Flash News

OP-ED

Dita 6 e karantinës: Si qëndron Italia në këmbë? (mbi urën virtuale të mëshirës së krishterë)

Dita 6 e karantinës: Si qëndron Italia në këmbë? (mbi

nga Alfred Lela

Nëntëmijë e pesëdhjetë e shtatë hapa. Nga një urë te tjetra. Te e para, e ndërtuar gjatë Luftës së Dytë Botërore, shfaqet një kapelë te e dyta, aty ku lumi përfundon nën autostradë, janë jo një por dy ura, ngjitur njëra-tjetrës, e drunjtë e para dhe e betontë e dyta. E drunjta ‘lejon edhe kortezhet funebre’ thuhet në një tabelë në hyrje të saj.

E gjithë Italia qëndron mbi urën virtuale të mëshirës së krishterë.

Kjo mëshirë përfshin edhe qentë. Shoqërimi me ta është e vetmja mënyrë për t’i shpëtuar kontrolleve dhe gjobave të karabinierëve të cilët krijojnë postblloqe të befta nëpër kryqëzime rrugësh. Nëse je vetëm, alternativa janë gjobë ose një kritikë e shoqëruar me urdhrin për të shkuar në shtëpi. Nëse shohin një qen del nga gëmushat, pasi ka shijuar ngritjen e njërës këmbë dhe ka shenjuar territorin e tij, policët kthejnë kokën. Me një qen përdore nuk je duke kryer një shkelje, por një akt mëshire. Qentë nuk e dinë për karantinën dhe as ‘nuk e  mbajnë dot’ deri sa të mbarojë shtetrrethimi.

Kaninët e kanë dëshmuar edh një herë veten si miku më i mirë i njeriut.

Nuk e di pse e quajnë ‘kanal’ rrjedhën bujare të ujit me emrin Muzza, kur Lanën, që është sa një e përmjerrë qeni e kanë pagëzuar lumë. Kanali Muzza rrjedh prej lumit Adda dhe është një devijim artificial me qëllim ujitjen e tokave të shumta të provincave të Milanos. Atë lavdi që nuk ia njohin në status Muzza e merr në vjetërsi: është hapur në vitin 1220. I gjatë 60.6 km, kanali përveç ujrave për agrokulturën lombarde shërben edhe si formë rekreacioni.

Karantina e ka kufizuar rekreacionin te një ecje e drojtur ose shëtitje me qenin, por në ditët e para kolerës brigjet e Muzza-s mbledhin njerëz me biçikelat dhe motorë, vrapues dhe peshkatarë, baritës dhe bjerrakohës.

Sa kalon urën e drunjtë, ku rruga merr djathtas për të të kthyer sërish në Albignano, një qoshk befasie të bën pritë. Një ‘bibliotekë’ në mes të një mini parku me pak stola, disa pemë dhe grumbuj lulesh në breg të një kanali (ky po që mund të quhet kanal) që devijon nga Muzza. Biblioteka ka madhësinë e një kafazi pëllumbash. Është ngulur në një pemë dhe mbrohet nga një dritare që mbyllet me një shul të vogël që mezi hapet. Gjen aty libra, revista dhe albume. Shumica në italisht, por has edhe tituj në anglisht. Një kolanë e poezisë dhe prozës italiane, botim xhepi me kapakë të trashë i ‘Readers Digest’, është ‘krenaria’ e kësaj biblioteke në natyrë.

Petrarka, Dantja, dhe autorë të tjerë, rrinë në këtë skutë gjithë shije dhe bukuri, si për të shërbyer thebin e asaj që është Italia. Një vend i përvjelur brenda vetes dhe i shpërvjelë para botës. Një gjuhë, tashmë intime, që dikur bënte gjithë atë që njihej si botë (Pax Romana) të mbështeste kryet në prehrin e interlingua-s së saj. Një ‘O sole mio’ në mes të murtajës. Një Andrea  Bocelli në mes të territ, që arrin të shohë bukuri të pamasë, jo te zëri i i atyre që i tregojnë rrugën, por te drita e timbrit të vet.

Në nëntëmijë e pesëdhjetë e shtatë hapa, në vitin dymijë e njëzet, në një kanal ujitës të vitit njëmijë e dyqind e njëzet, me një bibliotekë në pemë me ndoca njëzet e tre libra, në mes të një kolere që ka numrin nëntëmbëdhjetë në shkurtesën shkencore, Italia hap krahët.

Politiko.al

Të fundit