Flash News

Korçë/ 40-vjeçari hidhet nga ballkoni i katit të pestë, në gjendje kritike

Kroacia rikthen shërbimin e detyrueshëm ushtarak

Ndërtimet pa leje në Theth, Manja kërkon procedim disiplinor për prokuroren Elsa Gjeli

Detaje nga vrasja e Renis Dobrës, autorët erdhën me 2 makina Range Rover nga Rrësheni

Gjykata e Lartë e la në burg, Meta i drejtohet 'Kushtetueses'

OP-ED

Pasqyra e thyer ku PD nuk shikon dot vetveten

Politiko 18 Korrik 2021, 20:45

Nga Altin Gjeta

Fill pas zgjedhjeve të 25 prillit kam argumentuar se Partia Socialiste i fitoi zgjedhjet me mjete parapolitike. Prandaj kam qenë i mendimit se Partia Demokratike si fillim do të duhej të analizonte zgjedhjet duke marrë në konsideratë edhe mendimet dhe gjetjet e faktorëve shoqëror jashtë PD-ës pasi zgjedhjet nuk janë domen ekskluziv i partive politike, mandej në një fazë të dytë të bënte analizën e brendshme. Kjo do ta ndihmonte atë të mbante të fokusuar vëmendjen e opinionit publik tek problemi kryesor i tranzicionit shqiptarë, deformimin e zgjedhjeve, mekanizmit kryesor të një demokracie elektorale, si dhe kuptonte më mirë gabimet e saj para dhe gjatë fushatës së 25 prillit.

Mirëpo, shqetësimin e opozicionit dhe një pjese të madhe të shoqërisë në Shqipëri mbi rënien e zgjedhjeve, zoti Basha e kapitalizoi për të mbyllur punët shpejt e shpejt me lidershipin e partisë pa paraqitur asnjë ide apo platformë të re sesi do ta drejtonte ndryshe PD-në. Përkundrazi, ai e mbyti debatin e brendshëm duke i ndarë edhe më shumë demokratët në transhe pro dhe kundër asaj që ai e quan masakër elektorale. Sipas Bashës çdo mendim alternativ mbi zgjedhjet, paradoksalisht akoma pa i analizuar dhe pa pritur ankimimet e PD-së pranë institucioneve përkatëse i shërbente Ramës. Nxitimi për të mbajtur zgjedhjet brenda partisë pa u tharë mirë boja në fletët e votimit cenoi standardet e garës, në njëfarë mënyre legjitimoi dhe zhvendosi vëmendjen e opinionit publik nga zgjedhjet e 25 prillit si dhe shpalli të paprekshëm edhe të pagabueshëm zotin Basha.

Në këtë kuptim, Kuvendi Kombëtar ishte konfirmim i kësaj dialektike, e cila e sheh problemin vetëm tek kundërshtari. Bash këtu duhet kërkuar edhe pafuqia dhe paaftësia e PD-së për të kuptuar veten dhe rrjedhimisht për t’u vetëkorrigjuar. Kapja përthonjsh pas masakrës elektorale të Ramës përveçse është një qasje disfatiste, nuk mund dhe nuk duhet të shërbejë si korracë për të mos hapur dhe pastruar plagët që fshihet poshtë trupit të PD-së. Po aq sa është e vërtetë se PS-ja i akaparoi zgjedhjet me mjete parapolitike, po aq e vërtetë është se PD nuk arriti t’i fitojë ato pasi mes saj dhe publikut ka një krisje të madhe besimi.

Fraktura e besimit mes shoqërisë shqiptare dhe PD-së rrotullohet rreth pamundësisë së kësaj të fundit për t’iu paraqitur shqiptarëve si një alternativë krejt ndryshe nga PS-ja, një parti që nuk shikon prapa siç ka bërë PD nën drejtimin e Bashës, por një parti që është largpamëse (forward looking) e cila reflekton dhe adreson ndryshimet socio-politike, ekonomike dhe demografike që ka pësuar shoqëria shqiptare gjatë dekadës së fundit. Në një shoqëri të zhgënjyer dhe të lodhur masivisht nga politika dhe ‘demokracia’ e cila nuk ka prodhuar frytet e pritura, PD gjatë këtyre tetë viteve nuk ka arritur të bëjë thyerjen e madhe me kundërshtarin politik dhe të shkuarën. Edhe kur ajo ka tentuar ta bëjë ka shpërfaqur mospërputhje kërcitëse mes verbit dhe akteve.

