Opinion/ Turizmi: të fitosh një betejë, por të humbësh luftën

nga Agron Gjerasi

Kjo verë e nxehtë shqiptare, me turiste “përtej” pritshmërive, seç më kujtoi një verë të largët në Boston, USA (ku jetoj prej më se 30 vjetësh)…

Duhet të ketë qenë vera e vitit 1996 kur punoja te Chicago Pizza, një piceri në Malden, një qytet në periferi të Bostonit, me pronar Oktay-n, një turk rreth të dyzetave në atë kohe, që nuk kishte fare pasion apo dedikim në punën që bënte, e fitonte një minimum prej rreth $3,000 në muaj të cilat i bënte rrush e kumbulla, çdo të diel në kazino.

Një ditë vjen për vizitë, Kerimi, një shoku i tij turk që kishte një piceri të madhe në të njëjtin qytet dhe ishte shumë i suksesshëm në punën që bënte, ndërsa fitonte mbi $12,000 në muaj (në biznesin e picerive këtu në Boston të paktën, sa është xhiroja javore aq është fitimi në muaj me përafërsi).

Pasi pinë nja dy gota, Oktay e pyet si arriti që për dy vjet të kalonte nga një picë e vogël sa e jona, me të njëjtin fitim, në këtë picën e re ku fiton 3-4 herë më shumë. Meqë isha edhe unë në tavolinë u detyruan ta bënin bisedën Anglisht.

Siç e di edhe ti, fillon tregimin Kerimi, e hapa picën në të njëjtën kohë me ty, rreth 4 vjet më parë dhe fitoja sa për të mbajtur familjen, pa më tepruar ndonjë gjë e madhe. Punoja me dedikim dhe përkushtim dhe klientët e rregullt më donin dhe vinin prapë sepse gatuaja ushqimin me dashuri dhe i trajtoja me respekt.

Kisha një furrë të vogël që bënte 4 pica njëherësh, sa kjo e jotja, dhe rrallë kishte më shumë se dy pica në të njëjtën kohë Brenda, me përjashtim të pikut të drekës dhe darkës. Me një fjalë kisha mundësi të bëja më shumë, por duhej rritur klientela. Çfarë bëra? Vlerësova sa e kisha takatin për më shumë dhe shpërndava fletushka reklamë çdo javë për rreth ½ viti në lagjen ku punoja, në një rreth prej jo më shumë se 100 metra nga lokali. Reklamoja çmime shumë të leverdisshme për orë të caktuara të ditës, kur kisha mundësi për më shumë punë. Ndërkohë shtova dy punëtorë të tjerë.

Dhe reklama e bëri punën. Filloi të binte telefoni shume më shpesh, gati gjithë ditën (punoja 12 orë në ditë 10 të mëngjesit me 10 të darkës) dhe të ardhurat mu dyfishuan.

Kur e pashë që kisha mundësi për më shumë, por kapaciteti i furrës dhe hapësira e lokalit nuk më lejonte, shita lokalin dhe bleva një lokal të ri aty pranë, me shumë më tepër hapësirë, dhe në furrë ku piqje deri në 10 pica njëherësh.

Pasi u sigurova që klientët e vjetër qëndruan besnikë, dërgova reklama në një rreth deri në 200 metra nga pica…pastaj 300, pastaj deri ne 3-4 milje, dhe ja ku jam tani me katërfishin e të ardhurave dhe kam filluar të ble shtëpi e t’i jap me qira.

Lemë, o Zot të rroj! Vetëm për shëndet i lutem Zotit se tërë të tjerat m’i plotësoi.

Ditën tjetër, Oktay vendos të ndjekë shembullin e shokut të tij me një ndryshim “të vogël”: Shpërndau fletushka reklame në tërë qytetin!

E kur ia filluan telefonatat e porosive pa mbarim… ne nuk kishim kohë të merrnim frymë. Furra dhe personeli nuk i përballonin dot, disa pica u çuan të pabëra, disa të tjera të djegura, disa shkuan në destinacion pas 2 orësh, kur njerëzve u kishte ardhur dhe ikur oreksi, disa të tjera.

Telefoni nuk pushonte sa Oktay u detyrua ta linte hapur që t’u dilte i zënë.

Ç’tu them? Kaos i vërtetë!

Javën e parë fitimet shkuan nga $3000 në $10,000, të dytën në $7000, të tretën në $3000 dhe të katërtën në më pak se $2000, ndërsa ankesat dhe sharjet nuk kishin të mbaruar, mjerë shoferi çfarë dëgjoi kur u çonte ushqimin në shtëpi.

Kush ka veshë të dëgjojë, le të dëgjojë… është një histori e vërtetë dhe një mësim për shumëkënd që merret me biznes.

Siç e ka thënë aq bukur populli ynë, “shtri këmbët sa ke jorganin” apo “tafmaja e madhe të le pa gja”, siç e themi ne nga Elbasani.