Mitet mediatike të Najadës dhe Luljetës në përdorimin prej spin doctor-i të Ramës

Alfred Lela

E majta, në botë dhe në Shqipëri, ka qenë dhe mbetet instrumentale në krijimin e miteve. Individë, që më shumë se luftëtarë të lirisë ishin vrasës, si Che Guevara apo Myslym Shyri për shembull, i sheh të himnizuar në t-shirte dhe këngë, apo në emra rrugësh kryesore.

Ndryshe nga e djathta që e ka mitologjinë në thelb të mendimit ideologjik, e majta e përdor vetëm si instrument. Të majtët, traditën dhe mitologjinë i konsiderojnë trillime (shih 'Shpikja e traditës' nga Eric Hobsbawm), por janë të pareshtur në përdorimin e tyre politik.

Mitet e së majtës, ngritur mbi një flu të përgjithshme ideali, sundojnë sot ligjërimin kryesor të botës intelektuale-popullore. Shumë prej kësaj e majta e ka arritur me anë të medias, kanalet më të shumta të së cilës i zotëron, këtu dhe në botë.

Dhurata të tilla mediatike janë edhe mjekja Najada Çomo dhe inxhinierja Luljeta Bozo. Të dyja janë prodhime të krizës, apo më saktë të reagimit kundër saj, anti-krizës. Bozo u gjet si 'recetë e gatshme popullore' për ‘kurimin’ nga tërmeti dhe pasojat e tij, kurse Çomo si një prizë ku njerëzit fusnin spinën e tyre të frikës nga Covid-19 dhe vdekja.

Kësisoj të dyja janë prodhime jashtë serie të një spazme shoqërore, dhe si të tilla nuk mund ta kenë vlerën që u mvishet. Nëse profilet e tyre i nxjerr nga konteksti i madh i krizës dhe panikut, të dy zonjat (megjithë respektin dhe asgjë kundër tyre) bëhen një nga qindra Luljetat dhe Najadat e Shqipërisë.

Manteli i posaçëm që u mveshi media lidhet edhe me atë që ajo bën më mirë: inxhinjerimi dhe spini i personazheve që e afrojnë me audiencat. Thënë këtë, dhe ndoshta duke rënë në cinizëm, Luljeta dhe Najada janë dy banore të ‘Big brotherit’ të madh mediatik, që e hap syrin vuajerist çdo ditë prej nevojës për të krijuar prenë e vet në masën amorfe të audiencës. Media postmoderne (moderniteti ka pasë operuar me narrativat e mëdha, të cilat postmoderniteti i rrëzoi) është thika e madhe që ndan më dysh viktimat nga qytetarët. Këta të fundit kanë mbetur pak, fatkeqësisht. 

Media bën edhe një gabim tjetër teksa ka vrarë figurën e ekspertit në favor të ‘gjithologut’, apo edhe ka paraqitur si ekspertë njerëz që nuk janë të tillë. Duke pasë krijuar vetë këtë vakuum, ajo e ka më të lehtë ta mbushë po vetë me figura ekspertizën e të cilave as nuk e gjykon dot.

Dyshoj se redaktorët e medias e kanë ftuar Luljeta Bozon nëpër studio apo riqarkulluar në portale, sepse ia kuptonin thellësinë inxhinjerike. E kundërta, ata ranë pre e një kërkese popullore për të, duke parë te ajo një ‘gjyshe të mirë’ që mund të fliste (pa shih?!) edhe për inxhinjeri. Shtoji kësaj thinjat dhe vitet e largëta që e çonin me nënndërgjegje shqiptarin mbi 40 vjeç, që është edhe konsumtatori më i madh i televizonit, te një periudhë që ende shihet si e sigurt, koha e diktaturës.

Zonja Bozo erdhi në skenë për të shpjeguar inxhinjeri dhe sizmiologji, por u bë vetë bullon në ingranazhin e madh të inxhinjerimit mediatiko-social.

Kryeministri, që ka antenat e Ari Gould, talent agent-it të famshëm të serialit hollivudian Entourage, i pikasi këto dy mundësi spini dhe, me guximin e zakonshëm të dikujt që merr vendime vetë dhe i sigurt, e mori mitologjinë e tyre për emblemën e stërpikur me mosbesim të qeverisë.

Duke i dyshuar heroinat e tij, nuk mund të dyshojmë te veprimi efikas i marketingut politik. Nuk është debati këtu nëse e shpëtojnë ose jo Rilindjen e Ramës Bozo dhe Çomo. Ndoshta asgjë nuk e shpëton këtë propozim tashmë tetë vjeçar mitesh të rremë, por rënia në debatin moral për dy zonjat është huqje e thelbit dhe nuk i shërben demontimit të Ramës dhe qeverisë. Madje shkon në të kundërtën.

Rama, edhe njëherë, ka arritur ta lexojë kulturalisht hapësirën e komunikimit publik në Shqipëri dhe vepron në përshtatje me këtë lexim. Antistrofa nuk është përgjigja.