Alfred Lela
Erion Veliaj, kryetari i Bashkisë së Tiranës, ka premtuar para do kohësh një kryeqytet me ujë 24 orë. Përmbushja e një premtimi të tillë do të shënohej, jo vetëm në kalendarin e qytetit, por edhe të qytetërimit. Do të përkthehej jo vetëm në akses te uji 24 orësh, si një e drejtë e njeriut, por do të rrëzonte edhe disa ‘mite të mallkimit’ që e kanë shoqëruar kronikën dhe historinë e shqiptarit që prej ngjizjes kombëtare tashmë.
Që do të thotë se, uji apo mungesa e tij do të zhdukej nga legjendat urbane që trajtojnë me tragjikomizëm mungesat kronike në jetën e individit dhe të bashkësisë, dhe bashkë me këtë do të binin edhe aksesorët e ujit. Si për shembull tubat plastikë, bidonat, kamionët ujëshitës e sidomos më të dukshmit ndër aksesorët, depozitët e ujit prej alumini apo plastike që u rrinë pallateve mbi taraca si instalacione të dështimit urban, politik dhe menaxherial, që prej fillimit të tranzicionit.
Pas parabolave të antenave satelitore, që mbushën ballkonet e Shqipërisë menjëherë pas rënies së komunizmit, si shenjë e urisë për gjërat e huaja (edhe virtuale) mund të thuhet se depozitat janë marker-i më domethënës i qytetërimit shqiptar post-komunist. Për të qenë të ndershëm, të anti-qytetërimit.
Nostalgjikët të mos krijojnë iluzionin se në komunizëm kishte ujë: jo, atëherë ishte dyfish keq, as ujë nuk kishte, por edhe depozitat, ashtu si dhe antenat për valët e huaja, nuk do të lejoheshin. Ishte më mirë për komunizmin që të ishim të padalë dhe të palarë në të njëjtën kohë. Ky është ndoshta marinimi publik më i madh që ka prodhuar zgjeben ruralo-urbane-komuniste.
Parabolat satelitore apo ‘saçët’ ranë, duke u zëvendësuar nga interneti, kabllorët high speed etj., por jo depozitat e ujit. Për të cilat u desh një deus ex machina (ndërhyrje nga jashtë, prej natyrës domethënë), tëmeti i 26 nëntorit. Pasiguria dhe pasojat që la pas kjo ‘ndërhyrje nga lart’ solli edhe një vendim me vend të kryebashkiakut të Tiranës i cili shpalli zhvendosjen e depozitave të ujit nga taracat e pallateve.
Zbritja e tyre nga lart, duke i ikur pamjes së lirë publike, nuk i ka hequr ato nga qarkullimi megjithatë. Ato vetëm sa janë zhvendosur në ‘kate’ të tjera. Eshtë zhgraduar kështu një çiban urban, por nuk është shtypur, nuk ka marrë fund, nuk është zhbërë.
Për t’u takuar me fundin e tij duhet të presim mbërritjen e premtimit të Veliajt për furnizim me ujë 24 orë.
