Alfred Lela
Etilda Gjonaj, një ministre e re e qeverisë Rama është e shënjestruara e radhës e rrjeteve sociale dhe një pjese të mirë të medias së re, që mund të jetë e pavarur, opozitare etj. Ministrja e Drejtësisë ka zgjedhur të qëndrojë, gjatë një vizite pune në një hotel të Romës, ku dhoma kushton 700 euro. Hetimin e ka kryer faktoje.al dhe pastaj e kanë marrë shumë platforma të tjera mediatike.
Edhe sipas një vëzhgimi të Politiko.al, në Romë, duke përdorur të njëjtën rreze largësie nga qendra me hotelin e minsitres mund të gjesh ‘strehë’ të shumta të shenjuara ‘very good’, ashtu si përzgjedhja e Gjonajt. Të jesh në qendër, të kesh një hotel shumë të mirë dhe të kursesh qindra euro. Me sa duket, ministrja shqiptare nuk ka qenë duke kërkuar për loë cost, sa kohë nuk paguante vetë, por taksapaguesit shqiptarë. Pasë thënë këtë, pasë arkivuar faktin se ministrja ka kryer një shkelje të natyrës etike, pra jo një shkelje ligjore, duhet ta rikonsiderojmë historinë e dhomës 700 euroshe dhe raportin e publikut me të.
Duke thënë së pari se, prej zonjës Gjonaj nuk presim standarde të larta, të ngjashme me homologët e saj gjermanë, suedezë etj. Pra, nuk presim dorëheqje. Për këtë, jo domsodoshmërisht është fajtore ajo dhe kolegët e saj shqiptarë. Qeveritarët tanë nuk japin dorëheqje përballë shkeljeve ligjore ose etike, sepse i tillë është konsensusi popullor, zemërata kundër shkeljeve me parë publike është zakonisht tri ditore dhe ndodh vetëm në rrjetet sociale. Funksionarët publikë e dinë këtë dhe presin.
Ministrat në vendet perëndimore, që janë larguar edhe për më pak, po të varej prej tyre ndoshta nuk do e kishin lënë zyrën. Ata thjshtë e kanë ditur se presioni i publikut do ta kishte detyruar qeverinë dhe partinë që përfaqësojnë që të dorëzoheshin dhe të hapnin krahun. Këtu në Shqipëri të tre institucionet partitë, qeveria dhe opinioni publik janë të gjymta.
Duke mos harruar edhe një gjë tjetër. Shpenzimi i Etilda Gjonajt, në krahasim me luksin, koncensionet, alliverishet, korrupsionin që na ka zënë sytë, veshët dhe hundët gjatë qeverisjes së Ramës dhe PS, janë një kokërr gruri. Gjonaj me faktin e të qenit grua, me fatin e të qenit e brishtë, të bën të ndihesh thuajse fajtor që po i shkon, me thonj në fyt, për t’i nxjerrë gjumin e një ëndrre të kahershme prej vajze të thjeshtë që donte, njëherë ta marrë e mira!, të flinte në një ‘derr suite’ në ‘qytetin e dashurisë’, si zonjë e rëndë.
Së treti, një kambanë tjetër duhet të na e shprishë rreshtimin linçues për te Gjonaj. A duhet të lejojë shoqëria shqiptare, partitë, institucionet, qeveritë, opinioni publik që Etilda të bëhet ‘Nexhmija e dytë’. Të krijohet nëpërmjet saj një precedent sharlatan i dënimit të regjimit të Ramës duke vënë në hu kokën e bukur të Etildës.
Njësoj siç vuri qeveria e parë demokrate e Berishës, në gijotinën e historisë vejushën e diktatorit Enver Hoxha. E cila, afërmendsh e meritonte një dënim, bashkë me homologët e saj gjaketur të Byrosë Politike, por jo me një akuzë qesharake. Jo për abuzim me kafenë e Drejtorisë së Pritjes. Në tokën e gjakut dhe persekucionit nuk mund të dënosh dikë për shpërdorim kafeje e sheqeri.
