George F. Will/ The Washington Post
Problemet më të mëdha të një kombi janë ato që nuk mund t’i diskutojë sepse nuk guxon t’i deklarojë. Problemi kryesor i këtij kombi, i cili i bën problemet e tjera serioze të paprekshme, është se shumica e inteligjencies (inteligentsia) së sotme nuk është inteligjente.
Një problem serioz është se klasa politike është e tmerruar nga elektorati i saj – refuzimi i tyre infantil për të dhënë mjetet (të ardhurat) për qëllimet (përfitimet e qeverisë) që ata kërkojnë. Një problem tjetër serioz është shpërbërja e familjes – p.sh., 40 përqind e të gjitha lindjeve, dhe 69 përqind e të gjitha lindjeve afrikano-amerikane, u përkasin grave të pamartuara. Familjet janë transmetuesi kryesor i kapitalit shoqëror: zakonet, disponimet dhe shumica e nevojshme për lulëzimin. Megjithatë, tema e familjeve të çorganizuara ka munguar plotësisht nga diskutimet aktuale – në të vërtetë, më pak diskutime se sa shfryrje virtyt-sinjalizuese – në lidhje me varfërinë, racën dhe çështjet që lidhen me të.
Problemi më serioz i sotëm, i cili asgjëson mendimin për të gjithë të tjerët, është se një pjesë e konsiderueshme e inteligjencies – intelektualët lumpen – nuk mund të mendojnë. Përroi i saj i të folurit është një stuhi gjithnjë e më e fortë histerie në lidhje me sëmundjen endemike të kombit që nga themelimi në 1619 (mos pyet). Dhe paudhësitë e figurave historike që admirohen gabimisht.
Një inteligjencie e admirueshme, e imunizuar, prej edukimit, kundër modës dhe trendeve, do të bënte dallime të kjarta, lindur nga empatia e informuar historikisht. Do të ishte themeli i shoqërisë kundër mentalitetit të turmave. Përkundrazi, shumica e inteligjencies së Amerikës është bërë turmë.
Duke kërkuar të imponojë te të tjerët konformitetin që zbaton në radhët e veta, artikulon sipas një shtampe zhargoni të ritualizuar; lumpen inteligjencia e sotme përbëhet nga persona për të cilët të dish pak është këndellëse. Ata e konsiderojnë veten të arsimuar sepse janë kredencializuar, stampuar me miratimin e institucioneve të arsimit të lartë që u dhanë tri gjëra: një copë nga informacioni historik i mjaftueshëm sa për ta bërë të kaluarën të duket e korruptuar; një fjalor indinjate për dështimin e të gjithë aktorëve të mëparshëm historikë, nga Uashingtoni e Linkolni deri te Çërçilli, në mënyrë që të barazohen me virtytet e lumpen inteligjencies; dhe besimi se padrejtësia më e madhe e Amerikës është nderimi i pamjaftueshëm që i bëhet kësaj inteligjencie.
Zgjerimi i saj shkon pas gjurmëve të rritjes së kolegjeve dhe universiteteve – shumica kanë, në mënyrë efektive, pranime të hapura – që intelektualisht janë bërë shitës monokromatikë të të menduarit kolektiv. Pedagogët janë më pak se administratorët, shumë prej të cilëve ekzistojnë për të administruar njëtrajtshmërinë që lidhet me “qëndrueshmërinë (financiare)”, “diversitetin”, “mashkullorinë toksike” dhe kërcënimin që paraqet fjala e lirë për të drejtat ‘natyrore’ të grupeve të favorizuara.
Kultura e sotme e anullimit- fshirja e historisë, mbyllja e karrierave – është shkaktuar nga njerëz që përjetojnë një orgji të ndjenjave pozitive për veten e tyre ndërsa mohojnë të tjerët. Kjo kulturë është një sauna avulluese e vetë-këndelljes: “Unë, profesor i asociuar i studimeve gjinore, jam më i mirë se Ulysses Grant”. Grant e çliroi menjëherë skllavin që mori nga vjehrri dhe vazhdoi të godiste skllavërinë. Sidoqoftë. . .
Anuluesit kanë nevojë vetëm për aq dije sa për të mësuar, sa për të thënë se, ekzistonte një Linkoln i cili jetonte kur amerikanët, të zhytur në primitivizëm, menduan se ishin përballur me kufizime hutuese kushtetuese dhe paqartësi morale. Kultura e anulimit varet nga të mos mësuarit aq sa për të prishur argëtimin e rrëzimit të statujave: pak më shumë dije se sa duhet dhe sulmuesit mund të imobilizoheshin me dyshimet se si do të silleshin ata vetë në kontekstet në të cilat jetonin subjektet e statujave.
Anuluesit janë Rumpelstiltskins në të kundërt, tjerrës problemesh, që meritojnë arin e ideve komplekse dhe gjykimeve të nuancuara, në kashtë sloganesh. Dikush e parashikoi diçka të tillë.
Ironia e tmerrshme e sotme: Një pjesë e konsiderueshme e inteligjencies që nxirret nga arsimi i lartë nuk pranon standarde të sakta të hulumtimeve që mund t’i tërheqin ata drejt provave dhe pakënaqësisë konstruktive me veten. Përkundrazi, ata vijnë nga kampuset të veshur me vetëkënaqësi. Në vend që të lartësohen, arsimi i tyre prodhon vetëm versione të shkolluara të shtrenjta të atyre që José Ortega y Gasset quante “njeriu i masës”.
Në “Revolta e turmave” të vitit 1932, filozofi spanjoll tha se kjo krijesë nuk “nuk e mat veten nëpërmjet ndonjë autoriteti jashtë vetes”. Ai është i kënaqur me veten ashtu si është. . . . Ai do të priret të konsiderojë dhe afirmojë si të mirë gjithçka që gjen brenda vetvetes: mendime, orekse, preferenca, shije”.
Sot shumica e arsimit përhap sëmundje që vetë arsimit duhet të kuronte, sëmundja e refuzimit, pa i kuptuar, të parimeve kombëtare që mund ta tërheqin kombin drejt aspiratave të tij fisnike. Rezultati është barbarizmi, siç e përcaktoi Ortega, “mungesa e standardeve për të të cilave mund t’u drejtohesh (për referencë)”. Një barbar është dikush idetë e të cilit nuk janë “asgjë më shumë se orekse të verbalizuara”, dikush që ushtron “të drejtën për të mos qenë i arsyeshëm”, i cili “nuk dëshiron të japë arsye” por thjesht “të imponojë mendimet e tij”.
Barbarët nuk janë te portat e Amerikës. Nuk ka portë.
*George F. Will shkruan një kolumnë dy herë në javë për the Washington Post, mbi çështjet politike dhe të brendshme. Ai e ka filluar kolumnën në vitin 1974 dhe ka fituar çmimin Pulitzer për Komente në vitin 1977. Libri i tij i fundit “The Conservative Sensibility,” u botua në qershor 2019.
**Përkthimi: Politiko.al
Financuar Nga Bashkimi Europian
