Alfred Lela
Njëra degë e lumit të protestës më të gjatë në historinë e tranzicionit shqiptar, ajo e banorëve të Astirit, u tha dje, një vit e pak pasi rridhte nëpër qytet gjakun dhe qelbin e një plage sociale. Sikur edhe vetëm për këtë, për rezistencën, banorët e Astirit duhen salutuar. Sot, afërmendsh, atyre nuk u mjafton respekti, duke qenë se janë në rrugëkryq: edhe nëse kanë marrë 130 milion, si zonja Protoduari, edhe nëse nuk kanë marrë asgjë dmth një banese pa qera 3 vjeçare, sërish gjenden para një fillimi të ri, një kthese dramatike, një rrjedhe jashtë tyre. Nuk janë të lehta fillimet e reja për njerëz që nuk e përballojnë dot ndryshimin, që janë në një moshë kur njerëzit fillojnë e skicojnë në mendje një ulje të perdes, një exit nga rrëmuja dhe rrëmeti i gjatë i jetës.
Jemi pra para një drame sociale dhe fakti se ajo është e një pakice nuk duhet të na bëjë më pak të ndjeshëm ndaj saj.
Zgjedhja është: mes dramës sociale dhe progresit social. E para shenjohet nga qindra familje të shpërngulura të cilat demokracia, trazicioni, shteti dhe shoqëria i bëjnë sot të paguajnë si për vendimin e tyre [të gabuar!] të para 30 viteve, por edhe për neglizhencën e të gjithë aktorëve socialë që përbëjnë shoqërinë.
E dyta, progresi shoqëror, pëfqaqësohet nga një rrugë e re me 6 korsi e cila do të çlirojë për qytetin energjitë negative të ngecjes në trafik, do t’i japë metropolit një frymëmarrje të re urbane, do të krijojë për komunitetet afër këtij segmenti të Unazës urbanizim, infrastrukturë dhe estetikë të re dhe të nevojshme.
Secili zgjedh mes këtyre të dyjave atë që i intereson, duke i kthyer shpinën alterantivës tjetër. Të cilat janë sërish dy: si do të jetë jeta dhe e ardhmja për të ngjashmit tanë, bashkëqytetarët tanë, shqiptarët e tjerë, pjesë të një pakice pelegrine që shtegton përmes tranzicionit në kërkim të shelbimit. Kush ka kujtesë duhet të ndalet para faktit se pakicat me probleme sociale, ashtu si të varfrit në hyrjen e romanit të Tolstoit janë të palumtura në mënyrën e tyre. Kështu ish-pronarët që, as kanë marrë pronat dhe as kompensimet; ish të-përndjekurit që kanë vuajtur dënimet pa marrë dëmshpërblimet; të shpërngulurit nga periferitë drejt qendrës; të pastrehët. E kështu me radhë, e kështu nga palumturia në palumturi.
Kjo ka humbur me gjithsejt në përballjen politike ku gjërat shihen bardhë e zi; ku ‘shërbëtorët e popullit’ (politikanët) dhe shërbëtorët e shërbëtorëve të popullit (të djeshëm e të sotëm) bëhen bashkë (edhe pse janë në pozicione të kundërta) për të ngritur aq shumë kaotikë, sa drama sociale të mos perceptohet, të mos kuptohet dhe të mos precipitojë dot deri në krenat e bombarduar të gjindjes shqiptare që sheh nga shkallët lojën e përgjakshme poshtë në arenë.
Pyetja bëhet: a mund t’i kemi të dyja; të shmangim dramën sociale dhe të arrijmë progresin social? Ndoshta fillimet e secilës lidhen në një simbiozë të pashqitshme…ndoshta ato përcaktojnë njëra-tjetrën…ndoshta ne nuk mund të zgjedhim veç interesit tonë.
Discussion about this post