Flash News

OP-ED

Nga fjalimet me dajre te ato me diell dhe shoshë: banalizimi i Edi Ramës

Nga fjalimet me dajre te ato me diell dhe shoshë: banalizimi i Edi

Alfred Lela

Jo pak kundërshtarë i përmendin Kryeministrit Rama arsimimin formal, dega e Arteve Figurative në Institutin e Lartë të Arteve, duke e quajtur me cinizëm ‘mësues vizatimi’ për shkak se, me sa duket, ata që diplomohen aty mbajnë të shënuar në diplomë pikërisht këtë.

Kjo bëhet edhe për një motiv tjetër: Rama, në fillimet e tij, u shqua sidomos për përqeshjen e hapur publike ndaj rrymës së realizmit socialist, luftës Nacional-Çlirimtare dhe Partisë së Punës. Për një kohë të gjatë ai e formuloi veten si një antitezë e kitsch-it, si atij socrealist edhe atij demorealist, pra të pas rënies së komunizmit. Si për të përmbushur atë shprehjen popullore ç’të qeshësh do të veshësh, Edi Rama i viteve të fundit është kthyer vetë në mbret të kitsch-it.

Nga urrejtës i socrealizmit, ai është shndërruar në përdorues të ‘shokë e shoqe’, ‘rroftë partia’, ‘jini ju, pa jemi ne’ etj. Nga përbuzës i Teatrit Popullor, aktorëve të tij dhe zhdanovizmës në art dhe kulturë, ai është bërë vetë zhdanovist dhe përpunues i një teatri politik dyaspërsh të cilin e vë në skenë në çdo dalje.

Siç ishte edhe rasti i takimit me ‘rininë socialiste’.

Kur shihje sallën e Pallatit të Koncerteve (ish-Kongreseve) plot me të rinj, adoleshentë e fëmijë, në fillim të vitit 2025, mbushur me entuziazëm të kërkuar dhe patos partiak, për ata që në kohën e Kongresit të fundit të Partisë së Punës, dhe të parit të Partisë Socialiste, në vitin 1991, kanë qenë fëmijë a adoleshentë, dhe e kanë ndjekur qoftë edhe shkarazi, nuk mund të mos krahasojnë dhe vërejnë se Partia Socialiste është larg të qenit formacioni progresist që ideoi Dritëro Agolli, Fatos Nano e disa socialistë të tjerë përparimtarë të asokohe, përballë gërdallës që ishte Partia e Punës.

Takimi i Ramës me të rinjtë, pavarësisht shkëlqimit të skenës, në patos dhe ligjërime i ngjante më shumë kongreseve fillestare të Partisë së Punës se një partie socialiste moderne europiane. Mund të thuhet se Edi Rama, në delirin e one man shoë, e  ka shndëruar partinë më të madhe të së majtës shqiptare në një sekt ku më të fandaksurit, më të cekëtit dhe më të korruptuarit zënë ballin e vendit. Nxënësja nga Devolli që foli për arsimin e rrënuar dhe të rinjtë që duan të ikin, ishte vetëm përjashtimi që përforcon rregullin. Një e folme, një vetëdije e tillë do t’i bënte nder Partisë Socialiste në pushtet prej 12 vitesh. Por jo, ‘petalet e trëndafilit të PS’ u shpërndanë me polenin e patetizmit kolektiv, që mbiu në Pallatin e Koncerteve, sikur as Ramiz Alia dhe as planet pesëvjeçare të dështimeve kronike, të mos kishin ikur kurrë nga ky vend.

Kur dëgjoje Ramën, nuk mund të mos përfillje në fjalimin e tij notat e një përunjeje hipokrite ramiziane dhe një arrogance enveriane, një ndërthurje të ‘ç’do populli bën partia, dhe ç’thotë partia bën populli’.

