Marsel Lela
E djathta në Shqipëri nuk ka qenë kurrë më e paqartë dhe e shpërndarë se sa sot. Pakënaqësia nuk vërtitet vetëm ndaj keq qeverisjes së socialistëve, por edhe ndaj lidershipit të Partisë Demokratike.
Demokratët nuk duken më aq entuziastë sa ç’ishin kur Lulzim Basha zbriti në aeroportin e politikës shqiptare si ‘golden boy’ i PD-së, shtatlartë, i sigurt dhe me një buzëqeshje të madhe në fytyrë.
Djaloshi i shkolluar në Perëndim reflektonte një kulturë dhe retorikë krejt tjetër nga ajo që shqiptarët ishin mësuar të dëgjonin. Ai ishte ndryshe nga ‘xhaketat e vjetra’ që kishin drejtuar deri asokohe vendin.
“Por a ka arritur ai vërtetë që të dalë nga hija e ‘xhaketave të vjetra’ për të krijuar një profil lideri origjinal?” Kjo ishte pyetja që bënin skeptikët, e cila u përdor nga kundërshtarët e majtë për ta etiketuar Bashën si ‘dytës’ të Sali Berishës, sidomos kur ai fitoi, në mënyrë plebeshitare, kryesimin e Partisë Demokratike.
Por nuk ishte kjo që i bënte demokratët të mendoheshin dy herë nëse në krye të tyre ishte zgjedhur njeriu i duhur.
Ishte ‘paqëndrueshmëria’ e kreut të PD-së ajo që krijoi dyshimet e para te të djathtët. Pasi i futi në të ashtuquajturën “çadra e lirisë’, Basha i nxori demokratët që andej me një marrëveshje që kishte bërë me kundërshtarin e tij, Edi Rama, për të ndarë qeverinë.
Kjo ishte një lëvizje nga e cila e djathta jo vetëm që nuk fitoi asgjë, por doli e humbur. Rama ka arritur jo vetëm të prodhojë një fitore taktike të atypëratyshme, por edhe ta mbajë Bashën peng të kësaj marrëveshjeje, duke mos e lejuar të bëjë asnjë marrëveshje tjetër.
Lëvizja e dytë ishte djegia e mandateve dhe zgjedhja e rrugës së protestave popullore (pa kthim pas). Edhe kësaj here demokratët e ndoqën, duke marrë pas vetes edhe të pakënaqurit nga (keq)qeverisja e Ramës.
Basha u kthye sërish në ‘heroin’ e popullit. Por luhatja e Bashës nisi të vërehej sërish. Në fillim tha se nuk do të kishte dhe nuk do të pranonte zgjedhje me 30 qershor, duke e moderuar më pas me ‘opozita nuk do të marrë pjesë në zgjedhje’.
Pak ditë më parë në një mbledhje kryesie të PD, Basha u tha të vetëve se e djathta nuk ishte e gatshme për të hyrë në zgjedhje të parakohëshme, edhe nëse këtë e kërkonte Rama.
Karta më e fortë e çdo lideri për të frymëzuar siguri te ndjekësit është qëndrueshmëria. Në mungesë të saj është e udhës që ata të fillojnë të ngrenë pikëpyetje rreth kreut të cilin ata e ndjekin në shi e në diell; madje deri në qelitë e paraburgimit.
‘A je ti, apo duhet të presim një tjetër?’ Këtë pyetje i dërgoi nga burgu Gjon Pagëzori Jezus Krishtit nëpërmjet dishepujve të tij.
Gjoni e dinte se kishte ardhur koha e një Shpëtimtari që do t’i jepte një mundësi të dytë njerëzimit. Por ai donte t’i siguronte të tijët se cili ishte ky shpëtimtar.
Nuk dihet nëse do të jetë pikërisht Basha ‘shpëtimtari’ i së djathtës dhe garanti i një mundësie tjetër për Shqipërinë. Por të djathtët vazhdojnë, njësoj si Gjon Pagëzori, t’i përgatisin rrugën këtij ‘shpëtimtari’ duke protestur nëpër çadra, rrugë, sheshe, e qeli.
Ata janë një vox clamanti in deserto, një zë që thërret në shkretëtirën politike, ekonomike, sociale e morale të vendit: “Lul, a je ti apo duhet të presim një tjetër?”
