Trump dhe Amerika ‘vetëkorrigjuese’

Alfred Lela

Fitorja e Donald Trump, për nga përmasat dhe shpalosja, është një ngjarje politike jo vetëm për Republikanët dhe mbështetësit e tij, por dhe për të majtën amerikane, kundërshtarët dhe urryesit e tij.

Rrallë herë ka ndodhur që një kandidat të bëhet President duke marrë Shtëpinë e Bardhë me votë popullore dhe Kolegj Elektoral, fituar Senatin, Dhomën e Përfaqësuesve dhe duke mundur statistikat dhe parashikimet e anketuesve profesionistë.

Pa harruar ‘lojtarin e 12’-të në fushën e lojës politike, median mainstream e cila thuajse në kor ishte pro Harris.

Përtej kësaj duhet theksuar edhe zv/Presidenti i zgjedhur JD Vance i cili, pas të gjitha gjasave, do t’i mbajë Republikanët në pushtet edhe tetë vite pas Trump.

Ky triumf i Trump rrëzon edhe barrierat mbrojtëse që u ngritën në Washington DC, si paralajmërim me spin për një humbje të Trump dhe dhunë të mbështetësve të tij kundër kryeqytetit amerikan dhe rendit kushtetues.

Tani, me tavolinat e përmbysura, u duhet demokratëve që të përsërisin drejt vetes mesazhin e mosdhunës që i kërkonin Trump me këmbëngulje.

E majta amerikane duhet të reflektojë për zgjedhjet e saj retorike dhe për politikat e mbështetura në woke-ism dhe në cancel culture.  

Të ndërtuara si falseta të identity politics ato u dëshmuan të tilla, jo vetëm nga subjektet për të cilat ishin ndërtuar (pakicat etnike dhe sociale), por edhe një kandidat si Trump i cili është autentik edhe kur gabon.

Donald Trump duhet të reflektojë mbi mesazhin refraktar pas humbjes në zgjedhjet e 2020, që bazohej te ideja e zgjedhjeve të manipuluara.

Me prova efemere të këtij pretendimi, Trump theu një kornizë të vjetër të kortezisë politike amerikane, brenda së cilës humbësi uron fituesin dhe jeta bashkë me betejën vazhdojnë.

Është ende herët për të folur për implikimet e triumfit të Trump, por si ngjarje në vetvete është spektakolare.

Në fjalët e biznesmenit Kevin O’Leary në Fox News “kur gjërat në shkojnë për dreq, Amerika vetëkorrigjohet”.

Mund të jetë kështu, por eksperimentet politike, me shpresën se balancat i vendos mekanizmi vetëkorrigjues i shpikur nga etërit themelues, është një sprovë cinike mbi Amerikën.

Zgjedhjet e nëntorit 2024 dëshmuan se ka dy Amerika. Njëra është ajo e Bible Belt, Rust Belt dhe Sunny Belt, dhe përballë saj, e vetëkënaqur dhe arrogante, por qartësisht jo e vetëmjaftueshme pozicionohet the Elite Belt.

Main Street arriti një fitore të përkohshme mbi Wall Street; më e rëndësishme është që kjo e fundit ta ketë kuptuar se pse u humb dhe pse u fitua.

Amerika e Madhe, ajo në mes të dy shiritave ultra-liberalë të Bregut Lindor dhe Perëndimor vendosi njeriun e vet në Shtëpinë e Bardhë. Po, është e vërtetë se ai rrjedh nga vetë elitat që sot kundërshton, por kjo është edhe një provë më shumë e mekanizmit vetëkorrigjues amerikan dhe jo e vetëkënaqësisë së elitave.

Në fund, të gjithë amerikanët duhet të jenë krenarë për vendin e tyre: ende vijon të jetë ‘qyteti i shkëlqyer përmbi kodër’.