Alfred Lela
Albin Kurti ka pamjen e një revolucionari: sillet si i tillë, flet si i tillë dhe kërkon të lërë përshtypjen e një të tilli. Revolucionarët janë njerëz të rrezikshëm, dhe ky është përfundim historik, jo një i nxjerrë prej sirtarëve të mllefeve kundër Kurtit apo Vetëvendosjes së tij.
Të gjithë revoucionarët, ata që kanë synuar ndryshimin nëpërmjet përmbysjes dhe jo procesit, kanë përfunduar në vrasës dhe diktatorë; jo pak herë një kombinim i të dyjave.
Thënë këtë vlen të shtohet se jemi në kontekste shoqërore dhe historike të tjera, ku revolucionarët shfaqen në formën e reaksionarëve politikisht jokorrektë, politikanë që sot njihen me termin ‘iliberalët’. Rendi ku ata kërkojnë të fusin vendet e tyre dhe botën është quajtur ‘iliberal’, përkundër atij liberal që na ka sjellë deri në dekadën e dytë të mijëvjeçarit të tretë.
Shembuj të këtillë janë Trumpi, Putini, Erdogani, Orbani, Gruevski, të cilët mund të konsiderohen edhe si anti-revolucionarë.
Çfarë bën apo kush është atëherë Albin Kurti në këtë erë të re të mendimit dhe aksionit politik dhe historik; një revolucionar në kohën e anti-revolucionit? A ka vend për të në një rend botëror iliberal? A do të mundet ai të veprojë dhe të qeverisë në një kontekst të tillë?
Në fakt, këtu shtrihet sfida e z. Kurti. Më shumë se te rrjetet e brendshme penguese, ai duhet të bëjë për vete ndërkombëtarët. Të cilët e kanë parë me mosbesim ardhjen e tij në krye të rezultateve zgjedhore dhe prospektin e formimit të një qeverie të re me të si kryeministër.
Me këtë shqetësim duhet ta ndajë kohën dhe aksionin politik prijësi i VV. Pa harruar as gjysmën tjetër, që i duhet ta ndajë qeveri me Vjosa Osmanin në skenë, por me Isa Mustafën etj., në prapaskenë. Nëse Kurti dhe zonja Osmani janë politikanë të brezit të pas luftës, ose të paktën të pas Jugosllavisë, Isa Mustafa përfaqëson klasën politike ‘titiste’ që vepron ende në Kosovë.
Kah duhet të kthehet Kurti nëse, edhe në vendin amë, Shqipëri, bashkimin me të cilën lëvizja e tij mëton, nuk është se e pret gjë tjetër veçse profilit tekanjoz të Edi Ramës? Ndër liderët shqiptarë në Maqedoni nuk ka ‘prerje të reja’, veç disa ‘titistëve’ të tjerë dhe disa islamikëve politikë të grumbulluar rreth partisë BESA.
Në Beograd nuk e durojnë, jo pse Kurti i ka sharë vajzën Vuçiçit, por sepse ai është një politikan shqiptar të cilin nuk mund ta akuzosh për krime lufte. Kjo u heq serbëve një armatim propagandistik efektiv. Paradoksalisht dhe në të njëjtën kohë kjo e bën kryeministrin në pritje edhe një partner të duhur për bisedime për shkak se i mungon ngarkesa helmuese e ‘luftëtarit’.
Nëse me europianët Kurti do ta ketë më të lehtë, duke qenë se ata përfaqësohen me një spektër më të gjerë personazhesh, animesh dhe shijesh politike, sfidat e tij do të jenë Uashingtoni dhe Ankaraja.
Nëse në rastin e parë jo domosdoshmërisht Trump, në të dytin domosdoshmërisht Erdogan. Ky i fundit parapëlqen raporte të drejtpërdrejta ‘vëllazërore’ me liderët ballkanikë, sidomos me ata që përfaqësojnë popuj të një feje, si shqiptarët dhe boshnjakët, dhe këtë do ta tentojë edhe me Kurtin. Në mes nuk është vetëm dyshimi i përhapur nga kundërshtarët se Vetëvendosja është parti proturke, por edhe mënyra si do të sillet Kurti kryeministër me gylenistët në Kosovë. A do të mbyllë ai një sy nëse shërbimet e sigurisë i ‘transportojnë’ në mes të natës si paraardhësit e tij, apo do të jetë luajal me të drejtat e njeriut?
Amerikanët nga ana e tyre kanë ekzigjenca të tjera. Në një erë të re kur duket se aleancat politike dhe blloqet ushtarake, si NATO, po tkurren duke ia lënë vendin veprimit të ‘Fuqive të mëdha’ të ngjashme me ato të fundit të shekullit 19 dhe fillimit të të 20-tit, Amerika, Gjermania, Kina, Irani, Rusia, Turqia, Britania e Madhe dhe Franca do të jenë në kërkim të aleancave fluide komplementare të fuqisë së tyre, përkundër blloqeve të mëdha të deritashme si NATO, BE apo aksi tashmë i përçarë i ‘vendeve perëndimore’.
Për vendet e vogla, përfshirë Kosovën e Kurtit apo Shqipërinë, gjithashtu të tij, nuk është një stinë e mirë. Sepse të dyja nuk janë më shumë se ‘shprehje gjeografike’, të pazonja për të luajtur më vete dhe po aq për t’u bërë bashkë. Në një stinë të tillë, edhe elasticiteti i aleancave fluide të vendeve të tilla nuk shihet me sy të mirë nga ‘të mëdhenjtë’.
Në këtë konstekst, ajo që shpresohet prej Kurtit gjendet te një përkufizim i vetë atij. Në një intervistë televizive së fundmi ai siguroi: Vetëvendosja nuk ka qenë opozitë si gjitha të tjerat dhe nuk ka për të qenë as qeveri si gjitha të tjerat.
Me pamjen dhe gjuhën e një revolucionari, Albin Kurti nuk rrezikon të bëhet as vrasës dhe as diktator. Çka ai rrezikon të vrasë, nëse nuk dikton një sjellje dhe terren të ri politiko-shoqëror, është ajo grimë shprese që ka mbetur në trojet tona për një ndryshim që është i kapshëm, i gjerë dhe liberal; jo pronë e disa ‘familjeve’ të mëdha politike.
