Tiran(i)a e Veliajt, 'Kolonel Bunker 2'

Alfred Lela

Erion Veliaj nuk shet më fiq, por dëngla. Për t’i dhënë dum kësaj, merrni sasinë e pafund të informacionit që qarkullon, si ai personalisht ashtu dhe institucioni që drejton, dhe zbrisni prej saj sasinë e lajmeve ose të akteve që kanë vlerë lajmi dhe rëndësi publike.

Nëse të parat janë shumë dhe të dytat pak, jemi në territorin e dënglave.

Ai mund të shihet kur, me të njëjtin entuziazëm mbjell një pemë, inauguron një shkollë, së cilës i është ndryshuar dera apo suvaja, shpërndan një pako ushqime për familjet e varfra apo rregullon trafikun në kryeqytet (kjo e fundit nuk ka ndodhur ende).

Me këtë sy e shohin një pjesë e opinionbërësve si edhe opozita. Të tjerët, të paktën sipas vetë atij, bëjnë be e rrufe për të. Në këtë prizëm, ai bën pjesë te politikanët e bardh-e-zisë, te politikanët që ndajnë, ashtu si disa të tjerë në skenën politike, ku përfshihet edhe mentori i tij, Edi Rama, më shumë se bashkojnë.

Veliaj e sheh veten si njeri të paqes e të punës; ‘punëmbaruar’, siç thoshte para pak ditësh një punonjëse part time e Bashkisë së Tiranës, e cila në jeten full time njihet si missi i parë shqiptar.

Ndër ‘punët e mbaruara’ të Veliajt, nuk mund të mos vëresh se, për një minipark ai i merr qytetit hapësirën ku shtrihen e ngjiten dhjetra kulla. Ngado të kthesh kokën në Tiranë, në vende të drojtura që deri dje s’të thoshin gjë, se ishin lënë me qëllim të shëmtoheshin, gjen një rrethim dhe mbi gardh projeksionin e një qendre apo kompleksi biznesi apo banimi.

E gjitha e veshur me mantelin e hollë dhe hileqar të progresit, të së resë, së lartës së bukurës. Për të fshehur poshtë tyre lejet e diskutueshme, pushtimin e hapësirave urbane, cic micet ligjore, rrëmbimin e trashëgimisë kulturore, varrosjen e identitetit të qytetit.

Bëma apo gjëma më e fundit është shndërrimi në sqetull grataçele të një prej objekteve ikonike të kryeqytetit, kullës së Sahatit. Pa rënies së saj dhe Teatrit kombëtar, thonë se e kanë radhën Sarajet e Toptanëve. Tiranës do t’i mbetet vetëm bulevardi nga shtrezësimet otomano-italiano-monarkiste. Pjesa tjetër do të jetë një potpuri e shëmtisë së komunizmit të Hoxhës dhe fanadaksjes së realizmit të rilindur socialist të Veliajt.

Edhe artikulimi i të dy kohëve është identik: në emër të progresit dhe të emancipimit të shoqërisë.

Kush kundërshton apo mbetet jashtë këtij ligjërimi publik është i shitur, i prapambetur, katundar.

Kontakto me Politiko në rast se: Mendoni se nuk shkruajmë Shqip Mendoni se kemi bërë shkelje etike Mendoni se kemi bërë CopyPaste Mendoni se kemi bërë FakeNews Doni të postoni nje Lajm