Meta writes an open letter to Ahmetaj: I prejudiced you when I found out you left the arrest warrant in your hand

By Ilir Meta

Dear Ben! 

I wish you all the best from Switzerland and the children of the family in these interesting times we are living in!

I have conveyed my last thanks to Flamur, my old socialist friend who happened to be in Tushemisht a few weeks before my kidnapping, as he saw it, and I thank Mr. Çim Peka for the position he took on this issue.

But what you saw, my dear, was a very brief episode in which they caught black masked men blocking traffic about 200 meters in front of the cars.

We didn't understand what was happening, dear!

Are they bandits who are about to kidnap an oligarch in broad daylight or special forces looking for the big boss of Sinaloa or the 'Ndrangheta?

And so, my dear, they spent 15 minutes watching in amazement what would happen. They didn't leave a car in front of us without opening the doors and trunks, pretending to check these hooded, masked men with heavy machine guns.

When they get to my car.

I was sitting in the front row where all the friends and drivers of a Freedom Party employee sit. I was from Prevalla and the Guard's companions and drivers were left to stay with their families for the weekend.

When I see black hooded men with automatic weapons coming at me and screaming like drug addicts: "Criminal, come with us, we are the Police."

Well, I said because they've brought a lot of criminals into the police force and I was wearing a "Celtic FC" shirt and in the first place, I don't look like a criminal and they don't know who I am.

"I am Ilir Meta, I said, former President of the Republic and I am protected by the Guard of the Republic."

"You are a criminal," said the black hooded men, "and you will come with us to the police because you are under arrest."

"Very well," I said, "where is the arrest warrant?"

"What kind of arrest warrant do you want, bandit?" they said.

"And who are you?" - they asked me.

"Why should we hold you accountable?" they shouted.

Only black hoodies, Beni, black masks, like identification numbers and so on.

I remembered the terrorist brigades that kidnapped Aldo Moro because I saw him there in the middle of Rome. They also kidnapped him in police uniforms.

"Stay a little longer," I said to myself, "until politics comes," and I placed my hands on the seat for peace.

When they came in with heavy machine guns from the front and back, who could scream louder, as you saw. Then they put me in a car with private license plates.

Well, I said, the incinerator gang kidnapped me, so the police didn't show up either.

When "fortunately" I arrived at the Tirana Police. "Well, that's half the trouble," I said, "because now every misunderstanding will be cleared up."

They took me into an office where I met a couple of police officers and I said to them: "Hey, did those guys mess with me?"

"No, no," they said, "they have an arrest warrant for you from Altin Dumani himself."

"Do I have the order?" I asked them, "because they didn't show me the order, nor did they introduce themselves or identify themselves."

“Ja, - thanë ata, - se do vijë shef Tonini të të sqarojë”.

E që thua ti, pas nja 10 minutash vjen shef Tonini, i cili u soll shumë mirë të them të drejtën, si atëherë kur isha Kryeministër.

“Do një kafe, - më tha plotë mirësjellje mbase edhe me merakun për të mbledhur veten.

“Jo, jo, - i thashë unë, - se pas orës 12:00 nuk pi kafe”.

“Po mirë, - më tha, - pimë nga një cigare”.

“Patjetër, - i them unë, - po ajo fleta e arrestit ku është?”

“Besoj, - tha, - se nuk do vonohen shumë ata të Policisë Gjyqësore dhe BKH se ata e kanë ne nuk dinim gjë”.

Ndërkohë mbërriti edhe avokat Gjokutaj i lajmëruar nga mediat. “Ku është fletë-arresti?”, - pyeti edhe avokati.

“Ja, do presim edhe ca, - thanë ata, - se nuk do vonojmë shumë”.

E që të most ë lodh më tej se boll u lodhe dhe ti duke dëgjuar këto sukseset me hapjet e kapitujve me BE-në, pas më shumë se dy orësh na erdhi fletë-arresti në Polici.

“Epo faleminderit, - thamë, - gjysma e të keqes se Policia jonë na arrestoi në fund të fundit”.

Filloi një jetë e re shumë interesante.

Në bllokun e sigurisë më thanë: “ka ardhur avokati të të takojë”.

“Ç’ne Genci?, - thashë unë, se ne ishim ndarë për atë ditë. “Mbase ka ndonjë haber”, - thashë. Por ishte një avokat tjetër i pakërkuar nga unë, dashamirës, e më solli letrën e një të afërmit tim.

Pak a shumë teksti ishte: “Mbahu i fortë se do kalojë dhe kemi folur me Hulusiun që të shkosh te Spitali i Burgut që sot”.

“Po kjo çudi?”, - thashë me vete. Edhe mbahu i fortë edhe shko që sot te Spitali i Burgut sikur nuk shkojnë të dyja bashkë.

Mata tensionin, 7-11. E falenderova letërprurësin dhe i dhashë një pusullë për letërdërguesin.

Pas dy ditësh, u bëra banor i 313-ës i dashur! Kur hyra dëgjoja plot thirrje “Rama Ik”.

