Paqja e pamundur Berisha-Basha

Alfred Lela

Përpjekjet për ta ndalur historinë, apo idenë që ka hyrë në kursin/hullinë e saj, janë përgjithësisht bija të naivitetit. E vërtetë, paqja është ngashnjyese, por vetëm për natyrat e dobëta. Ose, në rastin tjetër, për ata që e kërkojnë paqen nga premisat e një interesi personal. Për Sali Berishën janë thënë të dyja: se nuk është natyrë e dobët, por edhe se e bën këtë betejë për interesin personal.

Ky është rasti i tij për të dëshmuar se në dhjetra foltoret, e ligjëruara dhe të dëgjuara nëpër Shqipëri, ai ka kaluar nga interesi personal te publiku.

Çdo përpjekje për të thirrur paqe në këto çaste nuk duhet parë më shumë se britmat e atij që i turret pas një treni që i ka ikur duke e lënë pas.

Siç e dini, shqiptarët vuajnë prej kësaj sindrome. Kur mbërrijnë me vonesë në stacion thonë: më la treni. Asnjëherë: u vonova unë.

Paqja, sidoqë të jetë, është një klithmë për të ndalur trenin që e ka lënë stacionin. Është një kurth për ta ndalur atë tren, pa marrë parasysh se disa stacione përpara ka më shumë njerëz që presin për të njëjtin mjet.

Paqja është një kalkulim, por jo një arsye. Dhe është jashtë arsyes arsyetimi i një detante politike kur Foltorja, edhe në u pastë ngritur për interesa personale shërbeu bash për të shpërthyer kënetizmin e asaj detante që e ka lënë Shqipërinë pa opozitë, pa alternativë dhe, siç e dëshmoi gara e fundit elektorale, edhe pa rotacion.

Të shumtë janë ata që artikulojnë se me Sali Berishën dhe non grata-n e tij gjasat e ardhjes në pushtet të PD, pra të rotacionit, janë të pakta ose zero fare. Ashtu mund të jetë. Por Berisha të paktën siguron dy nga tre kriteret e një jete politike normale: opozitën dhe alternativën.

Pas tetë vitesh të gjata eksperimentesh, prodhuar në tym për të siguruar rotacion të përshpejtuar, Shqipëria është në mjerimin e pafund të mungesës së opozitës dhe të alternativës. Të vësh bast edhe 2, 4 apo 8 vjet të tjera, se i njëjti lidership lifmatrak, artikulues i po atij modeli politik, vijues i së njëjtës metodologji, metodist i dhjatës së vjetër të humbjes, është naivitet ose idiotësi.

Paqja zakonisht kërkohet për të shpëtuar më të dobëtin, dhe nuk bën gjë tjetër veçse ngadalëson ose stopon procesin e purifikimit që arrihet vetëm nëpërmjet luftës. Të gjithë ata që varin çfarëdo shprese të kryetari aktual, ndoshta dhet të përvetësojnë urtinë e shprehjes së tij të huazuar: ma hodhe një herë faji yt, ma hodhe të dytën, faji im.

Paqja është një mënyrë e Bashës për t’ia hedhur edhe njëherë. Paqja do të ishte një mënyrë e Berishës për të fituar në tavolinë, por kjo është një luftë që i është sjellë te pragu, dhe atij nuk i mjafton fitorja afrofe.

Ai ka në sy poshtërimin që i është bërë dhe atë që don të japë në këmbim.