”, “Njeriu është prishur, fajin e ka tiktoku.”

Shkakësia ka dalë nga shinat. Fjalitë shkakësore në pikiatë logjike. “Fajin e ka populli”, “shkaku është i popullit që populli vuan”. “Ikin në emigrim se vidhen votat.” “Je këtu se je kushëriri i filanit!” “Ngrohja globale po vret arinjtë e bardhë.”

Fol pa lidhje, dil nga tema, hidhu sa në një degë te tjetra.

Mos dëgjo fol. Gjuha shkatërron marrëdhënien mes veshit dhe gojës. Hap gojën si çorap, bëj sikur dëgjon.

Argumenti gjuhësor i tjetrit kur është i fortë merret si fyerje. Beteja dhe fitoret orale kanë rëndësi.

Tjetër gjuhë kur tjetri është përballë, dhe tjetër kur ikën! “Je i madh!” – kur je përballë, “Debili i dreqit” – kur ikën!

Qindra procese për t’u studjuar si ndërveprim mes gjuhësisë, komunikimit, mediave, sociologjisë, epistemologjisë së komunikimit.

Gjuhën e përçudnon sot komunikimi publik. Publikja shkatërron komunikimin duke shpartalluar pastaj edhe gjuhën private.

Ku je Ludvig Witegnestein hajde, se ne jemi laborator për të na studjuar, sa kohë që veten tonë nuk kemi kohë ta studjojmë.

Gjuha ka fituar si telefoni funksionalitete të tjera. As Stalini nuk i ka shpjeguar dot, jo më ndonjë akademik që duket se ka dalë nga BUNKARTI!

Bunk, bunk, dëng dunk!

Gjuha është bërë mjet moskomunikimi, mjet manipulimi i tjetrit, mjet vetëvlerësimi!

Speaking in front of a virtual audience, when the other person is at a distance, linguistic expression when you can hide your self, that is, speaking anonymously, all of these have devalued language, expression, and the human psyche.

Public communication is destroying public space, throwing the entire society into chaos, just as the destroyed public space is destroying public expression, yes, but also what is called private language.

Even when a person talks to himself, he is infected by what he says in public, he curses himself, praises himself to himself, what he thinks to himself now he does not think about a second later, he delirious to himself.

The public, after destroying social communication, turns on itself and crushes it. Then the crushed self comes out with a scimitar in its hand and destroys the public!

And when you realize all this, you say: We shouldn't wait until we all go crazy to the point of no longer holding back, to start educating about a digital communication that is destroying us!