Flash News

Ndërron jetë në moshën 98-vjeçare, ish-presidenti i Italisë, Giorgio Napolitano

Presidenti i Zululandit vizition New York-un me gruan dhe parukieren

Shoferja me ‘Benz" përplas biçikletën, plagoset një person në Korçë

Përfshihet nga zjarri ish-fabrika e qelqit në Kavajë, rrezikohen edhe disa banesa

E zuri korenti, humb jetën i riu në Tiranë

OP-ED

Berisha përmes radikalëve

Politiko 7 Tetor 2022, 18:02
Berisha përmes radikalëve

Marsel Lela

Radikalët mbeten gjithmonë një grup i vështirë për t’u menaxhuar: ata lëvizin më shpejt se mendojnë, dhe hamendësojnë se vetëm lëvizja është mendim. Në Partinë Demokratike kjo është edhe më paradoksale si situatë, sepse konsumatori i madh, për mos me thanë i vetëm, i lëvizjes dhe mendimit është Berisha. Jo vetëm në kuptimin që të gjithë presin prej tij që të jetë, si Aleksandri që pret nyjën gordiane, ashtu dhe Aristoteli që e konfiguron botën pas prerjes së saj.

Sali Berisha ka qenë i angazhuar në një proces të menduari që pas protestës së 7 korrikut, e cila qe një prej më masiveve që ai ka organizaur në jetën politike. Dhe, e doni apo urreni, ai mbetet një prej tubuesve më të mëdhenj të masave njerëzore në këtë vend.

Si pjesë e procesit të të menduarit ai u fut në ‘dialog me shoqërinë’, kryesisht me tryeza të vogla, që varionin nga 10-20 vetë. Për nga natyra protestat janë monolog: aty nuk ka shkëmbim të drejpërdrejtë mendimesh, por gjendje emocionale të ekzaltuara. Po ta vini re, si fjalimet ashtu edhe pritjet që u bëhen atyre, mbisundohen nga ekstaza. Kjo u pa edhe në fjalimet e 7 korrikut, ku shumë prej folësve dukeshin si të dale nga trupat e vet, pluskues nervozë në ajrin e ngjeshur me vapë dhe lagështirë të mbrëmjes ë 7 korrikut.

Pasë mbledhur atë trupë njerëzore, Berisha foli për protesta të tjera në vjeshtë, por duke i nënkuptuar, jo premtuar. Me të drejtë ai ishte i kënaqur me atë reagim popullor, i cili, qartësisht, e bënte atë sërish një ndër dy politikanët më të rëndësishëm, më me ndikim dhe më popullor në Shqipëri. Të vish nga tetë vite off power dhe të arrish të masivizosh një mbështetje të tillë, është spektakolare në vetvete. Për t’i dhënë secilit hakun, turma nuk ishte e Berishës e gjitha, aty ishin të pakënaqurit me pushtetin dhe të zemëruarit me një opozitë boshe nën z. Basha. Por Berisha mbetet i vetmi që mundet ta amplifikojë dhe transportojë këtë gjendje shoqërore.

Kur radikalët kërkonin protesta të pandalshme, Berisha shpiku ‘grevat e pandalshme’, kur ata nuk ishin të lumtur me ‘takimet me pak vetë’, Berisha deklaroi se edhe me një person të vetëm do të ulej për një bisedë. Rastin më të mirë për këtë ia shërbeu Martin Jaku, një fshatar nga Tarina e Fushë-Krujës, i izoluar në kodrën e tij të butë që sheh sa nga Kruja sa nga Adriatiku, si të ishte një prej atyre shqiptarëve të mbetur atypari qysh nga kohë e Skënderbeut.

Biseda e tij me Berishën ishte një nga momentet më të spikatura të komunikimit politik në Shqipëri përgjatë 30 viteve të fundit. Një burrë i varfër që jeton në kontejner pas shembjes së shtëpisë në tërmetin e para tre viteve, konceptonte dhe formulonte politikisht më qartë se 90 përqind e deputetëve të Kuvendit të Shqipërisë.

Ajo që stonon në ngulmimine radikalëve për protesta të pandalshme është se, PD nën Bashën u angazhua vazhdimisht në një proces të tillë. Në fund nuk fitoi asgjë dhe humbi gjithçka. Pasi ofroi ‘trupa tanë’ Basha dorëzoi në duart e armikut, por edhe të elektoratit demokrat, trupin e një partie të bërë shoshë në betejat e kotësisë.

A bëhet një taktikë e tillë, strategji e mirë? Nëse pritet nga Berisha radikalizim në pikën e moskthimit, pra tensionim i gjendjes në kufijtë e përplasjes, është jo vetëm e padobishme, por edhe kurth. Berisha nuk mund të fusë kokën senatoriale në kornizën që të tjerët ia presin, kundërshtarët e rinj dhe të vjetër: të radikalit që e lë ‘popullin’ e tij të rrëshaqësë në dhunë për synime politike. Numri i atyre që e prisnin një Berishë të tillë me 7 korrik ishte i madh. Hidhërimi që morën dukej në studiot televizive të mbrëmjes.

Radikalët nuk se ia duan të keqen, ata thjesht interpretojnë një dëshirë të brendshme. Në mendim Berisha nuk ka nevojë për ta, në radikalizëm po. Një alternativë të kësaj ka ofruar, për shembull, Andi Mustafaj në një shkrim në Politiko. Në vend të radikalizmit ai propozon radikalitet. Tingëllojnë njëjtas , por janë krejt të ndryshëm. Mes tyre shtrihet hendek procesi i të menduarit, apo ravguarit.

Pavarësisht se po mendohet, Berisha duket se po e bën gati opozitën për protestën e radhës. Ai ka tashmë në shpinë edhe partitë e vogla, që nuk ndërtojnë dot pa PD. Me siguri, protesta e radhës do të jetë edhe më e zëshme se 7 korriku. Me primaret në prag, një gjë e herës së parë që kërkon energji të plota, pyetja shtrohet: çfarë vjen pas protestës së tetorit dhe ku radikalizmi dhe radikaliteti fillojnë e puqin brirët e mospajtimit?

Të fundit