Alfred Lela
Kryeministri Rama çeli të shtunë fushatën elektorale njëpartiake, për herë të parë që nga fundi i viteve ’80, kur vendi ishte ende nën regjimin komunist. Edhe pse janë disa parti të reja, të vogla, të ricikluara apo të stërmunduara, një nga një apo të gjitha bashkë, ato nuk të lënë tjetër përshtypje veç të ‘organizatave satelite’ të Partisë së Punës si Bashkimet Profesionale, Fronti Demokratik, Rinia etj.
Nuk është sall kjo që e bën 30 qershorin e z. Rama të ngjajë me një kohë të dalëboje dhe së cilës akush nuk do t’ia shohë më bojën: komunizmin. Kryetari i Partisë Socialiste kërkon të zhdukë (së jashtmi) diferencat mes logove, partive, traditave dhe njerëzve. Ai i është futur utopisë së rrezikshme të barabitjes së të pamundurave.
E ka bërë këtë hapur krejt, në fillim me anë të një letre të shtatë (ditën e shtatë Rama krijoi barazinë!!!), me anë të së cilës i drejtohej jo kryetarit kundërshtar, pro grigjës së tij demokrate. I ftonte, me butësinë e një qingji që kërkon të pijë dy nëna, të votojnë për të. Të mosh shkojnë pas berihait. E kapërcime të tjera, në një tekst që, edhe pse don të shtiret si i ‘shoqërisë së hapur’, i ‘mendjes së hapur’, i ‘ideologjive të hapuara’, ‘dyerve të hapura’, nuk bën gjë tjetër veç shënon mbi derën prej nga niset fjalët UZURPATOR.
Pse e bën Rama këtë? Do të ishte një pyetje shterruese në kureshtje, por jo e tillë në konfirmim. Më së pari, ai pasi mbolli farën e luftës anembanë territorit politik, gjeografik e shoqëror të Shqipërisë, në rolin e rigjetur të shejtan-budallait kërkon të hedhe supeve gunën e pajtuesit të madh, e liderit të kompromisit dhe dialogut, e bashkuesit të brendshëm dhe atij kombëtar (kujtoni retorikën e ngjeshur e bashkimit me Kosovën). E nisi me gjashtë letra për kundërshtarin politik në krye të opoziës, duke kërkuar dialogun, edhe pse rrugën drejt tij, të paktën me tekst, e kishte mbjellë me mina të telekomanduara, me të cilat hidhte në erë kundërshtarin dhe idenë e dialogut, edhe në ndërkohën që lexonte sermonët pajtues të të gjithë shenjtëve.
Letrën e shtatë (nuk është çudi ta ketë kapur një sindromë siZotëse [God like] ia drejtoi ‘popullit të Izraelit’, edhe pse për gjashtë vjet, me qeshje e ngjeshje, ia kishte fikur në ballë këtij populli cigaret e një dhune të përhershme, me mendim, polici mendimi dhe lleshazinj të gazit e helmit.
Së dyti, z. Rama kërkon të arkivojë, te ambasadorët në Tiranë dhe komuniteti ndërkombëtar në gjerësi, serialin e përpjekjeve për dialog dhe dështimin, jo për faj të tij. Përpjekjet e Rilindjes, që nga fillimi e deri më tash, janë përqendruar te e njëjta diademë retorike: ‘Mbama këtë kopil, sa të thërras atë [email protected]*&#!’. Në vitin e gjashtë të sundimit politik, me opozitë jashtë Parlamentit, pushtet në shumicën e bashkive, institucionet e kapura, drejtësinë e çuar nga sëmundja në paralizë, Rama dhe të tijtë vazhdojnë të pompojnë ajër publik i cili lexon: harrojeni të tashmen dhe të ardhmen, e shkuara, te e shkuara gjendet e zeza dhe faji për të sotmen dhe të ardhmen.
Kjo bëhet, sërish me diabolizëm, për të fshehur hiçmosgjënë që ka akumuluar në arkat individuale dhe magjen e shtetit gjatë këtyre gjashtë viteve.
Në këtë vakuum Edi Rama, edhe në letrën e shtatë, edhe në mitingun e parë të fushatës së parë njëpartiake që nga rënia e komunizmit, i fut në një thes të majtë e të djathtë, socialistë e demokratë, duke u bërë thirrje kundërshtarëve që të bëhen me të. Kjo është mënyra e tij e vetme për të legjitimuar veten dhe votimet e 30 qershorit. Që tani do të fillojë të flasë, për një popull në mes dhe në të djathtë, që nuk shkon pas Lulit, por kalon nga logjika (e cila është në anën e Kryeministrit!!).
Nëse nga kutitë dalin vota më shumë se pjesëmarrës, është pikërisht për të fabrikuar ‘anketën e re’ të kutive sipas së cilës populli, edhe demokratët, e braktisën të djathtën dhe u bënë me të.
Kjo është fasada e re që do ndërtojë gjatë këtij muaji fushate, ky është ‘fshati Potemkin’ banerin e madh lëvizës të të cilit Rama do e parakalojë te Rruga e Ambasadave dhe nëpër ekranet e mëdha të njerëzve të tij në media.
Historia gjithmonë ofron ngushëllimet e saj: të gjithë ata që janë munduar të zhdukin diferencat kanë rënë me kokë mu në abysin e dallimeve. Kujtoni komunizmin dhe nacional-socializmin. Në një shkallë ku e ku më të vogël, edhe vetë Rama, që tentoi drejt fashitjes së dallimeve (Përtej së majtës dhe të djathtës), dështoi. Vetëm radikalizimi, që i thekson dallimet, e shpëtoi (E vetmja rrugë!; [ne jemi] Drejtimi i duhur).
Discussion about this post