Kështu që nisi mbarë.

Sa u ambientova unë filluan të më thonë, shiko se këtu janë kushtet e vështira ndaj po deshe shko në Fier ose në Durrës ose ku të duash.

“Mua, - u them, - kushtet më duken fantastike po inshallah ka palestër”.

“Ah jo, - thanë, - andej ka palestra, këtu ju”.

“Po çfarë ka këtu?, - i pyes unë.

“Vetëm ping-pong dhe volejboll”.

“Mrekulli, - u them unë, se ti e di që unë 8-vjeçaren e kam bërë te “Fan Noli” dhe ne të gjithë mësuesit e fizkulturës i kishin volejbollistët e Dinamos që nga Nard Tase i famshëm e Beriolli e në fundin e tij e mbaj mend edhe legjendën, Asllan Rusi.

“Shumë mirë, - thanë, - por duhet të bësh kërkesë me shkim te edukimi”. Bëra kërkesat unë e fatmirësisht ping-pongu u miratua ndërsa volejbolli jo. “Po pse?, - u them unë. “Është porosi nga lart për arsye sigurine”, - thanë.

Epo gjysma e së keqes thashë, të paktën kam ping-pongun që në orën 08:00 të mëngjesit. Por për arsye “sigurie” vetëm 3-4 shqiptarë mund të luanin me mua, të tjerët ishin nigerianë, italianë dhe nga Bregu i Fildishtë.

E di ti i dashur Beni, që ma hoqën edhe ping-pongun?

Më thërrasin para tre javësh para një komisioni tepër të gjerë dhe serioz. “A ka mundësi, - më thanë, - të firmosësh këtu që je prezent?”. “Patjetër, - u them, - përderisa jam present”.

“Dëgjo, - tha kryesori, - para dy netësh ka ndodhur një ngjarje e rëndë”. “Ndonjë akt terrorist?”, - i pyes unë.

“Në orën 20:20 ju keni dalë nga infermieria për të shkuar në dhomën tuaj”.

“Po, - i them unë, - e saktë, se matim tensionin dhe ai nuk na lëviz gjithmonë 7-11.”

“Po flas seriozisht!”, - më tha mua. “Edhe unë seriozisht ju fola se sa herë na e masin tensionin edhe e shënojnë”, - i them unë.

“Jo, jo, - tha, - para se të hyje në dhomë (pra qeli), ke shkelur rëndë rregulloren e burgut se ke folur në telefon”.

“Po unë me telefonin e burgut fola”, - i thashë.

“Po, - tha, - por nuk lejohet të flitet pas orës 20:00”. “E di, - i them, - por ngaqë flasin të tjerët mua gjithmonë më kanë lënë në fund dhe unë kam folur edhe pas orës 20:00. Mos jeni shqetësuar, - i pyes, - pse iu përgjigja pyetjeve të gazetares Beti Njuma përmes telefonit të Tedi Blushit që është i regjistruar”.

“Jo, jo, - thanë, - nuk ka lidhje me intervistën por është shkelje e rëndë të flasësh pas orës 20:00”.

“Po dakord, - u them unë, - tani që e mësova nuk do e përsëris më. Por ju lutem vini një njoftim në krah të telefonit, që ta shohin të gjithë”.

“Pra ti e pranon këtë shkelje?”, - thanë. “Po, - u them, - e pranoj”. Panë njëri-tjetrin në sy dhe pastaj njëri kumtoi plot solemnitet: “Komisioni njëzëri vendosi t’ju ndalojë ushtrimet e përbashkëta fizike”.

“Po unë volejbollin të ndaluar e kam”, - u them. “Jo, jo, ping-pongun”, - thanë ata. “Dakord!”, - u them unë dhe iki.

Më e bukura Beni ishte ditën tjetër në mëngjes. Troket qelia dhe shoh juristin e burgut. Në dorë mbante disa letra. Epo thashë unë do ketë ndonjë letër nga SPAK-u ky. Kur ai ma zgjat e më thotë: “Të lutem njihu me vendimin e shkruar që mori Komisioni dje”. “Po ç’më duhet vendimi, - i them, - unë e kam të qartë që 10 ditë nuk do luaj ping-pong”.

“Por ti ke të drejtë të bësh ankesë, - më tha, - për këtë vendim nëse nuk je dakord Brenda 15 ditëve”.

E kupton i dashur Beni sa zemërgjerë janë?

Të japin kohë të ankohesh edhe pasi ta kesh kryer dënimin.

“Jo, jo, - i thashë, - faleminderit. Vendimi ishte i drejtë dhe shkelja shumë e rëndë ndaj nuk do ankohem”.

Më e bukura Beni, më erdhën dje paradite e më thanë: “Po pati mundësi, bëhu gati se po të pret Komisioni”. “Cili Komision?”, - pyes unë. “Komisioni Disiplinor”, - tha zotëria.

