David Brooks / The New York Times
Donald Trump shtyhet nga impulset, injoranca, narcisizmi dhe pandershmëria intelektuale. Kështuqë, ju do të mendonit se, ata sosh në kampin anti-Trump do të hiqnim keq për të treguar se nuk jemi si ai – se jemi logjikë, të informuar, të pjekur dhe të arsyeshëm.
Por ngjarjet e javës së kaluar kanë treguar se dhoma e jehonës (echo chamber) anti-Trump po bëhet një pasqyrim i vetë Trump- e mbingarkuar, e pakalibruar dhe e paaftë për të pasur një bisedë inteligjente për ndonjë problem të ndërlikuar politik.
Për shembull, ka një problem të ndërlikuar politik në thelb të episodit të kësaj jave në Iran. Irani nuk është i fuqishëm se ka një ekonomi ose ushtri të fortë. Eshtë i fuqishëm sepse sponsorizon milicitë nëpër të gjithë Lindjen e Mesme, duke destabilizuar regjimet dhe përhapur genocid dhe spastrim sektar. Gjatë viteve të kaluara këto milici, të orkestruara nga Qassim Suleimani, janë ndjerë të lira të operojnë haptazi me një efekt më të madh shkatërrues.
Ne nuk do të shkojmë atje dhe të shkatërrojmë milicitë. Por, si mund t’i mbajmë nën kontroll, në mënyrë që ato të mos e destabilizojnë rajonin? Ky është problemi i vështirë – ai që ngatërroi edhe administratat e shkuara amerikane.
Në Lindjen e Mesme, dhe kudo ka konflikte të zgjatura, kombet kanë një mënyrë për të adresuar këtë problem. Ato përdorin dhunën si një formë komunikimi. Një komb që përpiqet të ruajë rendin do të vrasë një udhëheqës të terrorizmit ose do të shkatërrojë një strukturë terrorizmi. Një sulm do të thotë: “Hej, ne e dimë se jemi në një konflikt afatgjatë, por le të mos e lejojmë të na dalë duarsh. Kjo nuk është në interesin e asnjërit prej nesh.”
Sulmi është një mënyrë për të kapur kontrollin e procesit përshkallëzues dhe për të vendosur një kufi të ri.
Këto lloj operacionesh kanë rreziqe dhe shpërblime. Një rrezik është që përshkallëzimi të mos ndalet, thjesht të përshpejtohet. Radikalët nga ana tjetër do të tërbohen dhe do të dalin në rrugë. Drejtuesit e tyre do të duhet ta qetësojnë atë mllef.
Një shpërblim është se, ndoshta, përshkallëzimi ndalet. Pala tjetër në mënyrë implicite thotë: “Mesazhi u mor. Ne do të bëjmë disa gjëra që të ruajmë fytyrën dhe të qetësojmë turmat, por nuk duam që kjo të na dalë duarsh”. Një tjetër shpërblim është eleminimi i një terroristi efektiv si Soleimani. Talenti nuk rritet në pemë.
Vendimi për të ndërmarrë këtë lloj operacioni është çështje e peshimit të rrezikut dhe shpërblimit. Dhe pas vrasjes së Soleimanit, ju patë profesionistët amerikanë të sigurisë duke folur në gjuhën e balancimit të rrezikut dhe shpërblimit. Stanley McChrystal, një gjeneral në pension dhe Michael Mullen, një admiral në pension, menduan se ia vlente rreziku. Susan Rice, ish-këshilltare e Sigurisë Kombëtare, mendon të kundërtën.
Por në dhomën e jehonës anti-Trump, nuk është se shumica e njerëzve mendonin kështu. Të udhëhequr nga Bernie Sanders dhe Elizabeth Warren, ata shmangën problemin e vështirë, të ndërlikuar, të vendosjes së kufijve për milicitë islamike. Përkundrazi, ata predikuan rreth pyetjes së lehtë, që as nuk ishte në diskutim: A duhet të kemi një pushtim masiv të Iranit?
Një klithmë e madhe u ngrit nga dhoma e jehonës. Ne jemi në prag të luftës! Trump po na çon në luftëra edhe më të pafundme në Lindjen e Mesme! Jemi në zgrip të kaosit të plotë! Kjo nuk ishte gjuha e kalibruar e rrezikut dhe e shpërblimit. Ishte një gjuhë apokaliptike me frikë. Duke qenë kaq e mbingarkuar dhe ekzagjeruar, dhoma e jehonës mbyti çdo bisedë praktike se si të stabilizohej Lindja e Mesme, vetëm që të mund të kishim një tjetër kor të drejtësh me refrenin “Donald Trump është një përbindësh!”
Kjo është fitorja përfundimtare e Trump. Çdo argument mbi çdo temë tani ka të bëjë vetëm me të. Urrejtja e Trump-it në unison është bërë mekanizmi përfundimtar i lidhjes, tërheqjes së vëmendjes dhe fitimit për ata sosh në botën anti-Trump. Kështuqë prisni një seri të zjarrtë ekzagjerimesh – raporti Mueller! Impeachment-i! Dosja Steele! – që përfundimisht nuk çojnë askund.
Shumica e argumenteve të kësaj jave për Lindjen e Mesme nuk ishin vërtetë për Lindjen e Mesme. Ishte e gjitha narcisistikisht për veten tonë! Demokratët mbrojnë terroristët! Republikanët janë beliciozë (luftënxitës)! Iranianët janë thjesht lojtarë në telenovelën tonë imperialiste, receptorë pasivë të madhështisë apo infidelizmit tonë.
Bota është më e ndërlikuar se kjo karikaturë. E do ose e urren, Trump ka përdorur forcën ushtarake më pak se çdo president tjetër që nga Jimmy Carter. Kur bëhet fjalë për politikën e jashtme, ai nuk është si Republikanët e kohëve të fundit. Ai është, siç shkruan kolegu im Ross Douthat, një figurë xheksoniane, që dëshiron ta nxjerrë Amerikën nga labirintet e huaja ndërsa lobon me disa sulme distancë-gjata për t’u siguruar që të huajt e çmendur të vrasin njëri-tjetrin dhe jo ne.
Dhe ky është paradoksi i fundit. Për të gjithë Sturm und Drang (stuhi dhe vrullin) që rrethon Trump-in, Republikanët populistë dhe Demokratët po gravitojnë drejt së njëjtës politikë të jashtme: Ne jemi në mes të një përplasjeje civilizimesh; Lindja e Mesme është kaq e pashpresë sa duhet të ikim prej andej; ne jemi tepër budallenj / joefektivë / racistë / imperialistë për të bërë ndonjë të mirë atje, sidoqoftë.
Ne luftojmë egërsisht rreth Trump-it, por heshturazi, një perde e majtë/ e djathtë populiste po ia zë pamjen Amerikës, duke na ndarë nga Lindja e Mesme, Kina, madje Europa. Lëvizja e vërtetë me rrezik të lartë është ajo që të dy palët po bëjnë së bashku: nëse e shpërfillim botën edhe ajo do të na shpërfillë. (Në fakt, jo.)
Ndoshta, pasi Inflamatori i Madh të jetë larguar më në fund nga skena, ne mund të bëjmë një bisedë inteligjente rreth kësaj.
*Përkthimi: Politiko.al
