Flash News
Atentat në Memaliaj, qëllohet me breshëri arme avokati
Posta e mëngjesit/ Me 2 rreshta: Çfarë pati rëndësi dje në Shqipëri
Si e toleroi Ceno Klosi kompaninë e inceneratorëve, negociatat e dyshimta për miliona euro
Flet Abazoviç: Pse Mali i Zi votoi kundër Kosovës në KiE
Pas arrestimit të Berberit, Rama emëron drejtorin e ri të Autoritetit Rrugor Shqiptar
Alfred Lela
Sali Berisha ka të metat e veta të cilat ia kemi parë përgjatë gjithë gjeografisë dhe historisë politike të këtyre 30 viteve. Një gjë duhet thënë për të: ai është njeriu politik më i fuqishëm, ende edhe sot, në Shqipëri! Ata që flasin për përkulje dhe dobësi të tij, do donin që të shihnin këto te ai, por ngaqë nuk i gjejnë, i fantazojnë.
Imagjinoni për një moment secilin politikan tjetër shqiptar në konjukturën politike të Sali Berishës: I shpallur non grata nga shteti më i fuqishëm i botës, me partinë zyrtare kundër, me një kundërshtar politik, Partinë Socialiste, që e do ‘të vdekur’ prej 30 vitesh, dhe me një botë, agjenda e së cilës është qartësisht jo konservatore, qartësisht nën sindomën e cancel culture.
Pasë thënë këto nuk duhet anashkaluar as merimanga e fijeve që Berisha ka ngritur rreth vetes përgjatë tranzicionit; aleancat, si në botën e biznesit, të medias, drejtësisë etj.
Ai ka ‘botën’, si me thënë, kundër, por ‘fisin’ e ka me vete. Paradoksalisht, në një vend si Shqipëria, fisi peshon më shumë se bota. Te të kuptuarit e kësaj qëndron edhe talenti politik i Sali Berishës, të cilin Lulzim Basha nuk ia ‘vodhi’ dot kurrë, edhe pse u rrit nën sqetullën e tij; si kur e kishte shef edhe kur u bë vetë kryetar. Nga nocion i fisit, dalin edhe pesë grupet mbështetëse në betejën mes Berishës dhe Bashës.
Grupi i parë: Përdoruesit e betejave politike për motive personale
Ky është edhe grupi më i madh dhe shtrihet në të dy krahët, si në kampin e Berishës, ashtu edhe të Bashës. Këtu futen aktorë politikë, të mëdhenj apo të vegjël, që urrejnë njërin apo tjetrin kryetar të PD, për atë që quajnë ndërprerje të karrierës politike. Këta janë edhe më të zjarrtit ndër zërat publikë, që debatojnë kundër njërit apo pro tjetrit. Mes tyre ka edhe të hutuar, të kapur në rrjetën e pasigurisë që buron prej shenjave që marrin, si nga Berisha ashtu nga Basha, që u thonë se nuk ka qenë njëri por tjetri që u ka vënë stërkëmbëshin politik. Kjo lidhet, sigurisht, me tetë vjetëshin e udhëheqjes së PD nga Basha, dhe me pandehmën se, në fakt, këtë rol e luante në prapaskenë Berisha. Në këtë grup bëjnë pjesë edhe aspirantë politikë të rinj, që janë kryesisht në shpurën e Bashës, pjesë e listave me rifreskim, sa herë i është dashur të bëjë spastrime nga të vjetrit apo të padashurit në parti.
Grupi i dytë: Oportunistët politikë në PD
Këta janë një grup më shumë i heshtur se aktiv, që presin të mbledhin të korrat e tyre nga çdo të lëshojë përtokë stuhia e Berishës. Heshtja është politika e tyre ‘e mesme me pak’, në pritje për të parë se nga merr beteja. Këta aktorë futen gjithmonë në fushë aty nga fundi, dhe në fillim të ndarjes së thelave të triumfit bërtasin dhe kërkojnë më shumë se të gjithë. Ata nuk janë besnikë të kauzave, por oportunistë të çasteve.
Grupi i tretë: Oportunistët jashtë PD
Këtu futen kryesisht berishëurryesit profesionistë të cilët e kanë pritur këtë ditë për 30 vjet. Gjen mes tyre sa eksponentë të Partisë Socialiste, aq edhe të majtë ideologjikë, gazetarë dhe analistë të lidhur me të majtën, apo që ranë gjatë rrugës nga favori i Berishës apo Bashës, nostalgjikë të komunizmit edhe sot gjithë patos anti-Berishë, i cili me sa duket, vinte nga fakti se, meqë ata nuk e linin dot komunizmën, pse duhet ta lëshonte dikush tjetër. Këta fërkojnë duart sepse e majta, më në fund, përfiton nga përçarja dhe rrëmuja në kampin tjetër. Sidomos për faktin se Berisha, me diabolizëm, ka arritur të gjenerojë pushtet dhe të jetë qendër pushteti ndër vite edhe si përçarës i së majtës.
Ky grup pret prej Berishës që, si ngritës i peshës së të djathtës të jetë edhe fundosësi i saj. Kjo do të qe për ta hakmarrja më e ëmbël.
Grupi i katërt: Vuajeristët
Këtu futen qënie që, as marrin vesh nga politika, dhe as e kuptojnë dinamikën e saj prodhuese dhe ndryshuese. Për ta përplasja në PD i përket momentit klasik të kënaqësisë që vjen prej të qenit spektator i spektaklit dhe dhunës. Veç dëshmitarë okularë të dyluftimit, ata përfitojnë edhe indirekt prej tij, sepse u jepet mundësia të kthehen edhe vetë në gladiatorë nëpër kafenetë e lagjeve të qyteteve dhe fshatrave të Shqipërisë, apo në rrjetet sociale online, ku bëhen me njërin dhe shajnë tjetrin dhe kërdisin me llafe të gjithë ata që nuk e shohin ngjarjen nga vrima e çelësit të tyre.
Grupi i pestë: Anti-amerikanët
Ky është grupi më i rrezikshëm. Ata nuk e durojnë Berishën por, pa e ditur, e adhurojnë atë. Sidomos ata që e kanë për vete një problem me amerikanët. Duke qenë se vetë nuk e bëjnë dot këtë betejë, ata shpresojnë dhe luten që Berisha të fitojë. Triumfi i tij do të thotë zhvlerësim i instrumentit të non grata-s amerikane dhe një përqeshje e Departamentit të Shtetit. Duke mos gëzuar as mbështetjen popullore dhe konjukturale të Doktorit, dhe duke mos pasur as qetësinë e tij në lidhje me dosjen non grata, ata në heshtje investohen që kali i Berishës ta kalojë, në çdo formë, më të pamundurin e kalimeve, Atlantikun.
Këtu futen, ja edhe një paradoks tjetër, nostalgjikët e kohës së Enverit, ata që janë në asht anti-amerikanë dhe filo-rusë. Të gjendur nën krusmën e të qenit politikisht korrektë, ata nuk guxojnë të pipëtijnë sentimente anti-amerikane, por veshët i kanë pipëz për një ‘enver’ të dytë që ia bën fora. Sigurisht, Berisha i zhgënjen kur nga njëra anë çon në gjyq Sekretarin Blinken, dhe në tjetrën poston pareshtur foto me Presidentë dhe Sekretarë shteti amerikanë. Këtu zbulojnë se ai nuk e ka programatike, por etike përballjen me amerikanët. Por, për ta kjo nuk ka shumë rëndësi. Ata e urrejnë Berishën, sigurisht, por Amerikën janë mësuar ta urrejnë më gjatë.