Jasmina Llukaç / Demostat
Alabin Kurti fitoi vetëm 4.000 vota më shumë sesa Lidhja Demokaratike e Kosovës e kryeministrit të dikurshëm Isa Mustafa, e cila është në vendin e dytë. Megjithatë, Kurti që nga 6 tetori performon në stilin prej fitimtari absolut. Mediat në rajon, si edhe oponioni publik liberal beogradas, e paraqesin si ylli i ri politik në Ballkan, megjithëse Albin Kurti nuk është i tillë. Ai u gjend përsëri në këtë pozicion prej ylli, pra si të thuash është „fytyrë e vjetër“ në një rol të ri politik. Dhe kjo jo në rol tërësisht të ri. Në vitin 2017 pati një rezultat zgjedhor që i pati dhënë mundësinë të performonte si kryeministri i ri i Kosovës. Vetëvendosja e tij atëbotë pati fituar vetëm 8.000 vota në ndryshim nga këto 197.000 që fitoi herën e fundit. Pas atyre zgjedhjeve të qershorit 2017, në shtator të po atij viti, në sajë të votave të Listës srpska, u pat formuar qeveria e Ramush Haradinajt.
Tani Kurti gjendet në një periudhë të rrezikshme dhe të ndjeshme, kur nga fushata për fitimin e zgjedhjeve, i duhet të hyjë në mandatin qeverisës. Duket qartë se kësaj here është përgatitur më mirë sesa në ato ditët e viti 2017- të gjithë deklaratat e tij të tanishme duken të menduara mirë dhe tregojnë së ka një plan shumë më serioz për marrjen e postit të kryeministrit.
Por, nuk varet vetëm nga Kurti nëse plani i tij do të ketë sukses, por, në pjesën që ka të bëjë më vetë atë, duhet nënvizuar se është përzierë shumë në mesazhe kundërthënëse në një përjetim politik të njëjtë. Për këtë ai, deri diku, është i ngjashëm me politikanë të tjerë që bëjnë të njëjtën gjë, përfshirë edhe Aleksandër Vuçicin. Prej këtu del edhe pritmëria e Beogradit se ai do të detyrohet të bëjë të njëjtën gjë si edhe Vuçiçi- të fitojë vota dhe të bëjë të mundur me Beogradin ndonjëfarë marrëveshje të cilën sa ishte në opozitë e pati kritikuar. „Fjalimi i të kundërtave“ i Vuçicit është tashmë i njohur mirë për të gjithë. Ky i Kurtit duket ri dhe më i sinqertë, por në fakt daton që prej 20 vjetësh. Në atë kohë Kurti ishte demonstrant i ri dhe i punësuar në zyrën e ‘babait’ të popullit shqiptaro-kosovar Adem Demaçi. Por dinte mirë të binte në sy dhe të bëjë të mundur që gazetarët ta përmendin me rastin e demonstratave. Pjesërisht për flokët e gjatë kaçurrela të lyer dhe pjesërisht se ishte në gjendje t’i fliste policisë serbe të rreshtuar në kordon direkt përballë tij. Të bënte një hap përpara dhe t’u thoshte policëve poërballë se po mbrojnë regjimin kriminal të Sllobodan Millosheviçit, dhe kur udhëheqësi i policisë i pati thënë: „A mos je Denis Rodmani“ (basketbollist i njohur i asaj kohe)“ ai ia pati kthyer: „Jo, jam Marko“ (Marko Millosheviçi, djali i S. Millosheviçit).