Duhet ta themi se PD nuk e mundi dot Ramën sepse nuk i’a ka mbërrite të prodhojë politikë. ‘Rama ik’ nuk është politikë. Sa më shpejt ta kuptojë dhe pranojë këtë, aq më mirë do të jetë për të ardhmen e saj politike. “Nuk mund të mundësh diçka me asgjë. Një plan i keq mund të mundet vetëm duke treguar se ke një alternativë më të mire”, thotë nobelisti në ekonomi, Joseph Stiglitz. Në tetë vite opozitë PD ka arritur t’i imponohet qeverisë dhe shoqërisë vetëm me ligjin e dekriminalizmit. Aktet e saj ka qenë më së shumti reaktive, duke vrapuar pas çdo ngjarje për kapital politik saqë herë-herë të duket se PD është OJQ dhe jo parti politike e cila duhet të udhëheqë opinionin publik me teza politike. Monopolizimi i opozicionit, rendja për të folur dhe denoncuar gjithçka jo vetëm ka përmbytur ishuj të tjerë opozicioni të cilët do ta forconin bllokun opozitar dhe do ta bënin atë më përfaqësues në sytë e opinionit publik, por ka marrë mbi vete edhe koston e dështimit të këtyre kauzave (Teatri, Unaza, Protestat e Studentëve) përballë një regjimi autokratik si i Ramës.

Sikur të mos mjaftonte kjo, komunikimi politik i PD ka mbetur peng i gjuhës së viteve 90-të. Ajo nuk ka mundur t’i flasë shoqërisë por vetëm militancës së vet. Partia Demokratike nuk ka kuptuar se kjo gjuhë nuk i thotë asgjë sfidave dhe ëndrrave të një gjenerate të rinjsh që kanë lindur në fillim të viteve 2000, e cila në zgjedhjet e ardhshme do të jetë një masë prej të paktën 300 mijë zgjedhësish. Gjuha e drunjtë dhe uniforme e funksionarëve të lartë të partisë dhe koncepti total i PD mbi popullin nuk ia ka dalë të depërtojë tek nënshtresat sociale, të paangazhuarit dhe elita e vendit të cilët përbëjnë masën kritike të njerëzve që sjellin në pushtet një parti politike.

Përkundër çfarë pritet nga një opozitë, PD e ka humbur kontaktin me shoqërinë shqiptare, madje edhe me anëtarësinë e partisë dhe elitën akademike dhe mediatike rreth saj. Kjo shpjegon edhe faktin sesi ajo nuk ka rritur të reflektojë realitetet fluide, gjithnjë e ndryshim të shoqërisë në diskursin e saj publik dhe në proceset e saj të brendshme. Kjo ka ardhur si pasojë e lidership kaotik dhe kapsulimit të partisë në duart një burokracie partiake të vetëmjaftueshme, të paaftë dhe servile – e cila ka bërë rezistence ndaj çdo rinovimi vetëm për hir të ruajtjes së karrigeve të tyre në parti. Paradigma udhëheqëse e PD-së nga maja në bazë nuk ka qenë nevoja e ardhjes në pushtet nëpërmjet hapjes dhe vendosjes së një komunikimi me shoqërinë në interes të ndërsjelltë, por siç e tha edhe Mark Marku dje në Kuvendin Kombëtar, PD është mjaftuar me dëshirën e saj të brendshme për të ardhur në pushtet. Këtu duhet kërkuar edhe arsyeja se pse PD nuk arriti në asnjë moment të hapej as brenda gardhit të vet ku ka burime njerëzore të jashtëzakonshme. Një distancë të tillë me shoqërinë dhe vetveten nuk mund të mbyllej në 30 ditë fushatë elektorale.

Për rrjedhim, nga mënyra sesi i është qasur këtyre problemeve, PD nga partia e studentëve dhe e mendimit avangard, që hapi Shqipërinë me botën demokratike, sot është shndërruar në një parti të vjetër, obskure dhe pa mendim në përbërje, formë dhe mentalitet. Nëse një parti nuk është në gjendje të ndryshojë vetveten dhe të demokratizohet, ajo nuk mund të pretendojë të ndryshojë dhe demokratizojë shoqërinë. Pafuqia e saj për t’u vetëkorrigjuar dhe reflektuar realitetet e socio-politike shqiptare rrezikon ta paketojë PD-në për shumë vite në opozitë.