Përgjim i ri, zakone të vjetra

Alfred Lela

Sjellja e qeverisë, përpjekja për ta bërë debatin njëkalimësh, pra që shkon e vjen vetëm në një kah të autostradës politike, duke e vrarë rrjedhimisht, tregon shumë për dosjen e fundit të përgjimeve të ardhur nga Italia. Nuk mund të mos vëresh disa ngjashmëri me një rast të mëparshëm përgjimesh, dosjet 184 dhe 339, përkatësisht të zgjedhjeve në Dibër dhe Durrës, të cilave u bëri jehonë edhe gjermanja BILD. Para këtyre, një tjetër set përgjimesh, ardhur po nga Italia, shqyrtonte bandën e Habilajve dhe lidhjet e tyre me ish-ministrin e Brendshëm Tahiri.

Ngjashmëritë fillojnë te përpjekja to play it down apo zvogëlimi i përmbajtjes së dosjes. Ashtu siç vëllezërit Habilaj dhe banda e tyre konideroheshin mitomanë, pra si kundravajtës lokalë që ‘hapeshin’ me njëri tjetrin duke përmendur emra të mëdhenjsh dhe lidhjesh potenciale me ta, edhe personazhet italiane të dosjes, pikturohen si asgjë më shumë se sa name droppers, njerëz që përdorin emra të famshmish apo të mëdhenjsh për të treguar rëndësinë e vetes dhe për të mashtruar të tjerët me këtë rëndësi.

Pushtetarët e Tiranës bëhen kështu, për të disatën herë, viktima të ‘inskenimeve’ nga personazhe të botës së krimit, vendas apo të huaj. Sigurisht, shmanget vendosja e bisedave dhe pretendimeve brenda kontekstit apo pamjes së madhe të gjërave. Si për shembull, boom-i i ndërtimeve në Tiranë, që përkon pikërisht me kohën e dosjes apo edhe 20 përqindshi, një sekret publik tashmë në Shqipëri, që lidhet me kuotën që jepet ryshfet për një leje ndërtimi.

Ngjashmëria tjetër, është devijimi i skandalit me pretendimin se personazhe të dosjes janë në fakt të lidhur, jo me pushtetin aktual, por me politikanë të së djathtës. Një foto e Nard Ndokës me një eurodeputet italian u qarkullua si eureka shfajësuese për të thënë se, në mos të pafajshëm ne jemi njëlloj me ata që na akuzojnë dhe duan të na zënë vendin në qeveri.

Një ngjashmëri tjetër është kapja te detajet më të vogla dhe të parëndësishme, dhe përpjekja për të përshkruar me to pamjen e madhe, duke dhënë përgjithësimin shërues. Për shembull, kryeministri Rama nxori për të përdorur nga dosja italiane faktin se një dyqan i Ndrangetas në Tiranë nuk kishte dalë me fitim, duke thënë se mafia në Shqipëri kishte dështuar. Është si të thuash se një dyqan sallami italian i familjes Gambino në Little Italy në vitet ‘80, që siguronte pak fitime apo dilte me humbje, dëshmonte për mossuksesin e mafias në New York.

Ngjashmëria tjetër, e përhershme duhet thënë, është përdorimi i çështjeve kriminale për konsum politik, ndërkohë që institucionet e drejtësisë luajnë shurdhmemecin. Ndërkohë që mund të pretendojnë se burokracia e tyre është e ngadaltë dhe e heshtur, ky krah i shtetit duhet të kuptojë se është në nevojë alarmante për marrdhënie publike të menjëhershme. Kur një çështje që i përket drejtësisë luhatet si top para pushtetit gjyqësor, heshtja nuk është përgjigja. Sidomos në rastin kur akuzat nuk vijnë si demonstrime të përballjeve politike, por si hetime të një prokurorie simotër, asaj italiane. Nëse dosja italiane ka një kapitull shqiptar, a ka prokuroria jonë një ‘qen’ në këtë lojë? A i intereson apo a e shqetëson atë subjekti i kësaj dosjeje? A është në kontakt me autoritetet italiane? Në ç’drejtim?

Një konferencë shtypi me detaje të tilla, pa prekur sekretin e hetimit, sqaron publikun e hutuar nga breshëritë e dy palëve, por edhe nderon organet e drejtësisë. Drejtësia jonë mund të jetë e re apo në rinim e sipër, por vazhdimi me huqet e vjetra nuk flet aspak mirë për të.

Nëse pretendon të jetë e re, ajo duhet t’ia nisë nga transparenca dhe marrdhëniet me publikun. Me këtë pjesë të shoqërisë i ka patur përherë marrdhëniet e tendosura, pa sa për politikën, e të gjithë krahëve, e dimë prej kohësh vajin që rrjedh në ato rrugë dhe i lubrifikon të gjitha ngecjet.

Kontakto me Politiko në rast se: Mendoni se nuk shkruajmë Shqip Mendoni se kemi bërë shkelje etike Mendoni se kemi bërë CopyPaste Mendoni se kemi bërë FakeNews Doni të postoni nje Lajm