nga Alfred Lela
‘Dora e Zotit’ u pagëzua një gol i Maradonës në ndeshjen gjysmëfinale të Kupës së Botës kundër Anglisë në vitin 1986. Sulmuesi argjentinas u shkëput nga toka për të synuar portën kundërshtare me kokë dhe në proces e shmangu topin drejt rrjetës me dorë.
Dora si ‘ndërhyrje hyjnore’ dhe si instrument përplotësues ka luajtur rolin e vet në historinë e njerëzimit. Dora, për evolucionistët, është putra që u shndërrua dhe lindi homo erectus, homo neandertalus dhe formën tonë të tashme moderne, homo sapines. Për kreacionistët, është dora e Zotit që e krijoi njeriun nga balta dhe i dha formë sipas shëmbëlltyrës së vet.
Dora është përkryer e përdorur për penën, armën, masturbimin, lëmoshën (marrien dhe dhënien e saj), punën në fushë e ngjitjet në lartësi, për të dhënë besën te njeriu e për t’u përbetuar mbi Bibël, Kuran, gur, dru apo toteme të tjera pagane.
Njëra dorë ka larë tjetrën dhe është vendosur në supin e dikujt; dora ka ënë unazën e lidhjes së përjetshme në një dorë tjetër apo ka kërkuar një dorë në martesë; dora është ‘vënë në zjarr’ dhe ka përdorur mashën; dora është tërhequr kur nuk ka pasur gjë në dorë dhe është dorëzuar kur të zotit nuk i kanë shkuar punët si duhet.
Dora ka shtypur butonin e bombës atomike dhe ka tërhequr dorezën e depozitës së gazit për të mbytur hebrenjtë në kampe përqendrimi; dora ka salutuar ala romana dhe ala zog; dora është bërë grusht nga partizanët e Enver Hoxhës dhe më pas ai grusht ka mbytur Shqipërinë; dora është vendosur strehë për të parë afrimin e ushtrisë armike, kur kryqtarët sulmonin Jeruzalemin, dhe ka shkuar në mill kur Gjergj Kastrioti vendosi të vihej në krye të arbërve kundër osmanëve; dora është drejtuar kah toka, pa e përmbajtur gëzimin e zemrës kur një marinar i Kristofor Kolombit pa ishujt e gjelbër të ngushticave amerikane; dora është vënë në zemër kur shqiptari ka pritur mikun në kullë dhe ka shkuar në këmbëz kur ka marrë gjakun e të afërmit; dora ka shëtitur në flokët e saj kur buzët janë bërë gati të përshpërisin ‘të dua’; dora ka shkopsitur atë fustan vajze për të cilin Zhak Prever thotë se ‘ra te këmbët e saj si lëvore portokalli’; dora ka udhëhequr më të madhin e poetëve drejt bastunit, drejt qytetit dhe botës, Jorge Luis Borgesin; një dorë spanjolle i ka marrë jetën Federico Garsia Lorkës, i cili vetëm nëpër poezi i çonte gratë në lumë duke i ditur vajza; dora ka mbathur këmbët e njeriut dhe potkonjtë e kalit; dora ka nxjerrë shpatën e cila iu ngul demit në koridë; dora është fshehur pas fijeve ventrilokuiste; dora është futur në magje duke nxjerrë prej andej ‘bukën e përditshme’ për të cilën me dorë në zemër i lutemi Zotit.
Te vijat e dorës thonë se është fati ynë dhe në po me duar e shtijmë këtë fall.
Dora është ajo që dëgjon të zotin edhe në gabim; kur ai, për shembull, e çon te hunda dhe e shtyn sondën e gishtit deri te sinusi. A ka ende njerëz rrugëve të Tiranës që e bëjnë këtë? më vjen të pyes me cinizëm nga metrakatrorët e mi të karantinës italiane, sot në ditën e katërt).
Qytetërimi i dorës ka rënë tashmë. Rrëzuar me rrapëllima abyseve të koronavirusit. Tani na duhet ta fshehim; nuk duhet t’ia japim askujt; nuk duhet të prekim hundën, sytë, fytyrën, dhe as të imagjinojmë me anë të saj fytyrën e botës, siç bënte Borgesi.
Duart mund t’i lajmë, t’i veshim me doreza, por sërish nuk mund t’u zëmë besë. Ato janë përgjigjur duke u tharë: gjithë ai alkool, litra me dizinfektantë, robërime të asaj lirie nën një lateks të padurueshëm, i kanë kthyer duart nga transportuese të limfës së jetës në zgjatime bionike të atij që dikur njihnim si njeri.
Duart që mbanin botën në duar, që e krijuan botën (edhe nëse nëpërmjet evolucionit u shndërruan nga putra në çka jan sot) sot janë dorëzuar.
Ky gjymtim mund të mos zgjasë, por ato druhen dhe nuk e dinë këtë. Ćfarë janë ato në fund të fundit veçse putra në fund të krahëve të një cyborgu.
Zot, faleminderit për dorën e njeriut dhe, Zot nga ruaj nga dora e njeriut!
Financuar Nga Bashkimi Europian
