Fatwa e Ruçit për gazetarët: Pse, të gjithë imitojnë Veliajn

Alfred Lela

Vendimi i Byrosë së Kuvendit, për pengimin e gazetarëve në raportim, i shton një tjetër fletë librit të anti-lirisë së mazhorancës së Ramës. Pikërisht atëherë kur ajo duhet të lëshonte litar, e tërheq edhe më shumë; në kundërshtim edhe me vetë retorikën e kryeministrit, i cili molloit për bashkëpunim me opozitën.

Bëhet fjalë për ngritjen e vathës së reporterëve të politikës, televizioneve dhe gazetave, në një mjedis në Kryesi apo Kuvend, të quajtur Press Room, prej nga mund të ndiqen seancat parlamentare apo komisionet.

Kjo do të thotë, së pari kufizim i lirive fizike të gazetarit, një zhgradim i rolit dhe statusit të tij, një nëpërkëmbje e të drejtës për të qenë në një arenë ku zhvillohet debati publik, dhe për të përcjellë prej andej çfarë është me interes publik. 

Gramoz Ruçi dhe politByroja e tij qesharake, një pjesë e së cilës nuk kanë më shumë se kualifikimet e sanitareve të Parlamentit (gjithë respektin për punë e këtyre të fundit), vendosin një mekanizëm vetingu i cili ndodh vetëm në situata dhe territore lufte. Vetëm në raste të tilla gazetarët shoqërohen me roje dhe mbështeten me masa të rrepta sigurie.

Që nga lindja e rolit të lajmëtarit, ndërmjetësit apo gazetarit, cilësia kryesore e tij/saj ka qenë të jetë, të futet, të shkojë aty ku është e ndaluar për të tjerët, me qëllim përcjelljen e çfarë bëjnë të pushtetshmit me prerogativat e sovranit, pra me një autoritet që nuk është i tyri, por i institucionit, dhe u është veshur, por asnjëherë në permanencë dhe pandëshkueshmëri.

Ky është një lajm i ububushëm në radhën e kaq shumë njoftimeve të këqija që bota e medias merr nga bota e politikës. Më i keq se i ashtuquajturi ligj i shpifjes, sepse në keqdashësinë e tij, synon ta eklipsojë rolin e gazetarit dhe ta shndërrojë atë në njëfarë punonjësi të administratës së Kuvendit. Më i keq se zhdukja e konferencës për shtyp, një ballafaqim me publikun që po bëhet zhanër në zhdukje, që pas ardhjes së shumicës socialiste në pushtet. Më i keq se regjia qendrore dhe kasetat e gatshme, që institucionet u dërgojnë redaksive, duke i lënë publikut vetëm mesazhin e qëruar, të kontrolluar dhe propagandistik të aneksve të marketingut dhe piarit qeveritar.

Pengimi që Gramoz Ruçi i bën veprimtarisë së faktmbledhjes dhe faktqëmtimit, duket si një mësim i nxjerrë nga librat e komunizmit prej nga ai vjen. I ngjan një përpjekje për ta zëpopullizuar instrumentin ndërmjetësues që ka media e lirë në një shoqëri të lirë.

Pasë ditur se ai është refraktar në komunikimet me median, kjo është e kuptueshme. Por, ajo që është stili i z. Ruçi nuk ka pse të bëhet mungesa e thelbit të demokracisë, edhe kështu të brishtë, shqiptare. Nëse kryeparlamentari nuk e honeps median ai nuk mund ta zvogëlojë rolin e saj, dhe aq më pak të mundohet ta zhbëjë.

Sigurisht, po të kishte burra ndër pronarët apo drejtuesit e televizioneve, zgjidhja do të qe shumë e thjeshtë dhe njëkohësisht efektive. Braktisja e të gjitha veprimtarive të parlamentit dhe të deputetëve të tij, pra një blackout total për atë pjesë të politikës.

Por, duke e ditur se televizionet tona janë free riders (qylaxhinj) të informacionit pa lajm, dmth veç bartës të një spine që e fusin në prizën falas të ERTV apo tashmë edhe GRTV, nuk besoj që kjo të ndodhë. Ky soj parlamentarizmi i kontrolluar duhet refuzuar, përndryshe ai do të zhbëjë edhe atë pak hibriditet që i ka mbetur demokracisë tonë duke na çuar në totalitarizëm.

Te opozita nuk duhet mbajtur shpresë. Lulzim Basha, i qorrollepsur në oreksin për të fituar aty ku nuk bën, dhe për të humbur aty ku nuk duhet, nuk ka nxjerrë asnjë gëkmëk për fatwa-në e Ruçit. Për arsye që kuptohen. Edhe atij i intereson bllokimi. Sepse edhe vetë është përgatitës kasetash të gatshme dhe aktor me regji qendrore. Sepse, edhe ai bën telefonata apo u dërgon habere monetare pronarëve të medias për të mbyllur këtë zë apo atë emision.

Kështuqë, kuptojeni se të gjithë duan t’i ngjajnë Erion Veliajt në këtë vend. Nëse Ilir Meta e futi ‘subvencionimin qeveritar’ për mediat, në formën e reklamës, (duke favorizuar miqtë dhe refuzuar kritikët), Erion Velaij krijoi një suprestrukturë komunikimi ku roli i gazetarit është vrarë. Ai është politikani më i pasqyruar mediatikisht, dhe në të njëtën kohë më pak i mbuluari.

Në takimet e tij nuk ka kurrë media, por nëpunës të Bashkisë në rolin e gazetarit.

Edi Rama u bë i dyti i këtij stili dhe tani, ja ku del, me hijevrantën e komunistit, ai që duhet të ishte në fakt i pari (por i mungon sofistikimi i këtyre të dyve), Gramoz Ruçi.

Jemi pra, përfundimisht, të rrethuar.

Kontakto me Politiko në rast se: Mendoni se nuk shkruajmë Shqip Mendoni se kemi bërë shkelje etike Mendoni se kemi bërë CopyPaste Mendoni se kemi bërë FakeNews Doni të postoni nje Lajm