nga Milano, Alfred Lela
Në Komo, qytetin italian në breg të liqenit homonim, gjurmët e ‘pushtimit rus’ të Italisë janë, ndoshta, më të qarta se tjerëkund në çizmen topografike të Europës. The nouveau riche, të pasurit e rinj të vendeve ish-komuniste, kanë gjetur një prej shumë mënyrave për të fituar jardë në fushën e egër të lojës së statusit social. Fqinjërimi me George Clooney-n dhe yjet e Hollivudit dhe botës së spektaklit e biznesit, blerja e pasurive të patundshme në zip code ekskluzive apo parajsa gjeografike të lakmuara nga who’s who, i bën këta bij proletaresh dhe apartaçikësh të komunizmit lindor, të aftë të krijojnë një ‘realitet imagjinar’ barazie dhe përkitjeje.
Shumë vila të shtrenjta në Komo u përkasin milionerëve post-sovjetikë. Rusët janë longobardët e rinj (fis barbar që u dynd në viset italike dhe që i dha emrin Lombardisë së sotme). Në një fshat global, siç etiketohet bota sot, flukse të tilla monetare, imobiliare, turistike, migratore dhe njerëzore, janë të vështira për t’u parashikuar apo penguar.
Ky pushtim nëpërmejt hard cash, një formë e soft power, shpjegon rrugët e pafundme të globalizmit dhe të tregjeve, por jo një rrezik akut gjeostrategjik apo një operacion imazhi. I tillë që e bën Italinë, Bashkimin Europian, familjen euro-atlantike me, deri dje, në krye Shtetet e Bashkuara të Amerikës, të ngjajë si një imagjinare qe as ekziston dhe as nuk josh më.
Këtë përshtypje duhet të kenë amortizuar me mendje shumë euro-atlanticistë e shumë anti-autoritarianë kur panë të enjten një parakalim të autokolonave të ushtrisë ruse nëpër rrugët e Bergamos. Edhe pse të maskuara si operacion humanitar, kamuflazhi ushtarak, flamujt rusë, pompoziteti i aleatit apo shpëtimtarit, ishin të vështira për t’u kapërdirë. Të paktën për këdo që, edhe në mes të një pandemie që ka gjunjëzuar shumë vende të botës së lirë, përfshirë edhe Italinë, beson ende se soft dhe hard power-i perëndimor e ruan imagjinatën, fuqinë, solidaritetin, mjetet dhe gatishmërinë për t’i dalë zot vetes dhe botes.
Historia është zhvendosur, ajo nuk ka marrë fund, siç pretendonte Francis Fukujama në agim të viteve ‘90. Jeep-at amerikanë dhe britanikë, flamujt e dy vendeve, ushtarakët e tyre, marshuan rrugëve të qyteteve italiane në përmbyllje të Luftës së Dytë Botërore. Rusia, me Ushtrinë e Kuqe, arriti deri në Europën qendrore duke marrë Berlinin (lindor) Pragën, Varshavën, Budapestin etj. Këtu ra edhe Perdja e Hekurt (pagëzim i mëvonshëm çërçillian) dhe u ngrit Muri i Berlinit.
Ushtria ruse, edhe pse me grimasë humanitare, e kapëceu të enjten këtë kufi dhe u fut në mitrën zanafillore të qytetërimit perëndimor, e njohur si bota greko-romako-judease, në viset italiane. Ka patur një debat ndërmjet pundit-ëve perëndimorë pas ardhjes së Donald Trump në Shtëpinë e Bardhë se kush është lideri i botës së lirë. Si për ta xhelozuar Trumpin, kancelarja gjermane Angela Merkel është pagëzuar shpesh me këtë titull bombastik, por aspak imagjinar. Në krizën e fundit të shkaktuar nga pandemia, Merkel ka dëshmuar se nuk e do apo nuk bën dot rolin e liderit të botës së lirë. Më shumë vëmendje ka marrë fakti se kancelarja është takuar me një mjek të prekur me Covid-19 se ndonjë deklaratë e saj (inekzistente) që e shihte koronavirusin, jo vetëm si problem të Gjermanisë, por të qytetërimit perëndimor.
Shefja e Komisionit Europian, një tjetër gjermane, ka qenë e zënë me përgatitjen e një videoje ku shfaqet duke demonstruar se si lahen duart për t’u mbrojtur nga virusi. Secili ka parë jo më larg se kopështi i vet kombëtar, dhe Italia, vendi më i prekur në Europë, është lënë që ta përgatisë e vetme reagimin, luftën dhe shpëtimin.
Jo krejt e vetme, me sa duket: pas ‘ushtrisë medicinale’ kineze mbërritën edhe autokolonat ruse të ndihmës. Skërmitjet tregtare, ‘sanitizimi’ i hapësirave kibernetike nga një rrezik kinez dhe atyre elektorale nga ndërhyrjet ruse, duken si kujtime të largëta para imazhit rrëqethës që përcollën ‘tanket’ ruse në rrugët e qyteteve italiane.
Një tweet e Presidentit amerikan me flamurin italian dhe sloganin ‘USA loves Italy’, ka qëlluar të jetë asgjë më shumë se aq: një cicërimë.
Politiko.al
