Israel, Iran, us and our world

By Genc Pollo

In the Albanian debate on the armed conflict between Israel and Iran, the concept has been present that Israel is a democracy, where power is limited and accountable to the people and its elected officials, while Iran is a theocracy where the supreme leader and the caste around him completely rule over the citizens and systematically mistreat them; for this reason, Albania should be on their side.

Albania indeed positioned itself in favor of Israel by repeating the EU formula of the day of the Israeli attack (Friday, 13/06) that Iran cannot have nuclear weapons, that Israel has the right to self-defense and that a solution through diplomacy is preferred. But it was noted that this statement by government representatives came very late: on the fourth day from the beginning of the conflict and after the opposition had made a statement, as well as governments in the region such as Pristina and Skopje.

But let's return to the motives for supporting Israel: it has been repeatedly said that Europe (and the West) stands with Israel in a community of values ​​such as democracy, the rule of law and respect for freedoms and human rights (known in EU jargon as the Copenhagen Criteria). These similarities also determine solidarity and support for Israel at this critical moment. In the rest of the world, most democracies are on Israel's side, but there are exceptions. Likewise, authoritarian and satrapic regimes are generally on Iran's side, but not without exceptions.

To put things in perspective, we need to consider both the criterion of state interest and that of international law.

The state interest in this matter is primarily that of security (economic interest deserves a separate examination). Since Ayatollah Komen came to power, 46 years ago, Iran has declared almost daily that it intends to annihilate Israel. After finishing the work with the Lesser Satan, as the leaders of the ayatollahs call Israel, they say that they will deal with the Greater Satan, or America. They do not speak openly of Europe in this language, but it is understood that they consider it a medium-sized devil. Regarding the Albanians, Supreme Leader Khamenei said 5 years ago that they are an evil people.

Ky regjim prej 30 vitesh synon të prodhojë bombën bërthamore. Kë do të asgjësojë me bombë bërthamore? Kuptohet, të parin shejtanin e vogël, Izraelin; pastaj si t’i volisë: Europën, Amerikën, rivalët arabë si Saudia, Irakun, apo edhe Turqinë.Nëse nuk i asgjëson, atëherë i kërcënon e shantazhon. Për këtë i nevojitet bomba bërthamore. Prej njëzet vjetësh bashkësia ndërkombëtare, të tërë pa përjashtim, Europa, Amerika, madje edhe Rusia e Kina në këtë rast, tentojnë që ta pengojnë armatosjen bërthamore të Iranit. Herë me sanksione, herë me marrëveshje e kontrolle, e herë duke e ryshfetuar me miliarda dollarë. Dhe kanë dështuar gjithmonë. Amerika, Europa, Izraeli dhe së fundmi Agjencia Atomike e OKB thonë se Teherani është çerek hapi larg prodhimit të bombës. Maksimumi dy javë i duhen. Raketat për ta lëshuar bombën atomike drejt Tel-Avivit apo Europës i ka bë gati me kohë. Sulmi parandalues i Izraelit synon të asgjësojë këtë kërcënim kapital.

Duke eliminuar përveç komandantëve të gardës së ajatollahëve, edhe teknikët bërthamorë terroristë, si dhe centrifugat ku prodhohet bomba atomike. Izraeli po heq këtë sëpatë varur mbi kokën e popullit izraelit në radhë të parë. Por edhe të popujve në Lindjen e Mesme dhe Europë. Siç u shpreh sot kancelari gjerman: “Izraeli po bën ‘punën e pisët’ për të mirën tonë kolektive”.

Ky sulm ka edhe risqe. Ajatullahët mund të mbyllin Ngushticën e Hormuzit e të bllokojnë 25% të furnizimit botëror me naftë; apo të nxisin terrorizmin në Europë. Çfarëdo që të tentojnë ata, alternativa ndaj mosveprimit është Teherani me pultin e bombës atomike në dorë. Nuk është thjesht alternativa më e keqe, por një makth ekzistencial.

Respekti për ligjin ndërkombëtar është një tjetër kriter për të gjetur se në cilin krah qëndron e drejta në këtë konflikt. Irani ka shkelur vazhdimisht Traktatin e Mospërhapjes së armëve bërthamore, ku është palë që nga viti 1970. Së fundmi, ishte Agjencia Atomike e OKB (IAEA) që konkludoi se programi bërthamor iranian nuk është për qëllime civile.

Gjithashtu Irani ka instaluar, armatosur e trajnuar milici në rajon (Irak, Jemen, Siri, Liban, Gaza) për të kërcënuar e sulmuar çdo shtet rival në Lindjen e Mesme, madje përmes Huthëve në Jemen për disa muaj bllokoi korridorin detar të Detit të Kuq, që është arterie vitale për ekonominë europiane (40% e mallrave). Këto e të tjera e bëjnë Iranin shkelës sistemik e të rrezikshëm të ligjit ndërkombëtar.

On the other hand, there are voices in Europe that, although they see the Israeli attack of June 13 as essentially justified, insist that by striking first, Israel violated international law. In fact, interstate aggression or even the threat of it has been prohibited by UN conventions since L2B. Violators of this norm in Europe are Russia with its aggression against Ukraine, or Vučić’s Serbia with its repeated military threat against Kosovo. But, in the case of Israel, we have a preemptive strike of a major aggression, in this case nuclear. It is the “Caroline rule” formulated in the 19th century and reaffirmed after L2B, which allows you to strike first when you are clearly threatened.

The ideal scenario in Iran would be the overthrow of the ayatollahs' regime and the establishment of a democratic system friendly to its neighbors. This is a nation with an ancient and rich culture that we know from Omar Khayyam, Firdous and others. Iranians deserve liberation from a bloody regime that kills and imprisons women just for wearing a headscarf. The positive scenario would be the complete elimination of the nuclear potential in Iran of the ayatollahs, with or without mercy. And with international verification on the ground. Perhaps freedom and democracy will have to wait a while longer, but at least we can have peace without a Hiroshima in the 21st century.