Flash News

OP-ED

Edi, jerm

Edi, jerm

Alfred Lela

Me qilot e tepërta, qilotat, të zezën e teshave [për t’i holluar siluetën], Edi Rama, prej një jave sillet nëpër Shqipëri në një jerm të pavend, sikur ka një amanet të vjetër për të shpënë në vend.

E ndjekin gra të ndërkryera nga hallet dhe piku i zhegut, truproja që mundohen të pengojnë gratë -të cilat nuk kuptohen, a duan ta takojnë Udhëheqësin për ta përqafuar apo sharë-, dhe një turmë deputetësh e ofiqarësh lokalë, të gatshëm t’i bëjnë trupat ledhe pengestare, që Kumandarit t’i ndodhë, larg qoftë!, hiçgjë e keqe.

I rëndë, si një vendim i Traktatit të Varshavës, që jehon përpjetë grykëthellës së Lumit të Vlorës, endet ai në Zonën e Parë Operative-në rrugën e re që Ay vetë bitisi, a të qivja udhët!- dhe prej aty mer vendime si Enveri. Për kontejnerët e Thethit, çadrat e Himarës, kondomët e Lungomares dhe trotuaret e Tiranës.

I pari që e ndjek në aksionin për ‘zhdukjen e shfaqjeve të huaja’ të zënies së këmbësoreve me karriget e shullimit kolektiv, është një gegë, epik si të gjithë nordikët, por që ndryshe prej tyre, ka zënë mend dhe peshk, dhe është futur në lirikën e kapitalizmit, Gjergji i Ndrekë Lucës.

Ai jep urdhër, bajraktarshe, që Rozafa e tij, që qet qumësht edhe nga peshku, të hapë rrugën e zënë me karrige, edhe pse për to është larë me shtetin për 25 vjet –si në Epos dmth.

Ndërkohë Edi, pasi ka dokëndisur Ermalin dhe erdetin, hidhet te vila qeveritare në Dhërmi dhe këmbëzbathur, si ullinjtë në vargjet e Xhevahir Spahiut, “brigjeve vetmon”. I shkrepëtin në ballë, si rrufeja e Zeusit në Akrokeraunet, lart përmbi Dhërmi, derti për Shqipërinë. Thuajse gollomesh, si të gjithë pragshenjtët, i hipën një varke pa sajdi dhe hidhet në gji të Shën Andreut.

Këto janë brigjet e mia, mejton. Kujt do ‘ia jap me koncension, me bulë Kryeministrore, këtë stoli të fundit në ballë të Jonit, zamos apo lalës?! Mundohet për një çast të pranëvërë dy arushat e biznesit me këtë gji intim, një vend ku psh Tetis mund të zhyste Akilin fëmijë, për ta veshur me pavdekësi, por shtërzen.   

Fillon e imagjinon Green Coast, tek shtrihet nga Palasa deri në Shën Andre, një përbindësh ngjyrëokër syri i të cilit sheh nga Korfuzi dhe turbullohet nga gjelbërimi.

Si nuk na pengoi askush, as ligjet, as të huajt e ‘standardeve demokratike’, për ta bërë Shqipërinë siç e deshëm? thotë vetmevete.

Kthehet në drejtim të varkës. Ka plasur në Theth. Zoti, me sa duket, për luftë dhe pabindje ia ka dhënë formën e arenës asaj lugine. Ja, shihi toskët e mi, as gëk as mëk! ‘Alpinët’ e pabindur kanë ngulur kolibe ambulante në ëndrrën e tij për Veriun. Do t’ju dërgoj një turk t’i bëj zap. I shkon mendja te Benet Beci, por do të kontrastonte në shtat me malësorët.

Gegët biznesmenë të ‘oborrit kryeministror’ nuk ndërtojnë në trevat e tyre. Nuk fitojmë gja, bac, i pat thënë njëri sosh. Prenë pyjet e vendlindjes, i shitën dërrasë të Zogu i Zi dhe tani gërmojnë për mua tunelin e Llogarasë…

Me Saliun u bënë njerëz, me mua zengjinë.  

I qaja këto shëmbëlltyra (parabola) kur kisha vetëm cart dhe shpirtin, dhe bëja sikur më çahej sandokarti për Shqipërinë te “Koha Jonë” e Nikollës dhe Sorosit…

Ore, Nikoja ç’a bëhet, se Sorosi i vogëlith u martua me atë, Abedinin?!

Të fundit