Fjalimi ishte cit me inkonsistenca, si psh ngrefja bombastike e arritjeve në teknologji dhe dhjetëfishimin e të ardhurave në këtë sektor. Rama nuk kish si përmendte megjithate se, edhe nëse kjo shifër është e vërtetë, si është arritur te ajo. Në Shqipëri nuk ka një industry të IT, siç pretendon Kryeministri. Po, ka një industri gjysmë legale call center-ash, që gjenerojnë miliona informalë; po, ka uzina ilegale të bitcoin, për një pjesë të të cilave ndiqet edhe ortaku i të vëllait të Kryeministrit, Amant Josifi; po, ka një qendër teknologjike te Piramida, por më shumë se ‘industria’ që gjenerohet nga ky start up, bien në sy kioskat që Rama mbolli përreth. Duke rrëzuar kështu edhe mitin e rinisë së tij politike, shkuljen e kioskave nga Lana dhe Parku Rinia. 20 vjet më vonë ai i rimbolli ato, në disa forma edhe më të çuditshme, edhe më bërtitëse, edhe më pushtuese se sa barakat ambulante dhe të përkohëshme që populluan dekadën e parë të tranzicionit.

Rama, si të ishte jo Kryeministri i ‘gjërave të mëdha’, por mësuesi i vizatimit që di diçka edhe për fizkulturën, u mburr me ‘qindra palestrat’ e hapura në kohën e tij. “Dhe nga një epokë pa asnjë orë edukimi fizik, - zyshë fiskulture kishin Suden dhe profesor fiskulture kishin Rrapushin, - sot kemi, jo vetëm edukim fizik për të gjithë….”. Vini re ‘edukim fizik për të gjithë’, një parullë që duket sikur ka zbritur nga brezaret e aksioneve vullnetare të Bregut për të pllakosur fjalimin e tij socrealist.

Kryeministri risolli edhe Paketën e Maleve, një fyerje e hapur për Veriun e Shqipërisë, krahinë që është pas në çdo rrugë tjetër të zhvillimit, për shkak të mungesës së ndihmës së qeverisë Rama, dhe ka shkëlqyer vetëm në sajë të nismës private, bujtinave, agroturizmave dhe turizmit malor. Rama bëhet qesharak kur don të mbjellë me pahir parabolën e shqiptarit, me kullë të kthyer në bujtinë, që bën aq shumë para sa është në gjendje të mbajë edhe familjarët e tij në Itali apo Greqi. Duke e përmbysur skemën e emigracionit dhe dërgesave financiare që ndërrojnë kah, duke shkuar tashmë nga Shqipëria drejt Perëndimit, Kryeministri, në ngazëllimin e tij nuk ndalet as sa për të pyetur veten: po pse ikin kaq shumë shqiptarë, nëse mund të bëjnë para për t’u dërguar të afërmve jashtë?  

Kryeministri haluçinon, sidomos kur flet për arsimin, sikur megjithë mend aty t’i kishte pikët e forta ai dhe qeveria. Të gjitha raportet dhe studimet ndërkombëtare e klasifikojnë arsimin shqiptar në fund të tabelës. Ashtu si me Lazaratin, që e mbylli për të kanabizuar Shqipërinë, edhe Vitrina e Kristali, metodologjia e tyre, u transferua jarem jarem në shkollat e tjera të larta të vendit. Universiteti publik nuk ka ende një kampus. Rastet e korrupsionit, blerjes së notës, zgjedhjeve të manipulura etj., as nuk përbëjnë më lajm. As ‘mbesa’ e Ramës që vuri në lëvizje kupolën e Ministrisë së Arsimit nuk ia lëvzi qerpikun një superstrukture që ka tashmë shqetësim patronazhimin partiak, dhe jo arsimin kombëtar.

Sigurisht, Rama është politikan dhe me anë të fjalës i duhet të mbulojë më shumë se të zbulojë. Por, 12 vite më vonë dajrja e 2013-ës, me të cilën batërdiste dynjanë është bërë shoshë që as mbulon diellin dhe as habit më kënd.

12 vite me timon, tepsi, dajre dhe shoshë, kanë mjaftuar që fjalimet e ‘liderit botëror’ të ngjajnë si të Ramizit, kur e dinte se lejimi i tufëzave nuk do ta shpëtonte ekonominë, dhe të Enverit kur e kishte humbur, por megjithatë e mbante Shqipërinë ‘shkëmb graniti në brigjet e Adriatikut’.

 

 

Të fundit