Lulzim Bashës përgjatë 90 ditëve protestë nuk iu desh të përballej vetëm me kundërshtarët politik dhe ndërkombëtarët që i kërkonin të hynte me çdo çmim në zgjedhjet e 18 qershorit, por edhe me zërat kritik kundër që vinin nga partia e tij.
Astrit Patozi, Jozefina Topalli, Majlinda Bregu dhe Eduard Selami që prej 18 shkurtit mbajtën një qëndrim mosbesues ndaj kryetarit të tyre, megjithatë asnjë prej tyre nuk u shpreh kundër protestës në çadër.
Gjendja filloi të acarohej me djegien e 18 qershorit nga ana e PD-së si date e zgjedhjeve parlamentare.
Ish-ministrja e Integrimit, Bregu ishte ajo që reagoi më ashpër duke e konsideruar vendim absurd të cilin PD nuk e kishte marrë as në vitin 1997. Ajo kërkoi hyrjen e opozitës në zgjedhje ndërsa shtoi sulmet ndaj Bashës pas protestës së 13 majit. Bregu foli për një “republikë imagjinare” dhe theksoi se PD nuk ka fuqinë të udhëheqë një revoltë popullore.
Në të njëjtën linjë ishte edhe deputeti tjetër demokrat, Eduard Selami, por ndryshe nga Majlinda Bregu, ai duket se kërkon të mbyllë njërherë e përgjithmonë marrëdhëniet me PD-në. Në një intervistë për Zërin e Amerikës, Selami bëri ndoshta deklaratën më të fortë kundër Bashës që kur ky i fundit erdhi në krye të partisë në 2013-ën. Ai e akuzoi kreun e opozitës se po bllokonte reformën në drejtësi, argument i përdorur gjatë 90 ditëve nga kryeministri Edi Rama.
Jozefina Topalli dhe Astrit Patozi nuk e fshehën kurrë mosbesimin ndaj Bashës, por asnjëherë nuk kundërshtuan protestën e opozitës. Ndonëse rrallë u panë në çadër, ata i dhanë asaj mbështetje, ndërsa i rezistuan me sukses dëshirës për protagonizëm në publik duke mos bërë deklarata kundër Bashës.
Pozicionin përfundimtar këta katër ‘rebelë’ e morën në ditët e fundit të krizës kur në Tiranë mbërritur zyrtari i DASH, Hoyt Yee. Patzoi refuzoi pjesëmarrjen në takimin me Yee dhe kundërshtarët e Bashës, Topalli pranoi por jo të ulej në një takim me Bregun, duke konfirmuar agjendat e ndryshme, ndërsa Selami u nis drejt SHBA-së, aty ku jetonte përpara se Sali Berisha ta rikthente si deputet në zgjedhjet e 2013-ës.
Në këtë situatë, notën 10 e meriton padyshim kryetari i PD-së, Lulzim Basha. Ai nuk pranoi të zhvendoste vëmendjen e kauzave të opozitës drejt luftës së brendshme në parti. Basha pranoi publikisht të drejtën e çdo deputeti dhe anëtari të PD-së të bënte kritika ndaj vendimit të opozitës, duke e konsideruar si një normë të demokracisë brenda kësaj partie.
Financuar Nga Bashkimi Europian
