Flash News

Ersekë/ I moshuari goditet nga rrufeja, ndërron jetë në vend

KAS vendos hapjen e 229 kutive të materialeve zgjedhore të Qarkut Vlorë

Mashtrim dhe pastrim parash, sekuestrohen 9 mijë metra katror tokë në Fushë Prezë

Gjykata Kushtetuese kalon për shqyrtim vendimin për mbylljen e TikTok

Vrasja e Ermir Dedjas, arrestohen dy persona, kontrabanduan mjetin që u përdor nga autorët

KRYESORE

Kambana që bie për Universitetin publik; përtej duelit Fuga-Çili

Politiko 24 Shtator 2017, 15:59
Kambana që bie për Universitetin publik; përtej duelit

Alfred Lela

Universitet i Tiranës, ai që njihet si Publiku, apo 'shtetërori' nga një grup njerëzish kritikë me performancën apo statusquo-në e tij, i ka hutuar mbështetësit, Profesoratin dhe dashamirët, dhe j'ua ka shkëlqyer një sy të keq kritikëve.

Pas hulumtimit të QAA (Quality Assurance Agency), një agjensi britanike, ka rezultuar se standardet e Universitetit të Tiranës nuk janë arritur plotësisht (not fully met). Dy njësitë që vuanin më shumë, sipas raportit, ishin 'menaxhimi' dhe 'mësimdhënia'. Jo rastësisht, këto kanë qenë edhe dy targetet ku kritikët e sistemit arsimor publik/shtetëror kanë adresuar shigjetat e tyre.

Britanikët, me sa duket, u kanë dhënë të drejtë.

Mediat u kanë kushtuar vëmendje sipërfaqësore, me cektësinë e zakonshme, e cila mjafton aq sa për të rritur kuotën e klikimve por, dy ngjarje, jo dhe aq episodike, e përshkruajnë atë që 'zbardhet' në raportin e agjensisë britanike.

I pari dhe më i rëndi janë zgjedhjet për hierarkinë e Universitetit publik. Një teknikë, le të themi putiniane apo erdoganiane, është shpërfaqur në metodologjinë 'elektorale' të Universitetit të Tiranës. Dekanët kanë ndërruar vendet me rektorët, në një rotacion pushteti akademik që, edhe në qoftë organik, lë megjithatë një shije të keqe.

Nuk ka përtuar, dhe as është turpëruar, për ta imituar këtë formë as Akademia e Shkencave, e cila vetëm pak javë më parë i dha opinionit të interesuar një shfaqje groteske, ku kryetari 'zbriste' si nënkryetar dhe ky i fundit 'ngjitej' në postin më të lartë. Në lëvizje të tilla bashkohen, me qejf dhe pa qeder, atrofizimi mendor dhe sharlatanizmi intelektual e njerëzor.

Një tjetër episod, më me ngjyra, por jo aq i rëndësishëm sa i pari, e megjithatë ilustrues, është konflikti i Rektorit të Universitetit të Tiranës me kancelarin e institucionit për 'makinën e ndërmarrjes'. Në shamatë u ngatërruan shoferi, çelësat, tallonat e naftës, madje edhe një ndalim policor, e gjepurina të tjera joakademike.

Po merrem  vetëm me një majë ajsbergu të shfaqur në shtyp, dhe që shpjegon labirintin menaxherial dhe imazhin publik të Universitetit (publik), kornizuar shkurt nga britanikët si 'partially met', apo 'pjesërisht të arrira' në shqip.

Me Profesoratin dhe cilësinë e mësimdhënies nuk dua të merrem, ngaqë një grusht njerëzish që njoh,  ish-pedagogë të mitë dhe lektorë aktualë në Universitet, kanë aftësi pedagogjike dhe spesor intelektual të tillë, që nga çdo agjensi, shqiptare a e huaj, do të merrnin vlerësimin 'fully met'. Ka me siguri sharlatanë që hiqen si pedagogë në atë Universitet (dhe në çdo tjetër për atë punë), por për hir të të parëve nuk dua të flas për të dytët.

Sigurisht, jo vetëm për një motivim personal e bëj këtë. Mendoj se Profesorati nuk është burokraci dhe nuk kërkon mundim dhe as kohë për të bërë një filtrim (mjafton një konkurs dhe një sondazh). Vështirësia e madhe gjendet te hallkat e ndryshkura, të lidhura mbi Universitet që nga komunizmi, dhe që shfaqen te aparati burokratik, disa mendësi, etj. Kjo është një betejë e gjatë, që nuk fitohet as në një vit dhe as me 365 kritika.

Ky shkrim është, të paktën për të thënë se ajo këmbanë që ra për Universitetin e Tiranës (ku kemi marrë një diplomë dhe e duam, edhe si fakt edhe si kujtim) është dëgjuar.

Për të thënë gjithashtu se debati për Universitetin nuk mund të kuptohet vetëm në duelin, aspak të heshtur, mes 'shenjtit' të publikes, Artan Fuga dhe 'Judës' së privates, Henri Çili. Edhe pse dueli duket për jetë a vdekje, jeta dhe jo vdekja, si e publikut ashtu dhe e privatit, i bën mirë interesit publik. Universiteti i Tiranës, me gjithë të metat dhe 'cenet ideologjike' të shumicës së jetëshkrimit të vet, përbën atë që mund të quhet traditë e arsimit dhe kulturës universitare dhe akademike shqiptare. Nuk mund ta zhdukim dhe as duhet zhdukur. Edhe pse është një traditë me themele të një të majtizmi të vjetër e kronik, është gjithsesi një traditë, e cila është një themel i së djathtës (tradita vetë).

Universitetet private, një pjesë e mirë e të cilave kanë marrë nota të mira apo shumë të mira, duke ia 'marrë në kthesë' publikut, sjellin në arealin e arsimit shqiptar dafinën e garës, të konkurencës, të shpirtit të kapitalizmit dhe lirisë. Ta kuptojmë këtë, pavarësisht çdo prirjeje ideologjike apo zemërimi. 

Shpresoj që profesor Fuga, një avokat pro bono i Publikut, ta ketë dëgjuar këtë kambanë dhe t'i bjerë edhe asaj; pavarësisht se ndonjë notë duket si muzikë elegjiake për Universitetin publik.

Diçka nuk shkon në të. Eshtë mirë, dhe është koha, që të mos bëhet 'gjithçka' 

Të fundit