Flash News

Rama në monologun e viktimës, heroit dhe të inkriminuarit

Një lëvizje drejt Krishtërimit trazon Kosovën, një vend musliman

Sekuestrohen 670 mijë litra naftë kontrabandë në Durrës, arrestohen tre persona

Berisha denoncon skandalin: Në BKH është dorëzuar denoncim për Olsi Ramën dhe grupin e Xibrakës, nuk u hetua

Berisha: Eksportet janë në agoni të plotë prej narkoeurove, shqiptarët po humbasin vende pune

OPINEWS

Vetmia si identitet, Alfred Lela si poet!

Politiko 3 Dhjetor 2024, 12:58

Vetmia si identitet, Alfred Lela si poet!

Nga Agron Gjekmarkaj 

Alfred Lela, jo krejt rastësisht, erdhi këtij Nëntori me një vëllim poetik në dorë! Të mësuar me gazetarin, publicistin debatuesin, ndokush edhe u habit! Personalisht, ndonëse pa indicie konkrete, e dija që poetin e mban kurdo e gjithkund me veten. Në shkrimet e tij, edhe në ato më të thartat e politiket, e gjen sharmin e fjalës, përzgjedhjen dhe sfumaturat, lojën që i jep asaj një arkitekturë unike! Ndaj libri “Solo” (Vetëm) me konfirmoi të hershmen bindje.

Nuk janë shumë ata që duan ta shfaqin vetminë si identitet. Lela atë e ka bindje e gjykim, filozofi e përfundim. Vetëm vijmë, vetëm jemi dhe vetëm ikim! Po kjo është një gjendje sublime, në daç poetike, në daç njerëzore, ku në shkallaret e saj ngjitesh e ulesh për të parë të tjeret, botën, horizontin, e zbret për të kuptuar veten në raport me to!

Në keso udhëtimesh uliksiane, Alfred Lela i lejon vetes të jetë i krishterë sa të dojë, ta gjykojë dashurinë nga gjurmët e plagëve që i le, nga harta e mallit, nga boshi kur ikën, nga dhimbja kur ta rrëmbejnë! Ah Bibla, ky qiell i patejkalueshëm dijesh, i jep herë pas herë fuqinë e pagëzimit, brinjët e Adamit, mollën e Evës, dhe i thotë solo, solo, solo (vetëm) mbeten të gjithë atje në malin e ullinjëve, si Zoti ynë!

Por i duhet Eskili për ta dërguar Inën si Efigjeninë në Aulide, e do një shkak për t’u zemëruar përjetësisht! Por:
“Jam i prerë hollë,
Si një letër cigareje që mbështjell duhan të grirë trashë,
Hollë,
Si një pritë ku merret gjaku,
Si një gjak që falet, por s’bëhet ujë.”

E kaq hollë njeriu mbijeton vetëm si poet, e kaq hollë individin e mbështjell stuhia dhe e përplas aty këtu, por e le gjallë, si dëshmitar të saj, kaq hollë e çon jeta, në çdo cep dhe e rikthen në nisje si rrëfyes, e kaq i hollë mund të rrish vetëm si e padukshme mes njerzish, del mbi ta e në anë ku sheh të ngjashmit e lutet për ta, ku përkufizon të ndryshmit në kërkim identitesh, për të lënë timbrin në rrëpirat e moshës!

Udhëton drejt njohjes në New York, Budapest, kudo në latinen botë italiane, duke parë, shijuar, krahasuar e relativizuar mes mitesh antike veten në një plazh, duke kuptuar tokën dhe Anteun kur është në fluturim! Intelektualizma është dera e vetmisë së tij! Sqima, dritarja! Heshtja, kolona zanore! Vetmia, njeriu dhe identiteti i tij! Solo, Solo, Solo! Lexojeni atë!

 

Të fundit