Në ndryshim nga Hashim Thaçi, i cili si të thuash është „zbarkuar“ në estabilishment, sepse ai thjesht u shfaq në bisedimet e Rambujesë në vitin 1998, si përfaqësues i krahut politik të UÇK-së, Kurti ndau fatin me popullin e thjeshtë. Vitet e luftës nuk i kaloi nëpër „pyje“ duke gjuajtur me armë kundër ushtrisë dhe policisë serbe, por në burg në Pozharevac e kësisoj, pozicioni i tij është disi ndryshe. Ai do të ketë më shumë të drejtë të nënvizojë viktimat e shqiptarëve, sesa pjestarët e UÇK-së, të cilët kërkohen nga Gjykata Speciale për krime lufte, dhe nëpunësit e tyre të rinj si puna e Petrit Selimit apo Vlora Çitakut…
Duke zbatuar eksperiencën e fituar nëpër demonstrata të cilat i shpërndante policia serbe, Kurti prakitikisht ia arriti të hedhë poshtë Marrëveshjen e Brukselit në Parlamentin e Kosovës dhe të pengojë krijimin e Bashkësisë së komunave serbe. Pasuesit e tij të Vetëvendosjes hodhën gaz lotsjellës, u arrestuan, bënë grevë urie, dhe madje deklaruan se policia e Millosheviçit ka qenë më pak brutale. Përpjekjet për ta dobësuar këtë lëvizje duke e ndarë në dy klube deputetësh, dhe fakti që Kryetari i bashkisë së Prishtinës Shpend Ahmeti kaloi në anën e Haradinajt, nuk e zvogëluan frymën e tyre luftarake. Vetëvendosja kreu edhe një sërë aksionesh ndër të cilët është ai kur marrëveshja për demarkacionin me Malin e Zi, mezi kaloi në parlament dhe kjo edhe përkundër mbështetjes dashamirëse të Milo Gjukanoviçit për pavarësinë e Kosovës. Në raport me Bashkësinë e komunave serbe ajo marrëveshje ishte një shaka e vogël. Tani në lidhje me çështjen e Bashkësisë së komunave serbe del pah shkathtësia e Kurtit që nga idetë politike të marrë atë që i pëlqen dhe që është në favor të idesë së tij të zjarrtë mbi Kosovën si shtet shqiptar. Bashkësia e komunave serbe për të është një Republikë e re Srpska në Ballkan, gjë e cila nuk duhet lejuar. Dhe kjo edhe përkundër faktit se pushteti në Beograd vazhdimisht nënvizon integritetin territorial të Bosnjë e Hercegovinës dhe ambsadori i Serbisë e ka zyrën në Sarajevë, dhe respekton të gjitha projektet dhe iniciativat europiane që kanë të bëjnë me Bosnjë e Hercegovinën.
Lëvizja e Kurtit, ose më mirë të themi partia, emërtohet Vetëvendosje, por për të, serbët në Kosovë nuk kanë të drejtë për vetëvendosje, ose se e kanë humbur atë për shkak të Millosheviçit, ose se kjo është ekskluzivisht e drejtë e popullit shqiptar. „Në Kosovë kishte një konflikt mes shqiptarëve si popull dhe Serbisë si shtet- dhe jo mes shqiptarëve dhe serbëve. Shqiptarët janë popull i fortë, ndërsa Serbia është shtet i fortë. Shqiptarët si komb janë më të fortë sesa serbët, por Serbia është përherë më e fortë si shtet. Nuk Ballkan nuk ka luftë pa Serbinë, dhe nuk ka paqe pa shqiptarët“, deklaron tani Albin Kurti për BBC në gjuhën serbe, gjë të cilat janë fjalë të mëdha dhe mendime poetike, por pa domethënie reale politike.
Nga Bashkimi Europian Kurti pret ndonjëfarë plane të veçantë për Ballkanin, diçka si puna e Planit Marshall për Europën pas Luftës së Dytë Botërore. Përveç ndihmës ekonomike, ky plan, sipas tij, duhet të përfshijë edhe çështjen e zgjidhjes së problemeve të qyteteve të ndara, në të cilët ai numëron Brçkon, Mostarin, Mitrovicën dhe Shkupin- dhe largimin nga pushteti të liderve autoritarë.
Te kjo e fundit duhet të ndalemi pak. Disa organizata që merren me vlerësime gjeopolitike pohojnë se është e mundur një strategji e re më e thellë e Perëndimit për Ballkanin, qendër graviteti e kryqëzimeve të ndikimit ekonomik të Kinës dhe fuqisë së butë të Rusisë. Sepse, Pekini „punon“ me liderët autoritarë dhe me stabilokratët, që garantojnë projekte ekonomike për të cilët bihet dakord. Për këtë është e nevojshme të mbyllet ky kanal ndikimi, në mënyrë të tillë që të mbështeten qeveritë „demokratike“, krahas njëfarë rreziku nga kaose të vogla, ose më mirë të themi njëfarë destabiliteti politik. Këto ndryshime duhet të sjellin edhe rinovimin e mitit mbi vlerat perëndimore- demokraci, liri e shtypit, shtet të së drejtës… që gjë do të jetë një përgjigje e fuqishme ndaj filmave të rinj rusë, muzikës, librave etj (fuqia e butë).
Ky do të ishte misioni i vërtetë i Riçard Grenellit, ambasadorit në Berlin, të cilin Donald Trampi e emëroi si të dërguar special për „bisedime paqe“ mes Beogradit dhe Prishtinës, pikërisht dy ditë para zgjedhjeve në Kosovë, dhe i cili pas tri ditësh nga mbajtja e këtyre zgjedhjeve vizitoi Prishtinën e pastaj Beogradin. Nëse Grenelli sjell „litarin prej mëndafshi“ për stabilokratët, kjo do të thotë se Kurti ka marrë mbeshtetje që të bëjë një qeveri (demokratike) dhe ndoshta Aleksandër Vuçiçit nuk i është imponuar rastësisht „konopi për varje“, të cilin ai e përmendi kur po u shpjegonte gazetarëve situatën e bisedimeve me Prishtinën.
*Përktheu per Politiko: Xhelal Fejza
Financuar Nga Bashkimi Europian
