Flash News
Video/ Tensione në mbledhjen e Këshillit Bashkiak të Himarës, qytetari pështyn në fytyrë Vangjel Tavon
Olsi, ashtu si Edi, qenka burrë p….
Nën hetim për trafik k*kaine, SPAK sekuestron pasuritë e Princ Dobroshit dhe Olsi Syziut
Atentat në Memaliaj, qëllohet me breshëri arme avokati
Posta e mëngjesit/ Me 2 rreshta: Çfarë pati rëndësi dje në Shqipëri
Alfred Lela
Në zgjedhjet lokale të vitit 2015, Partia Demokratike zgjodhi si slogan “Punë dhe dinjitet”. Humbja atë vit, e para e Lulzim Bashës kryetar, ishte më e përligjura, duke qenë se erdhi dy vjet pas instalimit në pushtet të Ramës; ende shumë herët për të pritur ndërrimin e mendjeve të publikut dhe rrjedhimisht edhe të vendeve në qeverisjen vendore.
Ajo që ra në sy, me kalimin e kohës, në menaxhimin e punëve të PD, ishte mungesa e punës apo e dëshirës për të.
Si për individët, ashtu edhe për organizatat, nuk ka mënyrë më të shpejtë të zvetënimit, të ç'orientimit dhe të keqvendosjes në shoqëri, se sa humbja e fakultetit të punës, braktisja e busullës së saj. Ka qenë kjo mungesë që i priu humbjeve të PD nën Bashën në zgjedhjet e njëpasnjëshme, deri në këto të fundit në prill 2021. Në tetë vite në krye të PD, dhe po kaq në opozitë, Lulzim Basha fitoi vetëm një kauzë, për arsye se nuk iu nda punës dhe dëshirës për ta parë të kryer atë punë: dekriminalizimin. Çdo gjë tjetër qe një fiasko: e madhe, kundërmuese dhe ligatinore sa dhe gropa e dikurshme e Ajdin Sejdisë.
Lidershipi Basha e zëvendësoi virtytin e punës me pasionin e qylit. Edhe pse i përkiste një partie të djathtë, e cila ndër kolonat e saj duhet të kishte shprehjen e një prej ideologëve të liberalizmit ekonomik, Milton Friedman, “nuk ekziston një gjë e tillë si një drekë falas” (there is no such thing as a free lunch), z. Basha shpiku gjithë kohës tentativa për ta marrë pushtetin jo nëpërmjet punës, por incidencave, pra nëpërmjet instrumenteve të qylit. Ai ndërtoi skema në dukje shkatërrimtare për kundërshtarin që, në finale, rrënuan partinë e tij.
Edhe nëse pranojmë përligjen që ai sot u bën lëvizjeve të tij në huq, me atë se ato qenë vendime të Berishës, sërish del i zvetënuar në imazh, një i papunë në krye të punëve.
Por, kjo historia e punës është tashmë histori.
Pasi e la rrugës pjesën e parë të sloganit të 2015, gjashtë vet më vonë, saktësisht sot, më 18 dhjetor 2021, ai humbi publikisht edhe të dytën: Dinjitetin.
Në një përpjekje dëshpërimtare për të mbajtur partinë që i është bërë pikë e pesë, në vlim çoroditës për të ndërtuar fuqi mbi pafuqinë, ai iu kundërvu këmbës tjetër që e mbante ende organizatën e tij mbështetur për murin e historisë.
Tridhjetë e një vite histori të partisë, sigurisht me të bardhat e të zezat e Sali Berishës dhe lidershipit të tij, ai i quajti enverizëm. Edhe pse termin e formuloi Agron Gjekmarkaj, atë e fryëzmoi ai. Si sot, si gjatë gjithë këtyre ditëve të fundit.
Habitërisht, Kuvendi i sotëm i PD ishte një déjà vu e Kongresit të 10 të PPSH, ku Dritëro Agolli mbajti fjalimin e famshëm të ndarjes nga enverizmi. Atëbotë shkrimtari u kundërshtua me zhurmë. Sot askush në sallë nuk prodhoi asnjë gëkmëk ndaj verdiktit të linjës zyrtare të lidershipit të partisë. Agron Gjekmarkaj u bë Dritëroi i PD, Sali Berisha-Enveri, po Lulzim Bashës çfarë i mbetet?
Salla ndërkohë pasqyroi mbrapsht po atë humbje dinjiteti të lidershipit. E pamë të gjithë. Jo të gjithë do e thonë. Apo kuptojnë. Nëse në ‘91 gjendeshin në PPSH komunistë që mbronin Enverin, në PD-në e Bashës nuk kishte demokratë që të shprehnin një mospajtim për shpalljen 'Enver' të atij që udhëhoqi partinë dhe ata në tre mandate pushteti, dhe në dy të tjera opozitarizmi.
Ndarja me të shkuarën, afërmendsh, është një proces historik, por bëhet me dinjitet. Kur ai mungon, poshtë kësaj mungese fshihen shtresa që nuk kanë të bëjnë me historinë, por me orekset, pritat, qylet politike të ditës.
Pa punë dhe dinjitet. Mbi themele të hedhura në erë, mbi një të shkuar që u fshi sot me një të rënë të gomës të ’të rinjve’, nuk e di se cila rrugë do i prijë suksesit të Partisë Demokratike në politikë dhe shoqëri.
Një parti që e vendos liderin e saj historik në murin e ekzekutimit të enverizmit, është një forcë që e humbet historinë në emër të një ardhmeje e cila nuk flet dot nëse nuk e sheh të shkuarën.
Sigurisht, ky nuk është fundit i historisë. PD mund të shkrihet, të falimentojë, të rithemelohet, etj., etj., por si?
“Ne në të djathtë nuk e vrasim atin politik, nuk e kemi traditë”, ngulmonte Lulzim Basha para pak muajsh.
Sot me amerikanët e tij (ca të korruptuar dhe ca islamikë) dhe Dritëroin gegë e shpalli enverist.