Mos më kanë ngatërruar thashë unë me vete se unë ndonjë shkelje të rëndë nuk kam bërë. Kur shkoj unë përsëri i njëjti Komision hijerëndë.

“A mund të firmosësh këtu që je prezent?” “Prit, - u thashë, - ta lexoj me kujdes këtë shkresën se nuk i hedh kollaj unë firmat”.

Aty lexova edhe një pikë, që nuk nuk do vetë, çështjen e ndjek avokati. E firmosa unë.

“Dëgjo, - më thotë njëri, - ka ndodhur një shkelje e rëndë”. “Prapë?”, - i pyes unë, - Po unë nuk kam folur më pas orës 20:00”. “Jo, jo, - thanë, - por për të dhënë intervista me gazetarë duhet marrë leje e posaçme nga Drejtoria e Përgjithshme e Burgjeve”.

“Po unë fola me avokatin tim, Z. Cakrani, ai qëlloi në studio dhe gazetarja bëri disa pyetje dhe unë iu përgjigja. Liria e shprehjes është në Kushtetutë.”, - ju thashë.

“Ashtu është, - thanë ata, - ka Kushtetutë, por ka edhe një rregullore”.

“Rregullore që na ndalon fjalën e lirë? Pastaj unë, doni apo nuk doni ju, Hulusiun dhe ma nalt, unë jam Kryetar Partie dhe fjalën nuk ma heq dot njeri. Por, - u thashë, - do lë avokatin tim të merret me këtë çështje se ai e di edhe Kushtetutën edhe ligjin edhe Konventën Europiane të të Drejtave të Njeriut”.

Largohem unë i dashur Beni e bëhesha gati të takoja motrën me tre fëmijët pas 3 javësh se dy javë rresht pas intervistës te Beti Njuma, nuk i linin të takoheshin kur çdo i paraburgosur e ka të garantuar një takim në javë me familjen.

Më kishte marrë malli për të katër, por sidomos për motrën e cila kujdeset edhe për të dy prindërit e sëmurë që nuk i kam parë prej 9 muajsh.

Kur hyj unë te dhoma e takimit ishin tre e jo katër. Mungonte Besari, djali. “Po Besi, - u them unë, - ku është apo nuk e ka marrë malli?”

“Besi është përjashta”, - thanë. “Jashtë shtetit?”, - i pyes unë. “Jo mo jo, jashtë burgut”.

“Po pse?”, - i pyes.

“Po na thanë që nuk lejohen sipas rregullores të hyjnë 4 të afërm, por vetëm 3”. Ndaj njëri duhet të mos hyjë dhe Besi si kavalier u kishte thënë hyni ju dhe po pres unë jashtë”.

Pra për 8 muaj kishin shkelur rregulloren e burgut duke i lejuar të 4-ët të vinin. Ndërsa tani jo.

Pak ditë më parë ishim në GJKKO për të verifikuar se ç’hetime kishte bërë SPAK-u këto 8 muaj për mua meqënëse SPAK-u nuk e kishte bërë punën e tij sipas ligjit për t’i raportuar gjykatës çdo dy muaj.

Nejse, folën ata, folëm ne, hyri gjykatësi te dhoma e “komandimit” dhe afërmendsh ajo që dihet.

Meqënëse ishin shpërndarë dizinformacione nga SPAK-u unë njoftoj në rrjete sociale një konferencë shtypi me gazetarët ditën tjetër, në ora 11:00. Kur çohem në mëngjes unë shikoja që mua nuk më punonte pini i telefonit. Pashë të tjerëve, u punonte.

Shkoj unë te Edukimi dhe u them: “Pse mua nuk më punon pini?”

Sa keq e kam ndjerë veten i dashur Beni, se një “black out” total i sinjalit për të gjithë, për tërë ditën.

Mirë konferenca na iku, po morëm në qafë edhe shumë të tjerë i dashur që nuk floën me familjet e tyre.

Ndërkohë kanë 2 ditë më kanë bllokuar lidhjet në telefon me Tedi Blushin që është i vetmi i Partisë së Lirisë në disa vende janë familjet dhe avokatët.

Po ka edhe më keq i dashur!

E pe çfarë i bën kolegut të tyre, Erionit? I futën celularët dhe e përgjonin edhe. Shokë ideali, s'ke ç'tu thuash!

Të kam paragjykuar kur mora vesh që u le fletë-arrestin në dorë dhe mendova kushedi ç'ka bërë tigri? Por kur pashë që donin të bënin kokën për inceneratorin e mirëkuptova.

Ndërsa kur të dëgjojë të Çim Peka në u binda që donin të arrestonin për ato që s'kenë pranuar të firmoseshin për pllakat dhe lavamanët e “padeklaruara”.

Po je aktor i madh sidoqoftë!

Do you remember the last meeting when you came for 5 minutes to receive the Decree as Minister for Reconstruction and the Pandemic? When you said to me: "You have no idea how much he does, etc. etc."

You knew that he loved you even more than me, so you had delegated the other signatures to him since then.

So dear, like the first letter!

We will hear from you soon!