Gentian Gaba
Siç ndodh zakonisht në fund të çdo stuhie, rrezet e diellit çanë ato re që kishin errësuar për katër ditë me radhë gjithë Shqipërinë; një diell i vobekët dhjetori, por përsëri një diell që i vendos fjalën ‘fund’ përmbytjes së madhe.
Shiu që mori përpara gjithçka, midis të tjerash, nxori në pah edhe një hipokrizi të madhe, por jo të re, të paktën për ata që kanë një memorie të fortë. Kur kryeministri aktual ishte ne opozitë, dhe kur opozita aktuale po përmbytej gjatë mandatit të saj të dytë, Rama doli me gishtin gati; nuk u mor as me Zotin dhe as me fatin, por me Berishën (fajtorin me të madh të të gjitha kohrave!).
Përmbytje (ajo e PD-së) për përmbytje (kjo e PS-së), diçka që tingëllon si biblike, shohim se Rama vijon të jetë ende në bankën e akuzatorëve; paçka se po mbyll vitin e pestë në pushtet. Këtë radhë, paaftësinë për të përgatitur sadopak një përmbytje të paralajmëruar dhe fundosjen “veneciane” të rilindjes urbane, kërkon ta maskojë duke ngritur akuza. Gishti, sigurisht, shkon gjetkë, tek ata që nuk janë më: LSI-në, atë partinë e poshtër që nuk e la të qeveriste siç ia “deshte e bardha zemër”; dhe ministrat teknikë, të cilët, sipas Ramës, janë fajtorë sepse nuk ndaluan dot djegiet gjatë verës, dhe si pasojë aluvioni zbriti nga malet pa pengesa.
Pra, ky është modeli moral që na përfaqëson sot; përfaqësuesi më i lartë i qeverisë që nuk njeh kuptimin e fjalës ‘përgjegjësi’. Të kuptohemi, ai njeh shumë mirë, dhe artikulon për bukuri, përgjegjësitë dhe fajet e të tjerëve; iu di emrat gabimtarëve dhe i shkoqit pa kurrëfarë problemi; iu di fajet dhe i ekspozon me lehtësi; por kurrë, në asnjë moment nuk ka drejtuar gishtin nga vetja.
Ndoshta është naivitet që sot të presim këtë nga Kryeministri, është ëndërr me sy hapur që ai të mbushet me turp si ato kanalet që u mbushën me ujë. Në fakt, edhe këtë radhë, ai bëri atë që di të bëjë më mirë, përmbytjes i nxori një legen. Po, po, një legen.
Dikur, në shtëpitë e konsumuara nga vitet dhe ashpërsia e natyrës, në raste shiu përdoreshin legena, prej plastike ose alumini, për të mbledhur ujin që pikonte nga çatitë e lodhura nga moti. Një fenomen që duhet të jetë shfaqur rëndom edhe këto ditë të vështira; një orvatje për t’i dhënë zgjidhje një problemi që duhej zgjidhur me kohë, sidomos me diell.
Me një legen në dorë, për të përmbajtur përmbytjen, endeshin këto ditë Rama dhe Veliaj; por legeni nuk ishte as plastik dhe as prej alumini, ishte një legen mediatik. Një enë për të hedhur në të gjithë “fotografitë e ditës”, flokët e lagura, xhupat me stemat e skuadrave, takimet e stisura ku kapen më shumë fotografë në një foto sesa të përmbytur, dhe sa e sa mizanskena për të mbushur legenin, aq të nevojshëm për këtë mazhorancë.
Mjeshtri, kryeministër, dhe nxënësi, kryebashkiak, na treguan edhe një herë si bëhet propagandë; si lozet me të mbyturit dhe me emocionet e atyre që shohin nga ekrani i një televizori ose telefoni; na mësuan si mbushet nje legen mediatik, për të prezantuar veten si heronj, dhe jo si dy politikanë të votuar për të bërë pikërisht atë punë; ose si dy aktorë që bëjnë “shamatë” mediatike për t’ju larguar përgjegjësive.
Ndoshta, pas katër vitesh spektakël, nuk mund të kërkojmë koherencë nga ata që të qenurit jo koherentë e kanë detyë kryesore; ndoshta ne qytetarët duhet të jemi koherentë ndaj vetes dhe bashkëqytetarëve tanë e të kujtojmë se, kur na erdhi uji te gryka, në ndihmë erdhi vetëm një legen mediatik.
Financuar Nga Bashkimi Europian
