Alfred Lela
Rudina Hajdari është e vetmja që e meriton, ndër të gjithë ata që ishin në Kuvend dhe që duan të futen aty, pas djegies së mandateve të forcave opozitare, një diskur publik. Ia vlen të flasësh për të dhe të argumentosh psetë dhe sepsetë e aktit të saj.
Jo se Rudina është Rudina, por se ajo është e bija e Azem Hajdarit. Jo vetëm se është e bija e Azemit, por edhe se është gege. Jo vetëm se është gege, por edhe se është e shkolluar jashtë; jo kudo, por në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Jo vetëm se është shkolluar jashtë, por se ajo përfaqëson dy gjëra në një në mesin e së djathtës: një prurje të re dhe një ardhje nga tradita.
Jo vetëm se ajo mbërrin nga tradita, por edhe se e ka nëpër këmbë një ‘aktualitet’. Të ëmën, gjyqtaren Fatmira Hajdari, e cila pret t’i nështrohet procesit të vettingut.
Rudina, ndoshta, i ka shkur nëpër mend të gjitha këto arsye (ose jo), kur e ka marrë vendimin për ta mbajtur për vete mandatin e deputetit. Zyrtarisht ajo ka dhënë dy motive që e kanë shtyrë drejt këtij vendimi: ndërkombëtarët dhe ‘amanetin’ e të atit.
Ndërkohë që për të parën duhet të jemi të sigurt, po kaq të pasigurt duhet të jemi për të dytën. Nëse Azem Hajdari do të ishte gjallë, a do ta kishte djegur apo mbajtur mandatin e deputetit? Do të ishim në kufijtë e abuzimit po të vinim bast me ‘po’ e ‘jo’ për secilin variant, por temperamenti personal dhe politik i Azem Hajdarit na bën me dije se, në kreshendo, në ngjarje, bujë dhe dinamika të forta plot me kundërshti, lëshonte shtat profili i tij. Azemi ishte biri i padurimit dhe nëpërmjet zemëratës e kryengritjes e shprehte aq mirë solfezhin e vet të tribunit.
Thënë këtë, imagjinata ime e sheh Azem Hajdarin, jo në anën e të paktëve, ku futen edhe ndërkombëtarët, dhe ata pak kokrra burrash e grash që kanë pranuar të bëhen deputetë ‘pas shpine’, por me shumicën absolute demokrate dhe opozitare.
Këtë shumicë kërkoi gjithë jetën Azem Hajdari dhe kjo e përplaste, jo rrallë, me liderin absolut të PD së dikurshme, Sali Berishën. Ka një moskuptim kur flitet për ‘rivalët e Berishës’ në PD. Pashko, i ndjerë, senatoriali Ceka, Meksi flegmatik, e me radhë të tjerët. Vetëm Azem Hajdari, i cili në fjalët e tij ‘mblidhte më shumë njerëz po t’i binte goma e makinës, se sa shumica e krerëve demokratë në miting’ ishte ‘këmba-këmbës’ në thembër të Berishës.
Por kjo është vetëm retrospektivë, e cila na ndihmon për të shpjeguar të ardhmen. Ngaqë e tashmja është e paparashikueshme. Për të shpjeguar Rudina Hajdarin, e cila është një vajzë e shkëlqyer, por amatore në politikë.
Ajo humbi një rast të shkëlqyer për t’i dhënë vetes atë kreshendo, që vetëm i ati mund ta prodhonte. 8 dhjetorin e vitit që sapo iku, Rudina kumtoi në ‘Qytetin Studenti’, në përvjetorin e Dhjetorit ’90, i cili aq shumë qëndron mbi shpatullat e të atit, se do digjte mandatin për t’iu bashkuar studentëve që po protestonin për të drejtat e tyre dhe padrejtësitë e të tjerëve. E tha Rudina, por nuk e ndoqi pas jehonën e asaj që tha. Pak ditë më pas, të enjten parlamentare, ajo e humbi rastin që të bëhej jehona e një akti, kur nuk u shfaq për të mbajtur një fjalim të shkurtër me ‘tumirmbetshi!’, për të deklaruar publikisht nga foltorja ku iu plagos i ati, se dorëzonte mandatin dhe iu bashkohej studentëve që po protestonin në prag të Kuvendit. Duke mos e bërë këtë ajo mbeti Rudinë dhe nuk u bë dot Azem. E bija e liderit të Dhjetorit në gjak, por jo në temperament politik.
Dy muaj më vonë, kur Lulzim Basha u kërkoi forumeve të larta të PD dhe aleatëve që të digjnin mandatet, Rudina u kruspullos si një fetus në bark të nënës. Tha, pas disa ditësh në Bruksel, se kishte zgjedhur ndërkombëtarët.
Rudina Hajdari zgjodhi kështu audiencën më të vogël të mundshme, vetëm dy muaj pasi kishte humbur rastin e audiencës absolute.
Në këtë minimo politike ajo e humbi takimin me historinë.
