Shpëtim Doda
Përpara një jave gazetari Alfred Lela uli pantallonat. U zhvesh nga mesi e poshtë. Përpara kamerave. Në një transmetim të drejtpërdrejtë.
Prita që gazetarët të reagonin. Së paku këta. Jo për t’i dalë në krah. Të zbërthenin aktin e tij brenda kontekstit përkatës. Dhe nën dritën e gazetarisë si pjesë e këtij konteksti. Asnjë reagim, përpos ndonjë komenti tejet lakonik në facebook.
Në rast se do ta kishte bërë në një “konkurs bukurie për burrat në Bjeshkët e Namuna”, në një klub striptizmi, apo spektakël alla Benigni, nuk ka dyshim se gazetarët do të shkruanin, madje jo pak. Por Lela e kreu aktin në studion e një emisioni politik. Më pas, e kreu përpara kryeministrit. Për kryeministrin. Jo për t’i treguar kryeministrit hiret mashkullore, por shenjat e dhunës primitive që policia e tij rilindare ushtroi mbi artistët, gazetarët e qytetarët që protestonin kundër shembjes së Teatrit.
Si i tillë, ky akt i Lelës kaloi si të mos kish ndodhur. Jo për shkak të “fiziologjisë së rreptë” që i imponohet lajmit nga qeveria, e cila fabrikon lajme artificiale me qëllim që lajmi që bie ndesh me interesat e saj, apo nxjerr në pah zullumet e saj, të “mplaket” e të kalojë sa më shpejt në “gjendje vegjetale” e “vdekje klinike” – Rritja e numrit të të prekurve nga epidemia; ping-pongu mes kryeministrit e kryebashkiakut të Tiranës se cili nuk ishte “urdhëruesi”; përhapja e tezës se Teatri u shemb për të djegur politikisht Veliajn; falënderimi publikisht i Kadaresë për mbështetjen ndaj qeverisë për shembjen e Teatrit; urdhri nga facebook për të zgjatur gjendjen e izolimit, moslejimi i faljes së Fitër Bajramit në sheshin Skënderbej etj., janë lajme e pseudolajme që qeveria prodhoi për të neutralizuar lajmet e brendshme e të jashtshme.
Akti i Lelës kaloi si të mos kish ndodhur jo për shkak të kësaj, por për shkak se gazetarët e mbuluan me harresë, pasi trajtimin dhe zbërthimin i tij e gjykuan të ishte me rrezik, ndonëse nesër mund t’u qëllojë të gjenden në të njëjtën situatë.
Akti i gazetarit Lela është i padytshëm. Jo thjesht sepse ishte një gjest i paprecedentë dhe i paparë në historinë e televizionit shqiptar. Por sepse Lela nuk zhveshi vetëm veten nga mesi e poshtë. Përkundrazi.
Së pari, përmes këtij akti spontan, jo të paramenduar, por të diktuar dhe kushtëzuar nga debatit, Lela zhveshi për të dytën herë kryeministrin. Nuk e zhveshi fizikisht. As metaforikisht. E zhveshi mnemotikisht. Përmes zhveshjes së tij Lela u solli shqiptarëve në kujtesë fotografitë e kryeministrit në një plazh nudistësh. Atyre çasteve, ndonëse i veshur, ai shfaqej në sytë e shqiptarëve i zhveshur jo pjesërisht, por tërësisht. Kështu që Lela u zhvesh si ai. Porse jo për gjimnastikë gjenitalesh, por për të treguar të vërtetën faktike në lidhje me dhunën primitive të ushtruar nga rilindarët e kryeministrit mbi artistët, gazetarët e qytetarët që protestonin kundër një barbarizmi historik e kulturor. Atë dhunë që vetëm kryeministri nuk e kishte parë, pasi nuk dukej nga “këndi” i tij, siç u shpreh vetë. Dhe kjo përbën “zhveshjen” tjetër të kryeministrit. Atë në raport me lajmin, i cili nuk pasqyron veçse atë që ndodh brenda “këndit” të kryeministrit; jo ashtu siç ndodh, por ashtu siç duket nga “këndi” i tij. Këtij “këndi” i nënshtrohet edhe tërë çfarë ndodh me pandeminë, të cilën fabrika e lajmeve kryeministrore po e shfrytëzon me pandemoni. Por, për hir të së vërtetës, Lela nuk ka dorë në këtë “zhveshje”, e kjo për shkak se, shkimtazi si “perandori” tek përralla e njohur e Andersenit, kryeministri këtë herë u zhvesh vetë, ndonëse në mënyrë dukshëm të pavetëdijshme, njëlloj siç u zhvesh vetë edhe kulturalisht, duke treguar se të qenit e tij “njeri i kulturuar” është thjesht sajesë legjendash urbane; në të kundërt, do ta kishte të qartë se shndërrimi i beftë në dashuror i zjarrtë dhe citues i palodhur i Shakespeare-it është gjëja e fundit që i duhet të bëjë, dhe kjo për shkak se u sjell më pranë shqiptarëve ngjashmërinë e theksuar që ka me personazhet e tragjedive të tij.
Së fundmi, përmes zhveshjes së tij nga mesi e poshtë, Lela zhveshi atë pjesë të mbuluar, atë pjesë të pashprehur, të emisionit “Real story” të Sokol Ballës. Shprehimisht, të qenit e tij një “real story of an unreal narrative” – histori e vërtetë e një narrative të pavërtetë, çka shqiptarët e kanë të qartë, pa patur nevojë ta dëgjojnë të shprehur.
Financuar Nga Bashkimi Europian
