Shoqëritë (jo)civile: njëra blu, tjetra e kuqe

Në Bibliotekën Kombëtare janë dy libra për dy momente të jetës historike dhe trashëgimore të Tiranës. Njëri është plot me zëra publikë kundër shembjes së Piramidës dhe tjetri Teatrit Kombëtar. Te asnjëri nuk gjen autorë që t’i mbrojë të dyja ndërtesat, përveç të ndjerit Maks Velo. Vetëm ai, me sa duket, e kishte madhështinë e marrëzisë për të menduar njësoj në dy çështje, pavarësisht çfarë mendonin partitë. Të tjerët jo.

Të tjerët binin dhe bien nën vogëlsinë e rehatisë e të oportunizmit, dhe prej andej e kundrojnë botën. E vetmja shpresë që shpresojnë është që fati të mos i vërë në provë. Pra, të mos u nxjerrë përpara një sprovë që do t’u kërkonte përfshirje në çështje për të cilat nuk mund të thonë atë që mendojnë.

Këta janë shoqëria civile e Tiranës dhe Shqipërisë. Më saktë, janë dy shoqëri civile, njëra e kuqe dhe tjetra blu, që ndërrojnë vendet sipas pushtetit. Kur të majtët janë në pushtet, një turmë aktivistësh ngrenë krye dhe revoltohen për çdo aksion të qeverisë, që nga mjedisi, të drejtat e njeriut, korrupsioni, trashëgimia kulturore. Sapo e djathta vjen në pushtet, këta zhduken dhe vendin e tyre e zënë një batalion i kuq rezervistësh të shoqërisë civile, të cilët janë edhe më vokalë, edhe më të pareshtur, duke e futur në revolucion permanent kundërshtinë e tyre.

E majta, duke qenë se ka më shumë media dhe mediatizim në dispozicion, ka krijuar figurat kyçe të disidencës, duke i veshur ata me një aureolë thuajse fetare. Betejat e tyre prarohen me një tis që Kisha katolike mezi e prodhon për shenjtorët e saj.

Ata kthehen në mbrojtës të publikes kundër së ashtuquajturës “barbari e djathtë” në pushtet. Kur ishte Sali Berisha në qeveri, çdo punë publike e tij ndeshej me aksionin kundërshtues të ‘batalionit të kuq’. Kur Basha ishte në Bashki, çdo ndërhyrje në qytet përqeshej. Relievi i butë pas Skënderbeut u quajt ‘mali që ata kanë në kokë’. Dy vjet më vonë kurrizoja e Sheshit Skënderbej u lëvdua si ‘gjëja më e bukur që nga antikiteti’.

Tani që në pushtet janë njerëzit e tyre, marshimi nëpër qytet ka ndalur. Nuk ka më tamtame, thirrje për fundin e qytetit dhe botës, paralajmërime me shpellarë, shenjime të barbarëve te portat e civilizimit.

Ka vetëm heshtje. Kjo na thotë se shoqëria civile nuk është më shumë se një klan politik në pritje të radhës së një ofiqi në zyrat e shtetit. Ata që ishin dje në rrugë, sot i ke në zyra, dhe ata që sot janë në rrugë i kanë sytë gjak e hekur, derisa të futen në ato zyra.

Maks Velo, e vetmja shoqëri civile e Tiranës, ka një zyrë të përjetshme në varrezat e Tufinës.

Kontakto me Politiko në rast se: Mendoni se nuk shkruajmë Shqip Mendoni se kemi bërë shkelje etike Mendoni se kemi bërë CopyPaste Mendoni se kemi bërë FakeNews Doni të postoni nje Lajm