Pse Rama shkoi ‘i armatosur’ në Londër

Alfred Lela

Kundërshtarët e gjetën Edi Ramën edhe në Londër. Edhe pse Rama e konsideroi ngjarjen e 24 nëntorit si ‘atentat politik’ ndaj Shqipërisë, siç bën zakonisht, ai e di se protesta në kryeqytetin anglez është diçka tjetër.

Ai e di këtë, qoftë edhe për faktin se kishte me vete karrocerinë me mbi 200 vetë, aq sa nxë një avion i Ryan Air, të cilin kabineti i tij kishte prenotuar për udhëtimin e kthimit në Tiranë- dhe që u nis me 1.5 orë vonesë për shkak të Ramës dhe shpurës.

Ai e di këtë sepse ndihmësve të tij u janë dashur disa muaj për të pajisur me viza britanike të gjithë shpurën, dhe kjo ka qenë një ndër arsyet se pse tubimi i Londrës është shtyrë disa herë.

Ai e di këtë sepse kishte marrë me vete kryebashkiakët e të gjitha qyteteve veriore që ka PS, duke e shpërfillur faktin se është ai vetë, dhe po ata krerë lokalë, që i kanë detyruar një pjesë të mirë të largohen.

Ai e di mirë këtë, sepse ishte rrethuar nga të fortët e këtyre zonave të cilët, në një mënyrë a tjetër, kanë përfituar nga pushteti i këtyre bashkiakëve dhe i tiji në kontrata publike apo forma të tjera.

Ai e di shumë mirë këtë, sepse ‘të ftuarit’ në tubimin e tij ishin njerëz që duhet të prenotonin bileta si të ishte një aktivitet sportiv apo artistik. E gjithë kjo bëhej me qëllimin që të kontrolloheshin pjesëmarrësit për të shmangur pikërisht kundërshtarët.

Ai e di mirë këtë, sepse një pjesë e ‘biletëmarrësve’ dëshmojnë se janë paguar deri në 350 paund cash për të marrë pjesë në tubim.

Ai e di mirë këtë, sepse kur protestuesit shpalosën pankartën dhe lëshuan thirrje kundër tij, vetëm një grup i vogël (truprojat e tij dhe të Taulantit dhe disa të fortë të marrë me vete, u angazhuan për të goditur bashkatdhetarët).

Ai e di mirë se nuk ishte Sali Berisha organizatori i protestës, jo se nuk mundej, por se e di se nuk duhet organizim dhe porosi për t'i dalë kundër Ramës, sidomos në diasporën britanike, që është mishërim i emigracionit të dekadës së fundit, dhe përndjekjes që pushteti u ka bërë demokratëve apo qytetarëve të papërfshirë me Rilindjen.

Si përherë, Sali Berishën e përdoror mburojë për të gjitha dështimet e veta, nga qeverisja e keqe e deri te mitingu në Londër, që as e nisi as e bitisi siç duhet, por e lau me turpin e vet dhe gjakun e bashkatdhetarëve që, nga atdheu i përzë dhe në vendin e adoptuar i acaron dhe provokon.

Në radhët e cirkut të Edi Ramës askush nuk është dëmtuar, dhe ai mund të ndihet fitimtar, por fakti është se është bërë një lider qesharak, që i duhet të marrë truproja, të fortë dhe policinë vendase, për t’u mbrojtur në dhe të huaj nga qytetarët e vet.

Nëse si zemërim me këtë ai përdor dhunën duke goditur Ilir Meshin e disa guximtarë të tjerë që iu futën mu në shpellën e frikës, aq më keq për të. Dhuna gjithmonë është instrumenti i fundit i bindjes politike, mjeti që dëshmon se gjithçka tjetër ka dështuar. Se nuk të duan dhe as të respektojnë.

Momenti që shpreh fundin politik.