Fatosi ynë. Jopresidencial

Alfred Lela

Nuk është aspak gjë e rrallë të ndeshësh sot, nëpër Tiranë e Shqipëri, njerëz nostalgjikë për kohët e Nanos. Mes të vjetrish, të rinjsh, të pashkolluarish apo universitarësh, dëgjon tek thonë se Nano hante, por linte dhe të tjerët të bubrronin. Ndërsa ky (duke iu referuar Ramës) i ka futur të gjitha në dorë të vet dhe katër a pesë të tjerëve.

Këtë farë liberalizmi ia mveshin edhe kohës së Berishës, shoqëruar me konotacione të tjera pozitive, përfaqësuar edhe nga kënga e njohur labe ‘o Sali o baba, kthehu se bëmë shaka!’. Te kjo nostalgji, që është më shumë fakultet apo instrument i harresës, mund ta fusim etapën e parë të reagimeve të furishme kundër intervistës së Fatos Nanos të enjten mbrëma.

Një pikëvështrim i dytë mund të lidhet me ngasjen, apo pritshmërinë, që figurat publike me njëfarë autoriteti, të marrin të njëjtin pozicion shoqëror dhe politik me ne, të kenë qasjen tonë ndaj fakteve, shkurt të mendojnë si ne. Kur, për shembull, Fatos Nano takonte Berishën apo flirtone me Metën, për t’ja futur Edi Ramës, berishistët e metistët ngazëlleheshin, ndërsa socialistët, tashmë ramistë, kërdiseshin në zemërim e sharje. Nano bëhej njëri prej ‘nesh’ për vargun e tifozëve të Berishës, dhe njëri prej ‘atyre’ për anti-tifozët. Krijohej kështu ‘tjetri pozitiv’ dhe ‘tjetri negativ’ në varësi të prirjeve, afeksioneve, interesave, pikëpamjeve etj.

Prej njerëzish që presin të tjerët të jenë vetëm ‘dhoma jehone’ të mendimeve të tyre, nuk duhet të presim asgjë; janë një zhgan që meritojnë asgjë më shumë se shpërfilljen dhe përçmimin.

Ka ndër ata që u pezmatuan nga intervista e ish-kryeministrit, prej këndesh të tjera; nga ata që prisnin prej Nanos, jo fjalë që pajtoheshin me pikëpamjet e tyre, por zërin e një autoriteti publik. Të tillë njerëz, të pakët në numër, megjithëse e dinë se dëmi më i madh që i ka bërë politika Shqipërisë është çmontimi dhe zhvlerësimi i zërave autoritarë publikë, ende shpresojnë, ende iluzionojnë se ndonjë i tillë mund të shfaqet sakaq, si një zot në mitologjinë greke.

Pritshmëria prej Fatos Nanos nga individë të tillë ishte kjo. Ata u zhgënjyen pikërisht për atë se Nano riktheu pamjet dhe sentimentet e betejave të vjetra me Berishën dhe Metën, por harroi ato edhe më të reja me Ramën. Ai iu shmang barazlargësisë, duke dëmtuar madje edhe një fakultet të karakterit dhe ligjërimit publik të tij, indiferencën. Nano nonchalant u hijezua nga Fatosi përllogaritës. Pas 10 viteve mungesë ky fakt u var mbi horizontin e Shqipërisë si kulmi i hepuar i një shtëpie të lëkundur nga tëmeti i 26 nëntorit 2019.

Cilët qenë humbësit pas shfaqjes së kokës së Nanos, ku shndrinin hilet e vjetra dhe kënaja e re?

Sfera publike dhe Nano vetë. I vetëofruar, dy herë në të shkuarën, si kandidat për President, Fatos Nano u shfaq mbëmjen e së enjtes më pak presidencial se kurrë.

Por, ai nuk ishte vetëm Fatosi. Ishte edhe Nano që kemi krijuar ne; predispozitat dhe pritshmëritë tona shoqërore e politike.

Kontakto me Politiko në rast se: Mendoni se nuk shkruajmë Shqip Mendoni se kemi bërë shkelje etike Mendoni se kemi bërë CopyPaste Mendoni se kemi bërë FakeNews Doni të postoni nje Lajm