Alfred Lela
Kur sapo e kishte marrë pushtetin, në intervista ekstravagante për mediat e huaja, Edi Rama deklaronte se ishte i obsesionuar me vdekjen apo, se, kur të tërhiqej nga politika, do bëhej rrobaqepës. Tani, kur duket se pushteti po sheh fundin, z. Rama po dëshmon, me fjalë e sjellje se është në fakt i obsesionuar me pushtetin; se rënia prej tij e tremb më shumë se vdekja dhe, kur të bjerë, nuk do të bëhet rrobaqepës, por do të vazhdojë të arnojë në kostumin politik të Shqipërisë obsesionet e tij.
Një pamje e këtij peizazhi të së ardhmes u shfaq, kërcënuese dhe e shastisur, mu në gojën e kryeministrit. Ai kërcënoi se, ata që do të pengojnë, por edhe ata që do të ndjekin pengestarët (lexo qytetarët, nënshtetasit e Republikës), procesin e votimit më 30 qershor, përveçse do të ndiqen penalisht, do t’u ndalohet hyrja (e përjetshme!!!) në BE dhe në ShBA.
Ligjërimi politik në Shqipëri ka njohur shumë metafora me kundërvënie dikotomike e mira/e keqja; e bardha/ e zeza; ne/ata; miqtë/ armiqtë; të huaj/ tanët; armiku i jashtëm/ armiku i brendshëm; Oksidenti/ Baba Dovleti; NATO/Traktati i Varshavës, etj. Duke eksploruar kundërvënie të tilla, prijësit shqiptarë kanë vënë shpesh, për interesa personale, të klanit apo pushtetit, popullin kundër një tjetri, një të huaji, një armiku, një bajlozi, e kështu me radhë. Ka ndodhur, sigurisht, edhe pse në raste më të rralla, e kundërta: prijësit kanë përdorur të huajt për t’ia kundërvënë popullit të vet, apo një pjese të tij. Fan Noli qortohet për ‘ndihmën bolshevike’ për të rrëzuar kundërshtarin politik; Ahmet Zogu se përdori serbët për të marrë pushtetin që i kish rrëmbyer Noli; Esat Pasha se lidhej sa me francezët, me grekët, me osmanët për të kënaqur ëndjen për pashallëkun e tij. Kundërvënia më e ligë, mbeten ndoshta pasuesit injorantë të Haxhi Qamilit që bërtisin ‘dumBabën!’ dhe kërkonin rikthimin e sulltanit në viset shqiptare (edhe pse kërcënimi i tyre përdorte vetëm logon, jo ushtrinë e një fuqie të huaj).
Edi Rama, oksidental në pamje të jashtme, ka treguar më se një herë se si orientalizma i luan rrengje në shpirt. Komunizmi, të cilit ia kundërshtonte grinë dhe krejt spikamën (a)estetike, kur ishte pedagog në vitet ’80, me sa duket, e ka mposhtur së brendshmi duke iu shfaqur si tërbim senil, i njëjti me atë që treguan anëtarët e Byrosë Politike, në grahmat e fundit të komunizmit, kur përbetoheshin se nuk e jepnin pushtetin pa gjak.
Duke i kundërvënë popullit të tij, anipse ai popull nuk e ka votuar, ‘fuqitë e huaja’ Rama tregon, jo vetëm kufijtë e fundmë që është gati të shkelë për pushtetin e vet, por edhe sinoret a paana të marrëzisë. Me këtë akt të fjalës kryeministri përmbyll ecjen mbrapsht të Shqipërisë gjatë gjashtë viteve të pushtetit të tij: vizat që i gjeti të liberalizuara kërcënohen nga Holanda; statusi i negociatave është ende pezull; të vetmet investime të huaja janë ato që gjeti kur erdhi (TAP dhe Statkraft), etj.
Duke përdorur morsën europiane dhe amerikane për ‘të shtrënguar’ kundërshtarët politikë dhe ndjekësit e tyre, Rama nuk ka fyer vetëm shqiptarët, por edhe përfaqësuesit e vendeve te të cilat mbështetet për këtë ‘pogrom politik’ . Ambasadorët e vendeve të BE, dhe e ngarkuara me punë e ShBA, nuk duhet ta lejojnë kryeminstrin shqiptar të flasë në emër të tyre, apo të krijojë ‘getot politike dhe shoqërore’ që po mbjell nëpër Shqipëri. Geton e opozitës, geton e shoqërisë civile, geton e medias, geton e internacionalëve, geton e drejtësisë, etj. Edi Rama nuk mund t’i mësyjë popullit të vet ‘fuqitë e mëdha’ për të treguar nëpërmjet hijes së tyre të rëndë, pafuqinë dhe depresionin e vet politik.
Më 30 qershor ai mundet të zgjedhë vetëm nëse do të jetë Ramiz Alia apo Hekuran Isai. Populli dhe historia nuk bëjnë votime, por zgjedhje, kur vendosin për profilin e secilit prijës, qoftë ky Esat pasha, Haxhi Qamili apo Edi Rama.
Discussion about this post